In en uit

Heeft net iedereen een skinny jeans in de kast hangen, hebben de crocs het straatbeeld veroverd en moest er per se een enorme zonnebril met merknaam komen, is het volgend jaar alweer uit. Kocht iedereen zijn eigen beertender, broodmachine en iPod, in 2008 kun je daar niet meer mee aan komen. Wokken is uit en we mogen absoluut geen lasagne meer eten. De Telegraaf (gratis gekregen bij AH) heeft een lijst met do's en don'ts gepubliceerd. Wie trekt zich daar nou wat van aan? Trouwens, bloggen is ook uit, we moeten gaan twitteren (whatever that is...). Een eigen-wijs 2008 gewenst. Blijf vooral jezelf.

Trouwdag ouders

Vandaag zijn mijn ouders 41 jaar getrouwd. Die dag laten mijn ouders meestal niet ongemerkt voorbij gaan. We zijn wel eens op wintersport naar Oostenrijk geweest. Ook deden we ouderwetse spelletjes met de familie. Dit jaar zijn we wezen wokken. Vorige week gingen we met mijn broer(tje) en zijn gezin, mijn ouders en oma naar de Malle Jan. Vroeger was dat een manege, maar nu is het omgebouwd tot een groot eetpaleis. Je kunt er van alles kiezen: wokken, chinees eten, patat, pizza. Zo is er voor iedereen wat. Voor oma was het de eerste kennismaking met de wok. Ze vond het maar een vreemde ervaring, dat je zelf je eten moest uitzoeken. Er was ook een demonstratie mie maken. Heel knap hoe dat grote stuk deeg door te draaien en gooien dunne sliertjes werd. De kinderen konden lekker spelen in een speelruimte, terwijl wij onze borden nog eens vol schepten en gezellig kletsten.

Eigen wegen

Het boek Eigen wegen van Lynn Austin gaat over vier vrouwen die tijdens de Tweede Wereldoorlog gaan werken op een scheepswerf om hun steentje bij te dragen aan het winnen van de oorlog. Ze krijgen te maken met veel vooroordelen. Vrouwen horen niet te werken en zeker niet daar. Maar ze worden sterke vrouwen, mede door hun vriendschap. Daarnaast komt ook discriminatie van zwarten ter sprake. En hoewel een van de dames zich inzet voor haar zwarte dienstmeisje, heeft ze zelf haar vooringenomen standpunt tegen de Duitsers te overwinnen. Ook het geloof heeft een plaats in deze christelijke roman. Leuk vond ik de originele invalshoek om over vrouwen te schrijven in de Tweede Wereldoorlog. Het boek las makkelijk en was interessant om te lezen.

Oliebollen

Het is weer oliebollentijd. Hoewel een oliebol altijd lekker is, houd ik ervan om ze voor deze speciale tijd te bewaren. Ik herinner me nog van vroeger thuis dat we ze zelf bakten. In de keuken stonden schalen met theedoeken erover, waarin het deeg lag te rijzen. En dan zag je dat plakkerige bolletje veranderen in een heerlijk bruin korstje, vooral die uitstulpinkjes waren zo knapperig. Dat maakt een eigen gebakken oliebol lekkerder dan zo'n perfecte ronde van de warme bakker. Ook de zelfgemaakte appelflappen van mijn moeder zijn nog steeds onovertroffen. Maar toch staan we niet meer met verhitte gezichten boven de zonnebloemolie. Wie zou al die bollen moeten opeten? We kopen een zakje van tien oliebollen, eten er op nieuwjaarsdag drie bij familie en dan zijn we zo vol van al dat eten, dan kunnen we geen kerststol, gourmetvlees of appelflap meer zien.

Kookfeestje

Het partijtje van Laura is prima verlopen. Laura is in een kookfase, daarom hadden we bedacht dat de meiden hapjes gingen maken, die ze tijdens een film mochten opeten. Gevulde eieren, bladerdeeg met worstje, hartig spiesje en kaasspiesje, pannenkoekreepje met appel, popcorn enzo. 's Avonds hebben we iedereen in het donker lopend naar huis gebracht. Het was een gezellig feestje.

Zes gangen diner

We zijn de dag begonnen met uitslapen en een uitgebreid ontbijt, klaargemaakt door Maaike en mij. 's Middags hebben we de chocolade fondue uitgeprobeerd. Lekker fruit, cake, soesjes en mashmallows in warme chocola dippen. Daarna hebben we de prachtige film 'The Nativity Story' gekeken, over de geboorte van de Here Jezus. Vervolgens hebben we genoten van een zesgangen menu samengesteld door Laura en mij en een beetje van Albert Heijn. We begonnen met een amuse, parmaham en een bolletje meloen in een borrelglaasje. Vervolgens een plakje cranberry pate op een bedje van sla. Daarna uiensoep in een mini-leeuwensoepkommetje met een gegrild mini-sneetje brood met gesmolten kaas. Het hoofdgerecht bestond uit varkenshaas met verse pepersaus, verse wortels met doperwten en kerstaardappelfiguurtjes uit de frituurpan. Als nagerecht aten de volwassenen creme brulee en de kinderen een kerstengeltje van ijs. Ter afsluiting was er cappuccino met bonbons, maar dat hebben we pas na de afwas gedronken, want we zaten propvol.
Morgen partijtje van Laura..

Verleidingen

Dit mime stuk werd op Eerste Kerstdag door een aantal jongeren uit onze gemeente met veel passie nagespeeld. Maaike deed ook mee. Ze was degene die probeerde te verleiden met geld. Veel mensen waren geraakt door het stuk.

Kerstkindje

Elf jaar geleden stond ik onder de douche om me klaar te maken voor de kerkdienst. Ineens voelde ik wat gerommel in mijn buik. Het zou toch niet..? Horloge erbij, ja hoor, om de zoveel minuten, weeen... Verloskundige gebeld, mijn moeder gebeld. Maar die moest van ver komen en het werd al heftig, dus Maaike werd bij de overburen aan het kerstontbijt geschoven. Anderhalf uur later was Laura geboren. Een kerstkindje. De kraamhulp kwam in haar nette kleren. En toen we uit het raam keken, begon het te sneeuwen. Mooier kon het niet. De jaren die volgde, dacht ik vaak aan Maria en Jezus, die hetzelfde pad liepen. Nu elf jaar later kennen we ook de nadelen van het delen van je verjaardag met de Here Jezus. Een drukke dag. Vroeg op, eerst zingen en cadeaus uitpakken, dan naar de kerk, want er moet nog geoefend worden voor de gezinsdienst. Laura speelt mee in een kinderkerstbandje en Maaike doet mee met een mimestuk. Onze ouders gaan ook mee naar de dienst. Daarna eten we brood en soep. En vervolgens gaan we aan de verjaardagstaart. Laura kreeg een mobieltje, want dit jaar gaat ze naar het voortgezet onderwijs. Tja, de tijd gaat hard...

Brief

Hallo,

Zoals je weet zijn we dicht bij Mijn verjaardag, elk jaar wordt die door jullie gevierd. Gedurende die tijd geven jullie elkaar veel cadeautjes,is er muziek ter ere van Mij en het eten is uitstekend.
Het is fijn te weten dat in ieder geval er mensen zijn die Mijn verjaardag niet vergeten zijn. Vroeger wist iedereen nog de reden van Mijn feest, en waren ze dankbaar voor alles wat Ik voor ze deed. Maar in deze tijd weet bijna niemand dat meer. Families en vrienden komen bij elkaar en hebben ´n fijne tijd samen.
Ik kan me vorig jaar nog herinneren....
Het was groot feest met mooie gedekte tafels, heerlijke gerechten, fruit, noten en chocolade, gebak en drankjes. Ook de versieringen maakten het extra feestelijk.
Maar weet je, Ik was niet uitgenodigd.
Ik was wel de ere gast maar men was vergeten Mij n uitnodiging te sturen.
Het feest was ter ere van Mij, maar Ik was er niet bij. Terwijl Ik er zo graag bij geweest zou zijn.
Om je de waarheid te zeggen, verbaasde het Me niet, want al de vorige jaren vond Ik de deur gesloten. Omdat Ik niet was uitgenodigd, besloot Ik toch stilletje binnen te gaan en in een hoekje naar het feest te kijken. Iedereen was aan het drinken, men vertelde elkaar moppen en ze lachten overal om. Ze hadden het geweldig.
Tot overmaat van ramp, kwam er ´een dikke man in ´n rood pak binnen, hij had ´n lange witte baard. En hij riep steeds HO HO HO en hij leek dronken.
Hij ging op ´n stoel zitten en alle kinderen kwamen aangerend alsof 't feest voor hem was.
Om middernacht omhelsde iedereen elkaar, Ik stak Mijn armen wijd uit en wachtte tot iemand Mij zou omhelzen...maar niemand dacht eraan.
Toen gingen ze de pakjes uitpakken en Ik keek of er voor Mij een pakje bij was, maar nee!
Hoe zou jij je voelen als je jarig was en iedereen kreeg een cadeautje behalve jij, de jarige?
Toen begreep Ik dat Ik niet welkom was en ging stilletjes weg.
Wat zou Ik het fijn vinden als je de komende kerst Mij mee liet vieren. Dat Ik mee mocht delen in het feit dat Ik 2000 jaar geleden geboren werd, om voor jou te sterven aan het kruis, zodat jij mag leven. Mijn enige wens voor kerst is:
Dat jij dit gelooft met je hele hart.
Ik zal je wat vertellen.......Ik ben zelf een feest aan het voorbereiden, een feest zoals geen mens kan bedenken. Ik ben al bezig met de uitnodigingen te schrijven en er is ook een uitnodiging voor jou bij.
Ik zal je naam schrijven met gouden letters in een groot gastenboek. alleen diegene die in dat boek staan mogen binnen komen en meefeesten.
Diegene die Mijn uitnodiging niet aannemen, laat ik buiten staan.
Bereid je voor, want als alles klaar is, begint het feest. Ik houd van je.


Jezus

Kerstmaaltijd

Naast me zat een vrouw die met haar eten knoeide, tegenover me zat een man wiens ogen scheel stonden en uit zijn verhaal sprak eenzaamheid. Achter me waren twee oudere dames neergestreken, moeizaam ter been. Wat te laat kwam een man binnen waar iedereen in ons dorp met een boog omheen loopt. Bij het weggaan liep hij zonder jas naar buiten, de vrieskou in. Twaalf gasten kwamen er op de maaltijd die we gisteravond in onze gemeente hadden georganiseerd. Gasten die het nodig hadden, die hongerig waren en eenzaam. Ik hoop dat we ze een stukje warmte hebben kunnen geven. Ik bid dat ze Jezus mogen leren kennen.

IJspret

Eindelijk is het ijs weer eens dik genoeg om met een redelijk gerust hart een slootje over te steken. Hoeveel jaar is dat wel niet geleden? Van vroeger herinner ik me lange koude winters, waarin we over de plassen zwierden en zwierven naar plaatsen waar je normaal niet kon komen. Nu ben ik niet meer zo'n held. De ijsbaan is veel veiliger. Helemaal gelukkig was ik dus niet met dat steeds dikker wordende laagje bevroren water.
Voor Laura begon de ijspret dinsdag al.. Drie kwartier na schooltijd was ze nog niet thuis. Haar kennende wist ik dat ze de ijslaag aan het verkennen zou zijn. Niet helemaal gerust daarover, trok ik mijn dikste jas aan en waagde me de kou in. En ja hoor, naast school stond ze op het ijs, waar ze met een schuldbewust gezicht gauw afstapte, toen ze mij zag aankomen. Woensdagmiddag ben ik maar even met haar mee gegaan en ging ze met toestemming en veel plezier op een gevaarlijk krakend slootje. Donderdagmiddag liep ik een rondje met Maaike, die zich even op het ijs waagde. Maar vandaag kon ik er niet meer onderuit. Misschien is het na het weekend wel weer weg gedooid. Zelfs op het meertje achterin onze straat werd geschaatst; hoewel de randen nog nat waren en de scheuren erin sprongen. Anderhalf uur later zaten we met een voldaan gevoel onze bevroren vingers en tenen te ontdooien aan een kom erwtensoep. Toch leuk dat ijs.

Familie avond

Elke week houden we een familieavond. In de drukte van alledag in het goed om even bij elkaar te zijn, ook al is het soms voor de tv. Om de beurt mogen we kiezen wat we willen doen. Laura vindt kiezen moeilijk, want als je een keuze maakt, stel je iemand anders teleur. Maaike vindt het moeilijk om zich neer te leggen bij keuzes waar ze niet achter staat. Zo leren we allemaal wat van deze opzet. Gisteravond mocht Laura kiezen. Ze wilde graag gaan uiteten bij een Argentijns restaurant. Ze is gek op warme mais met boter. Hoewel de kinderen wel vaker gaan uiteten, was dit toch de eerste keer dat ze naar een restaurant met zulke uitgesproken smaken gingen en dat was wel even wennen. Er was ook live muziek. Een Latijns-Amerikaanse meneer speelde op zijn gitaar. Hij kwam aan ons tafeltje staan om ons een prive-optreden te geven. Maaike vond het vreselijk, ik wist niet waar ik moest kijken, terwijl Sjoerd en Laura ervan genoten. Het was weer duidelijk hoe verschillend we allemaal zijn.
Na afloop thuis kregen we een telefoontje met vreselijk nieuws. Iemand die nog niet zolang geleden tot onze gemeente behoorde, is omgekomen. We waren er erg door van slag. Zomaar uit het leven gegrepen.

Uitverkoop

Wat is er nou leuker dan winkelen met iemand die er verstand van heeft? Vandaag met Tessa op stap geweest. Ze weet precies wanneer de uitverkoop begint en koopt voor spotprijzen prachtige (merk)kleren. Ze kan ontzettend goed kleuren combineren. 'Heb je je kleurenwaaier bij je?' vroeg ze aan mij als kleurenleek. Vorig jaar was ik met haar naar een kleurconsulent geweest die me vertelde dat ik een zomertype was. Maar als ik hem al uit mijn tas durf te halen, zie ik zelfs met mijn kleurenwaaier nog niet dat dat rood me absoluut misstaat. Ik word er eerder onzeker van. Zij trekt gewoon iets uit het rek en roept enthousiast dat het mijn kleur is, combineert dat nog even met een ander t-shirt. Door haar laat ik me graag adviseren. Op de zelfverzekerdheid waarmee ze kleding koopt, ben ik jaloers. Doelgericht en goed voorbereid weet ze exact wat ze wil hebben. Of het nu mijn kleur is of niet en of het nu honderd of tien euro kost, ik ben al blij als ik met iets thuis kom wat ik gewoon leuk vind...

Fotoweer

Wat een prachtig weer is het vandaag. Een heerlijk (gezond) zonnetje, blauwe lucht. Het riet dat schitterde in het bleke winterzonlicht. De weerspiegeling van knotwilgen in het stille water. Ik moest even foto's maken voor mijn digitale fotolijstje. Helaas kan ik dat mooie kleurenspel niet echt vangen op een foto.

Ver-wachten

Sinterklaas is weer uitgezwaaid met muziek en lampionnenoptocht, iedereen verwend achterlatend. De laatste happen banketstaaf worden nog gauw weggespoeld. We kunnen geen pepernoot meer zien, want die aten we al vanaf september. De winkeliers zijn blij met hun omzetstijging, want er is flink uitgepakt.
Sint heeft zijn gevolg nog niet op de boot naar Spanje gezet of de kerstman staat alweer te trappelen. Winkels worden rijkelijk versierd met kleurige ballen en Swarovski sterren. Mensen rennen naar de verkooppunten om de felbegeerde Nordman in huis te halen, want ook al is hij dit jaar weer duurder geworden, deze kerstboom laat zijn naalden niet vallen en dat is hard nodig als hij het zeker een maand moet volhouden in de warme woonkamer. En de eerste kerstkaart is al binnen.
Mensen kunnen niet wachten tot het kerst is. Hoe komt dat? Snakken we zo naar gezelligheid, dat we van feest naar feest schuiven?
Het is advent. Dat betekent dat we toeleven naar kerst. In alle rust meeleven met Maria en Jozef. Dat we ons biddend voorbereiden op de komst van onze Here Jezus naar deze aarde. Dat we Hem verwachten als baby'tje in de kribbe, maar vooral als Redder en Verlosser in ons leven nu. Het Licht dat in de wereld is gekomen om ons in het licht te zetten, om ons te bevrijden van de duisternis. Daar dank ik Hem voor als ik deze dagen een kaars aansteek.

Knielen op een bed violen

Het boek Knielen op een bed violen van Jan Siebelink heb ik net uit. Beetje laat, inderdaad. Iedereen heeft zijn mening er al over gegeven, maar toch wil ik er nog kort wat over kwijt.
Ik zou het boek zelf niet uitgezocht hebben, maar na alle commotie erover was ik toch wel nieuwsgierig. Mijn tante had het en ik mocht het lenen. In het begin vroeg ik me echt af waarom ze dit literatuur noemen, die man kon niet schrijven. Hij voegde zinnen samen die eigenlijk door een punt gescheiden hadden moeten worden. Vergat voor het gemak onderwerp of werkwoord. Veranderde van verleden tijd ineens in tegenwoordige tijd. Maar naarmate ik verder in het verhaal kwam, vergat ik mijn ergenis over het taalgebruik en begon ik me te ergeren aan de sullige hoofdpersoon. Waarom zei die man nooit NEE. Stop! Het is nu genoeg!? Hij liet zich inpakken en angstig maken door zogenaamde mannen Gods. De volmaakte liefde drijft de vrees uit, staat er in 1 Johannes 4. Hij las boeken van mensen in plaats van Gods Woord waarin hij had kunnen lezen, dat hij geliefd was - een parel in Gods ogen en geen worm -, dat hij zijn vrouw en kinderen mocht liefhebben in plaats van hen te zien als geestelijke vijand. Het ergste vond ik toen hij op zijn sterfbed lag en zich afwenden van de vrouw waar hij eigenlijk heel veel van hield, maar zij was ongelovig en kon zijn heil in de weg staan. De mannen in donker zwart gehuld, kwamen hem biddend bijstaan in zijn doodsstrijd, waarschijnlijk in alle oprechtheid. Tot het laatst toe kon je immers niet zeker weten dat je behouden was. Als je gelooft in Gods Zoon, mag je WETEN dat je eeuwig leven hebt, schrijft Johannes. De man heeft van geen hoop geweten, geen vreugde in zijn hart gekend, terwijl de Bijbel vol mooie beloften staat. 'Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.' (Johannes 3: 16)

Cradle to Cradle

Gisteravond was er bij de VPRO het programma Tegenlicht. Het ging over het concept Cradle to Cradle. Vorig jaar had ik het programma ook al gezien, maar dit was een soort vervolg met de uitwerking die het concept in Nederland heeft. Ik was verbaasd te zien hoeveel mensen op belangrijke plaatsen in ons land het concept hebben omarmd.
Cradle tot Cradle wil zeggen dat er bij het produceren van produkten rekening wordt gehouden bij het verwerken ervan als ze niet meer voldoen, dat ze of biologisch afbreekbaar zijn of gerecycled kunnen worden. Het is bedacht door Michael Braungart en William McDonough. Heel inovatief. Ze gaan ervanuit dat we ons niet meer schuldig hoeven te voelen dat we op deze aarde leven, want je kunt je uitstoot en afval niet tot nul reduceren. Maar bij het ontwerpen van produkten kun je zorgen dat ze of als voedsel dienen voor de biosfeer of omgezet worden in nieuwe grondstoffen. Ook ontwerpen ze gebouwen die lijken op bomen. Ze zijn voorzien van zonne-energie, verwerken het afvalwater en door veel groen te gebruiken vallen ze niet meer op in de natuur. In Nederland worden straks hele woonwijken op basis van dit concept gebouwd. Heel goed voor de natuur. En hoewel ik daar natuurlijk voor ben, ben ik toch een beetje kritisch. Uit hun uitspraken blijkt heel duidelijk dat ze geen christen zijn. Verder kun je nog zulke mooie biologisch afbreekbare meubels maken, maar als mensen elke vijf jaar een andere inrichting willen, blijf je produceren. Dan geloof ik meer in het concept van Timetoturn, een christelijke organisatie die zich richt op consuminderen. Hebben we elk jaar een nieuw mobieltje nodig? De mijne is al van voor de geboorte van de kinderen. Zolang iets niet stuk is, gooi je het niet weg. Natuurlijk willen mensen liever horen dat ze gewoon maar aan mogen leven en zich niet meer schuldig hoeven te voelen over het milieu. Maar laten we en en doen. Zij zorgen voor onschadelijke producten, ecologische woonwijken en wij proberen te consuminderen.

Geen decemberstress meer

Het is nog steeds rustig hier. Geen stress, maar wat is het SAAI... Oke, de ramen zijn gezeemd, er staan geen manden met strijkgoed meer, zelfs de frituurpan is schoon, maar verder maak ik niets leuks meer mee. Het valt me op dat als je het druk hebt, dat ene bezoekje er ook nog wel bij kan. Maar nu mijn agenda bewust behoorlijk leeg blijft, ben ik nog steeds niet aan het quilten van mijn patchworkdeken begonnen en ligt mijn scrapbook ook nog stil in de kast. Ik wacht...

Is het stilte voor de storm? Normaal is het nu al een gekkenhuis. Vanaf Sint-Maarten tot 2 januari gaat het in een ruk door. December was een zwart gat in mijn agenda. Nu de kinderen groter zijn, hoeven we natuurlijk niet meer met een lampion langs de deur of naar de intocht van sinterklaas, maar daarentegen moet er wel een surprise gemaakt worden. Dan eerst mijn verjaardag. Een paar dagen later is het sinterklaasfeest. Ik heb nog geeneen cadeautje gekocht... Met de kerk willen we de zaterdag voor kerst een maaltijd houden, waarvoor ook niet-gelovigen, wellicht eenzame mensen zijn uitgenodigd. Daarna is Laura jarig en vieren we kerst, maar daar heb ik nog niet eens over nagedacht. Alles op zijn tijd. Geen gestress meer.

Christian A. Schwarz heeft in zijn 'Handboek voor christelijke levenskunstenaar' een mooie oplossing voor de kerststress. Hij raadt iedereen aan om in augustus al kerstinkopen te doen, 'dan is het mooi weer, de winkels zijn leeg, de prijzen laag, de keus groot.'

'En dan de grote finale van jouw kerstvoorbereiding - zo rond de twintigste december, als in je omgeving de 'kerststress' zijn hoogtepunt begint te naderen, als iedereen op straat rondglibbert, toetert en rondspookt, als de mensen met verbeten gezicht en dertien plastic zakken in elke hand over de trottoirs rennen en tegen elkaar tekeer gaan - doe dan het volgende: Investeer tien gulden in een taxi en vraag de chauffeur jou door het drukste koopcentrum van de stad rond te rijden. Kijk dan glimlachend uit het raam, bekijk de mensen in hun zelf opgelegde martelaarschap, wuif hen toe als de koningin van Engeland en verheug je als een sneeuwkoningin.'

Trotse moeder

Twee creatieve kinderen, maar elk op een heel eigen vlak.
Maaike maakte dit schattige eendje, dat - vind ik - echt karakter heeft. Ze heeft er met foto's een verhaal bij verzonnen over een eendje dat op reis gaat. Eerdere goedlijkende werken zijn Pluto, Garfield en een Jack Russel.

Laura kookt en bakt elke vrijdagmiddag iets anders. Ze maakte al - echt helemaal zelf - een speculaastaart, pepernoten, boterkoek, kokoskoekjes, muffins en deze prachtig geglazuurde cake. Wij genieten ieder weekend van haar heerlijke bakkunsten.

Dilemma

Een uitnodiging voor een partijtje zou leuk moeten zijn. Voor mijn jongste was het een dilemma. Want wat doe je als je het meisje dat jou vraagt niet echt mag. Bedank je beleefd? En wat is dan je excuus. Eigenlijk viel het feestje gelijk met paardrijles. Zeg je dan tegen het meisje: Ik ga liever naar paardrijden? En dan was het ook nog zo, dat ze niet leuk vond wat ze gingen doen.

Wij als ouders vonden dat ze moest gaan. Wij moeten ook weleens dingen doen die we niet leuk vinden. Ze legde zich er bij neer, maar ze weigerde een kadootje uit te zoeken en bleef er vreselijk tegenop zien. Ik hoop dat het meevalt... Maar over een paar weken is ze zelf jarig; moet ze het meisje dan ook weer terugvragen op haar partijtje?

Aanrader

De stapel boeken die liggen te wachten om gelezen te worden, kan me niet groot genoeg zijn. Er is niets ergers dan niets te lezen te hebben. Ik heb net de laatste bladzijde van Dwaalgeest van Kristen Heitzmann omgeslagen. Met een spijtige zucht moest ik het boek weg leggen. Ik vind het jammer dat ik niet meer mee kan leven met hoofdpersonen Noelle, Rick en Morgan.

Het verhaal begint met Noelle, die verward weg vlucht van haar verloofde Michael. Ze strijkt neer op de range van Rick en zijn broer Morgan, waar ze een kamer huurt. Heel langzaam komen we, net als de twee mannen, achter haar verhaal. Ze komt uit een rijk nest. Haar vader heeft haar overbeschermd opgevoed, nadat ze als vijfjarig meisje ontvoerd is geweest. Als haar verloofde gewelddadig wordt, komen er vlagen uit die weggedrukte periode in haar geest terug. De schrijfster heeft een prachtige parallel getrokken tussen het africhten van een wild paard dat vecht voor zijn vrijheid, terwijl zijn baas zijn wil probeert te breken en Noelle die zich niet wil laten overheersen, maar vrij wil zijn. Tijdens haar aanwezigheid op de range groeien er warme gevoelens tussen haar en de twee mannen, waardoor tot het laatst toe onduidelijk blijft wie ze zal kiezen. Natuurlijk komt Noelle tot geloof, want het is tenslotte een christelijke roman. Maar de reden van haar afkeer tegen God, gaat heel diep en pas als ze erachter komt waar dat gevoel vandaan komt, is de weg vrij om te gaan geloven. Een mooi boek dat ik tot de laatste 458 ste bladzij met veel plezier heb gelezen.

Gij geheel anders, ook op hyves

Inmiddels heb ik heel wat hyvespagina's gelezen. Wat zegt zo'n korte beschrijving toch veel over iemand. Niet alleen het profiel waarin je kiest welke merken bij je passen, welke opleiding je gevolgd hebt, welke films je bekijkt en welke boeken je leest. Maar ook de vrienden die erop staan en de krabbel of tik die zij achterlaten. Hun foto en hun taalgebruik weerspiegelen wie zij zijn, maar vertellen ook genoeg over de persoon van wie de pagina is. Ik zie het dan ook als een prachtige gelegenheid om getuigen te zijn van mijn geloof in Jezus Christus, de Zoon van God. Door christelijke schrijvers en zangers te noemen. Door niet mee te doen met schunnige tikken, maar er zelf een positieve tik aan toe te voegen. Door de filmpjes niet van Youtube, maar van Godtube te halen. Door te laten zien dat je je aansluit bij een groep hyvende christenen. Laten we uitkomen voor ons geloof, ook op hyves.

Gebit - gebeden

Ik voel me verfrommeld na mijn bezoekje aan de tandarts. Hij heeft mijn drie beschadigde tanden tijdelijk gerepareerd, zodat ik weer kan eten, praten en lachen. Vooral de verdoving tussen je voorlip en tanden is zo venijnig dat de tranen spontaan in je ogen springen. Verder zal ik maar niet uitweiden; volgens mij gaat niemand graag naar de tandarts. In januari zal het definitief afgemaakt worden.

Hyves

Vandaag ben ik officieel hyver geworden.. Na mijn vrienden en medebloggers Paul en Rianne werden mijn kinderen hyvers en gisteren hoorde ik dat zelfs mijn broertje een eigen pagina heeft. Ik wilde hem zoeken, maar dat kan alleen als je aangemeld bent. En nu ben ik er dus ook voor gevallen. Hoe het allemaal werkt, weet ik nog niet precies, maar dat is de nieuwe uitdaging. Binnenkort voeg ik de hyves-pagina toe aan mijn blog en andersom misschien ook.

Sonja Bakkeren of christelijk dieten?

'Al meer dan 9 miljoen Amerikanen proberen af te vallen met een dieet gebaseerd op het christendom', meldde trendspotter Marian Salzman afgelopen week in de krant. Ze verwachtte niet dat het in Nederland zo ver zou komen. Hierin hoop ik dat ze ongelijk heeft. Niemand weet beter wat ons lichaam nodig heeft, dan de Schepper zelf. En God heeft prachtige richtlijnen over voeding gegeven in Zijn Woord. 'Zie, ik geef u al het zaaddragende gewas op de gehele aarde en al het geboomte, waaraan zaaddragende vruchten zijn; het zal u tot spijze dienen', staat er in Genesis. Na de zondvloed kreeg de mens toestemming om vlees te eten. 'Alles wat zich roert, wat leeft, zal u tot spijze zijn; ik heb het u alles gegeven evenals het groene kruid.' Vervolgens vertelt de Heer precies welke dieren rein zijn en welke onrein. Herkauwers met gespleten hoeven zijn wel voor consumptie. De omnivoren mogen niet worden gegeten, omdat ze zowel plantaardig als dierlijk voedsel eten. Ook de vissen worden onderverdeeld in een reine en onreine groep. 'Al wat vinnen en schubben heeft moogt gij eten'. In Deutronomium vinden we ook een lijst vogels die we niet mogen eten. Kip , kalkoen, eend en kwartel is wel toegestaan.
Om het allemaal goed op een rijtje te krijgen, is er een aantal boeken geschreven, onder andere Het Genesis dieet van dr. Gordon S. Tessler. Ik ben het niet met alles eens, maar ik denk wel dat God deze dingen in de Bijbel noemt, omdat Hij weet wat het beste voor ons is.
Een christelijk dieet zou meer moeten bieden dan voedingsregels alleen. Wat dat betreft vind ik de Eva levensstijl methode een goede keus. Oefeningen om meer te bewegen en studie om de motiviatie van binnenuit te voeden. Ons lichaam is toch de tempel van de Heilige Geest. Veel mensen om me heen worstelen met hun gewicht, waarom zouden we elkaar niet steunen. De kans van slagen is groter als je samen sterk staat. Op Manna Vandaag las ik gisteren over een voorganger die in zijn kerk een gratis fitnesscentrum opende. Hij deelde zijn eigen ervaringen en bemoedigde anderen. Waarom eenzaam Sonja Bakkeren? Waarom de strijd tegen de kilo's alleen voeren? Het is nog altijd mijn wens om als vrouwen een ochtend in de week bij elkaar te komen. Om met elkaar na te denken over wat de Bijbel (bijvoorbeeld over zelfbeheersing) zegt. Elkaar te bemoedigen. Daarna met elkaar te wandelen, fietsen, zwemmen, skaten of oefeningen te doen. Recepten uit te wisselen. Misschien samen boodschappen te doen, want wat je niet in huis hebt, kun je ook niet opeten. Op dit moment kan ik bijna niet eten, dus dan vliegen de kilootjes eraf, maar die komen er helaas straks net zo hard weer aan.

Uitslag

Gisteren naar de huisarts geweest. Hij bevestigde wat de artsen in het ziekenhuis ook al zeiden: Het kan iedereen overkomen. Het heeft zelfs een moeilijke naam Vasovagale syncope en ik heb gewoon pech dat ik zo rot ben terecht gekomen. Vandaag bij de tandarts geweest. Eigenlijk moeten mijn tanden zes weken gespalkt blijven, maar hij wil er gelukkig volgende week al naar kijken. Hij zag het wel zitten om het weer op te knappen. Ik durf bijna niet te lachen en kan alleen hele kleine stukjes eten. De ergste schrik is inmiddels wel voorbij. Het heeft me wel weer aan het denken gezet over het leven. Stel nou dat ik zo slecht was terecht gekomen dat ik dood zou zijn gegaan.... gewoon stel... zouden de mensen dan zeggen: nou, in ieder geval had ze dat stuk nog uitgetypt of gelukkig had ze het maandblad op tijd af. Ik ben altijd zo gestresst. Dat wil ik niet meer. Niet alleen maar verantwoordelijkheden, jagen en alles nog sneller doen, waardoor er nog meer in de agenda gepropt kan worden en terwijl je nog bezig bent met het ene, zit je al met je hoofd bij het volgende. Ik wil ook leuke dingen doen of gewoon de dingen die ik doe leuk vinden. Ik wil genieten van het leven, zonder me schuldig te voelen. Wat ik heel erg gewaardeerd heb, zijn alle lieve kaartjes, telefoontjes en reacties, wat een hartverwarmend medeleven.

Flauwgeval

Gisterochtend ben ik flauwgevallen. Ik belandde met mijn gezicht op de tegelvloer van de badkamer. Sjoerd hoorde de bonk en wist meteen dat het niet goed was. Hij kwam naar boven gerend en ook de kinderen stormden gealarmeerd uit hun kamers. Ik weet dat ik weer bij kwam en dacht: wat is dat voor paniek? Een huilende Maaike, Laura die bang uit d'r ogen keek en Sjoerd die 112 wilde bellen. Ik had het gevoel dat ik geslapen had, maar vroeg me wel af wat dat voor water was, dat bleek bloed te zijn. Mijn tanden waren beschadigd en m'n lip lag open. Na even bijgekomen te zijn, heeft Sjoerd de tandartsnooddienst gebeld. Dezelfde tandarts als de vorige keer had dienst. Sjoerd heeft me geholpen met aankleden en heeft me naar tandarts Bosboom gebracht. Ze waren alleraardigst. Hij heeft onder verdoving mijn tanden gespalkt. 's Avonds belde hij nog even op om te vragen hoe het ging. Mede op hun aanraden en aandringen van Sjoerd zijn we nog naar de eerste hulp post van het VU gereden. Ik had last van mijn nek, knieen, elleboog en een bult op mijn voorhoofd. Na een grondig onderzoek waarbij mijn reflexen, hart en bloeddruk gecontroleerd werd, mocht ik weer gaan. Het komt wel vaker voor, zei de arts. Als het nog eens zou gebeuren, dan moest het onderzocht worden.
Het heeft diepe indruk op ons gemaakt. We moeten het echt verwerken. Maaike durfde niet meer in de badkamer, want ze had dat beeld van mij daar nog op haar netvlies staan. Laura vroeg in de auto ineens waar ze het telefoonnummer van de ANWB kon vinden, voor het geval dat.. Sjoerd en de kinderen laten me niet alleen en dat stel ik erg op prijs, want ik voel me ook onzeker. Ik durfde gisteravond niet in slaap te vallen, want dan voel je je ook wegglijden en hoe weet ik of ik niet weer flauwval. Ik vind het heel naar dat Sjoerd en de kinderen dit mee moesten maken. Ik weet hoe zwaar het is om je zorgen te maken over de anderen. Hoewel ik er niets aan kon doen, schaam ik me ervoor. Ik hoor sterk te zijn. Nu moesten ze voor mij zorgen.
Morgen bel ik de dokter. Ik heb nog te veel vragen. Dinsdag kan ik mijn eigen tandarts pas bellen. Ze kunnen tegenwoordig veel. Maar een ervaring verwerken moeten we zelf doen.

Meewerken in Gods Koninkrijk

Van de week was ik in Utrecht voor een inspirerend interview voor de Uitdaging met Bertuel Smit. Met zijn kerk heeft hij het project Joy4You opgezet. Dat omvat een restaurant waar arme mensen een gratis maaltijd krijgen en daarnaast kunnen de mensen hulp krijgen om uit de vicieuze cirkel te komen, waarin ze vaak al jarenlang vast zitten. Een prachtig project waardoor daadwerkelijk iets gedaan wordt aan de nood in de stad. Ze hebben speciaal een kerkgebouw gezocht waar ruimte was voor een keuken en het restaurant. Ik schaamde me een beetje voor onze eigen gemeente. Wij hebben ook een prachtig gebouw, niet gehuurd, maar van onszelf notabene. Maar we gebruiken het ook voor onszelf. We zijn intern gericht. En dan ga ik nadenken over mijn eigen rol in het Koninkrijk van God. Wat doe ik nou eigenlijk echt voor Hem? Ook voor de huiskring moesten we nadenken over onze gaven en talenten. Ik doe best wel veel, maar vooral ter ondersteuning van de plaatselijke gemeente. Mijn visie is altijd geweest een gezonde gemeente met gezonde christenen en dan komen de anderen ook in actie met hun gaven die ik niet heb. Maar veel gemeenteleden stoppen gedemotiveerd met hun taken. Er vallen gaten en er moet getrokken worden om te voorzien. Waar ligt dat aan? Als ik dan zie dat er bij Joy4You vrijwilligers staan te springen, de bereidheid om daaraan mee te helpen is groot. Bertuel zei: "Het is een feelgood project. Het lijkt wel of ik in Hart van Nederland zit." En ik denk dat daar een waarheid in zit. We willen ons goed voelen. En als het niet meer goed voelt, dan stoppen we ermee. Maar als God van ons vraagt dat we ons moeten inzetten voor de Gemeente, met onze specifieke gaven en talenten dan vraagt het soms om doorzettingsvermogen, om trouw te blijven, ook als het even tegen zit. Zijn we beïnvloed door de tijdsgeest of door Gods Geest?

Kippenvel

Gisteravond kwam Sjoerd ineens thuis met een dvd van de Cindu ramp uit 1992. De bekende beelden van de zwarte rookkolom boven Uithoorn, brandweermannen uit de hele omgeving die uit alle macht probeerden het vuur onder controle te krijgen, extra nieuwsuitzendingen. Geschokte personeelsleden die voor hun leven gerend hadden, onzekere mensen die wachtten op nieuws of hun partner nog in leven was. Sjoerd liet zien waar zijn kantoor had gestaan waar hij even daarvoor had gezeten: Een enorme tank had het gebouw met de grond gelijk gemaakt. Hij wees de fiets aan waarop hij terecht gekomen was toen hij door de luchtdruk werd weggeblazen. We keken naar het gebouw waar hij in gevlucht was, dat later in de as gelegd werd. Ik kon alleen maar danken dat het voor hem zo goed afgelopen is. Het maakt je ook kwaad om wat er nu gebeurt op zijn werk door mannen die de explosie niet hebben meegemaakt. Ze ervaren niet hetzelfde. Veiligheid moet altijd voorop blijven staan.

Afrika! Afrika!

Zaterdag zou ik met de kinderen naar Afrika! Afrika! gaan. Eerst waren we op jacht geweest naar acties om de prijs wat te drukken. De C1000 verkocht een prachtige beker met een speciale voorstelling voor Afrikai, Afrikai (zoals de mevrouw het noemde), maar die was 's avonds en duurde tot half elf, beetje te laat voor de kinderen. Toen hoorden we dat Jetix extra voorstellingen geregeld had met tien euro korting voor de kinderen. Dus we hadden kaartjes voor zaterdag om half elf. Maar we werden gisteren opgebeld door het Uit-buro dat de voorstelling niet doorgaat. De kinderen waren zeer teleurgesteld. Waarschijnlijk waren er toch te weinig mensen om de Afrikaanse dansshow voor op te voeren. Helaas...

Identiteit

Ik had gedroomd en werd met een naar gevoel wakker. Mijn gedachten maalden. Wie ben ik? Wat bepaalt mijn identiteit? Hoe weet je wie je bent? Vergelijk je jezelf met anderen?
Hoe meet ik of ik een goede moeder ben? Kijk ik naar de goede cijfers van mijn kinderen of naar de hoeveelheid vriendinnen, hun gezondheid of hoeveel bijbelkennis ze hebben.
Hoe meet ik of ik een goede echtgenote ben? Kijk ik naar de cadeautjes of complimenten die ik van hem krijg of welke status mijn man heeft op zijn werk?
Hoe meet ik of ik een goed christen ben? Hoeveel dingen ik in de gemeente doe of hoe vaak ik in de bijbel lees en bid?
En als persoon. Vergelijk ik mezelf met anderen wie de leukste kleren draagt of wie het beste kan koken. Ach zo kan ik nog wel even door gaan.
Nee natuurlijk! Mijn identiteit ligt in Christus. Ik hoef mezelf niet te vergelijken met anderen. Ik ben Gods kind. Hij vindt mij waardevol. Toen ik een zondaar was, maakte Hij me vrij. Toen ik verloren was, redde Hij mij. Ik mag bij Hem komen in Zijn licht. Hij schenkt mij alles. Ook al mislukken al mijn zelfgestelde doelen, ik ben een parel in Zijn hand. Dat is mijn identiteit en van daaruit mag ik ontspannen de bijbelse richtlijnen volgen en de beste moeder, vrouw, gemeentelid en mezelf worden en zijn. Want God ziet me zitten en jou ook! Soms moet je daar weer even bij stilstaan...

Trouwen, scheiden, hertrouwen?

Sjoerd is gisteren wezen eten met een vriend van vroeger. We waren ceremoniemeester op zijn bruiloft. Helaas was het laatste nieuws niet zo positief. Na een scheiding van tafel en bed wilde zijn vrouw een definitieve scheiding in gang zetten. Hij vertelde over een andere gezamenlijke vriend van vroeger, inmiddels getrouwd met zijn derde vrouw. 's Avonds belde nog een vriend uit diezelfde periode, gelukkig nog getrouwd met zijn eerste vrouw. Hij had mijn vroegere beste vriendin ontmoet. Verbaasd vertelde hij over zijn bevindingen. Gescheiden en achtergebleven met drie kinderen. Ik was haar ex-man tegengekomen op Opwekking met een nieuwe vriendin. Al deze vrienden zijn christen!
Het heden geeft geen beter beeld. Vrienden van nu worstelen met hun huwelijk en wonen tijdelijk niet meer bijelkaar. Ook in de gemeente worden huwelijken ontbonden. We zijn zelfs al een fase verder. Mensen willen weer hertrouwen. Mogen ze dat, wanneer zijn ze vrij om te hertrouwen en mogen ze dan nog een taak blijven uitoefenen of moeten ze altijd alleen blijven? De meningen daarover lopen zeer uiteen in christelijk Nederland. Van de oudsten wordt verwacht dat ze daarover een mening hebben. Geweldig hoe ze de tijd hebben genomen om Gods wil te zoeken en hoe God met hen bezig is geweest en ze samen heeft gebracht. Helaas blijven de gemeenteleden hierover nog verschillend denken. Het ene kamp vindt dat ze absoluut niet mogen hertrouwen. De ander praat over genade en liefde.
Ik zou zo graag eens een kijkje willen nemen in de keuken van andere gemeenten. Hoe gaan andere oudsten met dit soort moeilijke problemen om of komen ze niet in hun gemeente voor?

Madame Tussauds

Met kortingskaartjes uit de ANWB kampioen togen de kinderen en ik vrijdag naar Madame Tussauds in Amsterdam. We stonden oog in oog met Jim en Jamai, aaiden de fret van Taffie uit Zoop en zongen mee met de meiden van K3. We gingen op de foto met de groten der aarde zoals Nelson Mandela, Einstein en de paus. Er waren schilders zo uit het verleden gestapt zoals Vincent van Gogh en Rembrandt. We zagen zangers zoals Beyonce en Michael Jackson en BN-ers zoals Joop van den Ende en Andre van Duin. Ook stonden er buitenlandse grootheden zoals Brad Pitt met Angelina Jolie en schoven we aan tafel bij George Clooney en Julia Roberts. Het was niet groot, maar de kinderen vonden het erg leuk.

Herfstvakantie

De kinderen hebben herfstvakantie. Dinsdag zijn we naar Utrecht geweest om gezellig te winkelen. Gisteren is Sjoerd ook mee geweest naar Apeldoorn en hebben we een bezoek gebracht aan Paleis 't Loo.
Ik vond vooral de tentoonstelling met schilderijen van de koninklijke kinderen erg leuk. Maaike vond de tuinen prachtig. Laura genoot van het ritje met de paardentram. En voor Sjoerd was de rondleiding door het paleis het leukst, vooral omdat we de vorige keer een buitenrondleiding hebben gehad. Ik had de kinderen een opdracht gegeven om de koningen en koninginnen in de goede volgorde te zetten. Ze stonden vooraan naast de gids en stelde in iedere kamer een goede vraag. We waren trots op hen dat ze niet verveeld rondhingen, maar actief mee deden. Morgen gaan we, als alles goed gaat, naar Madame Tussauds.

Vertel het mij en ik zal het vergeten
Laat het mij zien en ik zal het mij herinneren
Betrek mij erin en ik zal het begrijpen

Brief van staatssecretaris

Vandaag kreeg ik een persoonlijke brief van Sharon Dijksma, staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Het was een reactie op de mail die ik naar het ministerie gestuurd had (zie eerder bericht). Ze schreef dat het artikel in de pers het godsdienstonderwijs op openbare scholen betreft. Op scholen op levensbeschouwelijke grondslag maakt godsdienst gewoon deel uit van het onderwijsprogrammma. Dat was toch al zo? Dus er verandert niets? Dan ben ik weer gerust gesteld.

Het onzichtbare zichtbaar

Gisteren fietste ik naar huis en werd mijn oog getrokken naar banen zonlicht die de aarde raakten. Zonlicht kun je niet zien, tenzij het wordt gefilterd door de bomen of de wolken. Meteen schoot het door mijn hoofd dat je de Heilige Geest ook niet kunt zien. Tenzij Zijn werking wordt doorgegeven door mensen.

Sjoerd en ik liepen een keer door een parkje in Engeland. Langs de kant van de weg stonden artiesten met hun kunstwerken. Een man had een serie realistische schilderijen staan. Een van zijn schilderijen raakte me zo, dat ik spontaan in huilen uitbarstte. Ik hoorde zelfs de muziek die bij dat schilderij paste. (Zie foto) Zo kun je af en toe ook geraakt worden door de verhalen van mensen over hoe de Heilige Geest in hun leven aan het werk is.

Verandering is verbetering?

Bij Sjoerd op zijn werk worden vandaag tientallen mensen ontslagen. Gisteravond zaten er honderden werknemers in spanning te wachten of ze wel of niet een brief zouden krijgen. Het ging onze deur voorbij. Vandaag mogen ze hun spullen pakken en afscheid nemen. Een bedrijf waar je jarenlang gewerkt hebt, je verbonden mee voelde, collega's die soms als familie aanvoelde. Maar er moet verbeterd, vernieuwd en veranderd worden en dat kost... dat kost mensen... dat kost vrienden, daar vallen slachtoffers. Een emotionele dag.
In de gemeente willen we soms ook veranderingen. Hoe doe je dat zonder dat er slachtoffers vallen? Kies je voor de harde lijn, waarbij een aantal mensen afscheid zal nemen van de gemeente of de weg van de geleidelijkheid, die veel meer geduld vraagt? Offeren we mensen op om onze zin te krijgen of gaan we de weg van de liefde?

Gebed voor BN-ers

Het boek Boe van Rene Gutteridge gaat over een horrorschrijver Wolfe Boone, bijgenaamd Boe. Het hele stadje Skary is in horrorsfeer en trekt daarmee veel toeristen. De hoofdpersoon Ainsley vindt dat maar niets. Ze veracht de schrijver en vindt het moeilijk om voor hem te bidden. Ze kan hooguit bidden dat hij vertrekt. Maar op een dag komt de schrijver tot geloof. Ze moet haar vooroordelen opzijzetten, want eigenlijk kent ze de man niet eens en hij blijkt toch wel erg aardig te zijn. Ik heb het boek nog niet uit, maar het heeft me wel aan het denken gezet.
Het is kinderboekenweek en zoals altijd verzet ik me fel tegen de boeken van Paul van Loon en andere schrijvers die onschuldige kinderzielen vervuilen met hekserij, vampiers en geesten. Ineens bedacht ik me dat ik ook nog nooit voor Paul van Loon gebeden heb. Ik ken wel de verhalen dat mensen gebed inzette tegen de griezelbus. Maar wie heeft er wel eens gebeden dat Paul van Loon tot geloof zou komen? Dat zou me een getuigenis zijn. En als we dan toch bezig zijn, wat te denken van Ronald Plasterk. Een ontwikkelde man op een hoge positie, zoals (S)Paulus. Na een bijzondere ontmoeting met God gebruikte hij zijn talenten voor God. Of Geert Wilders? Ook hij heeft wel een verandering van hart nodig. Nederland zou op zijn kop staan.

God laat zich zien, maar je moet wel kijken

Op de huiskring gisteravond hebben we met elkaar gedeeld wat we de afgelopen weken van God gezien hadden. Bijzonder hoe God met ons allemaal bezig is. Door een gebedsverhoring, een vermaning, een nieuw inzicht. God is zichtbaar om ons heen in enthousiaste dopelingen, verrassende kinderantwoorden, een bijbels persoon waarvan we kunnen leren. En al zou God zich niet laten zien in ons persoonlijke leven, dan kunnen we Hem zien in de natuur om ons heen. Die prachtige kruisspin die zijn web maakt van ragfijne draden, de bladeren die verkleuren. Het hele proces van de seizoenen. We kunnen Hem ontmoeten in de Bijbel, waarin dingen staan die de mensen tweeduizend jaar geleden nooit hebben kunnen weten (Lees: Moderne wetenschap in de Bijbel van Ben Hobrink). We kunnen Hem leren kennen door de Here Jezus, mens geworden God. Maar ondanks die manieren waarop Hij zich al heeft laten zien, wil Hij persoonlijk contact met ons. Geweldig toch?

Ga de weg van liefde

Soms zit je een beetje vast in een verkeerd denkpatroon. Mijn ogen gingen open na het lezen van drie weblogs van medebloggers Paul, Rianne en Hinke. Zij hadden iets wat ik miste. Tijd voor creativiteit, liefde voor mensen, leven met God en het uitdragen van Zijn woord.
Ik liet me leiden door mijn angst om de controle los te laten. Ik viel in mijn valkuil van veroordeling in plaats van liefde en medeleven. Ik rende zelf door in mijn egoisme in plaats van God de ruimte te geven.
In Efeze las ik een mooi stukje over onze nieuwe levenswandel. Laat alleen goede en opbouwende woorden over uw lippen komen. Wees goed voor elkaar en vol medeleven. Ga de weg van de liefde.
De huiskring komende week gaat over Gods liefde, bewezen door het zenden van Zijn Zoon toen wij nog zondaren waren. Toen vond Hij ons al de moeite waard. God verlangt naar een relatie met ons, dat wij Hem met ons hele wezen liefhebben, met ons verstand, ons gevoel, ons denken, onze ziel, ons zijn en onze daden. Hij gaf Zijn Geest om ons te helpen die liefde te begrijpen, te doorgronden. God is geen God van veraf. Hij wil een persoonlijke relatie met ons. Op welk moment in ons leven hebben wij Gods liefde het diepst ervaren? Heb jij Zijn liefde al ervaren? Hij verlangt er naar. 'Hij wacht alleen nog maar totdat jij komt..'

Ach, die goeie ouwe tijd...

Vroeger toen zaten we op vrijdagavond gezellig met z'n vieren een film te kijken met chips erbij. Vanavond gaat Laura naar een verjaardagspartijtje, een disco. Maaike gaat naar de jongerengroep van de kerk, Impuls. En Sjoerd gaat op (werk)bezoek bij iemand van de kerk. En dan blijf ik alleen over... op de bank met een zak chips...

Verslaafd aan Otrivin

Ik ben een Otrivin-addict... Ik ben verslaafd aan de neusspray en nu krijg ik pillen om af te kicken. Het is namelijk niet gezond om het langer dan een week te gebruiken. Maar het werkt zo direct. Gisteravond probeerde ik het eerst met Nasacort, een medicijn dat ik eigenlijk moet gebruiken. Om half een lag ik nog worstelend naar adem te snakken en tevergeefs te proberen niet te snurken. Een keer Otrivin en ik slaap als een roos.

Een maaltijd zonder Otrivin betekent smaakloos eten. Bovendien staat kauwen en tegelijk ademhalen niet erg netjes. Voor een feestje eerst een spraytje Otrivin, want tijdens een gesprek steeds met papieren zakdoekjes zwaaien is onhygienisch. En van te veel snuiten krijg je weer zo'n kapotte neus. Afijn, Otrivin verlichtte mijn leven.

Maar het mag niet meer van de KNO-arts. Hij schreef me Celestone voor. Als iemand het kent, hoor ik graag hoe het beviel. Eerder heb ik het meteen teruggebracht naar de apotheek. De bijsluiter - die moet je ook niet lezen - vertelde zulke afgrijselijke dingen dat ik het zeker weten nooit zou slikken. Maar nu stond ik er weer voor. Mijn moeder gebeld, die zei dat ik de dokter moest bellen, die zei dat ik de KNO-arts moest bellen, die zei: "Dan neem je het toch niet, maar ik schrijf het niet voor niets voor." Maar ik bel ook niet voor niets. Hij moest me gerust stellen. 'Ach mevrouw het stelt eigenlijk niets voor. Gewoon een ontstekingsremmend pilletje, dat van die kanker en tuberculose moet u zich maar niets van aantrekken. En ook dat levensbedreigende virus is niets om u zorgen over te maken.' Maar ik heb mijn tranen weggeslikt en ook het pilletje voor mijn eigen bestwil. Nu maar wachten tot mijn slijmvliezen tot rust gekomen zijn en de Rhinocort gaat werken, dan kunnen de zakdoeken weer in de kast.

Herfst

Het tuinzitje is weer schoongemaakt en opgeruimd. De tuin laat zijn herfstkleuren zien. Nog wat lage, late zonnestralen. Tijd om weer eens naar het bos te gaan om de herfstgeuren op te snuiven, paddenstoelen te zoeken, kastanjes, eikels en beukennootjes te verzamelen. Ik vind de herfst een heerlijk jaargetijde.

Geen godsdienstles meer op basisschool?

"Alle basisscholen krijgen een acceptatieplicht van leerlingen. Godsdienstonderwijs is geen zaak van de staat. Het wordt als een extra buiten schooluren gegeven en betaald door ouders die daar prijs op stellen."

Een piepklein berichtje in de krant naar aanleiding van de plannen van het kabinet gepresenteerd op Prinsjesdag. Lees ik nou de verkeerde kranten of heeft niemand hier nog op gereageerd? De anti-religieuze minister Plasterk pakt de kinderen de godsdienstles af! Geen uitleg meer over het christelijk geloof, geen bijbelverhalen meer, maar tijdens aardrijkskunde horen ze wel over het geloof in de oerknal en de evolutietheorie. Mensen blijf alert! Stuur een mail naar minister Plasterk dat u het er niet mee eens bent.

Gesprek, gebed

Soms heb je een interview waarbij iemand vertelt en ik schrijf, soms moet je wat meer moeite doen om de informatie eruit te krijgen, maar af en toe heb je ook een interview dat meer op een gesprek lijkt. Dan ben ik oprecht geinteresseerd in het verhaal en leer ik er zelf ook wat van. Dat was bij Siebren Verburg zo. 'Zaai uw zaad in de morgen en laat uw hand tegen de avond niet rusten, want gij weet niet of het ene gelukken zal of het andere, dan wel of beide tezamen goed zullen zijn.' Deze tekst uit Spreuken past precies bij deze duizendpoot. Hij werkt altijd op de achtergrond. Hij organiseert concerten, beheert diverse webshops en is eigenaar van twee boekwinkels. Lijkt me geweldig leuk. Dit interview was voor Manna-Vandaag.
Ook het interview gisteren met Jan Wolsheimer valt in de categorie van een gesprek. Hij heeft het op zijn hart gekregen om een gebedswinkel te starten middenin de winkelstraat in Woerden. Een visionair met gevoel voor mensen. Bij bidden met mensen ben ik altijd voorzichtig, want stel dat het niet uitkomt en diegene raakt teleurgesteld... Hij noemde dat dwaze hoogmoed. God bepaalt of Hij een gebed verhoort. Wij moeten gewoon beschikbaar zijn. We zijn niet verantwoordelijk voor de uitkomst. Deze andere kijk hierop gaf me rust. Dit interview verschijnt in oktober in de Uitdaging. Het is trouwens al het tweede interview over gebed. Dat heeft een positieve uitwerking op mijn eigen gebedsleven.

Boekenbeurs

Vandaag met Maaike naar de christelijke boekenbeurs geweest. Laura ging liever naar de paardrijwedstrijden en heeft daar een bijzonder leuke dag gehad. Wij reden op en neer naar Zwolle en hadden daar een gezellige dag. Heerlijk om daar rond te lopen, te praten, te kijken. Echt genieten om nieuwe dingen te horen, zoals Johan Schotanus die eerlijke producten inkoopt en waar ik me als christen dus niet hoef te storen aan Boeddhabeelden (zie eerder bericht over de wereldwinkel). Fantastisch om kadootjes te krijgen, zoals bijvoorbeeld een luistercd, een pen, een zaklantaarn - gewoon zomaar. Geweldig om prachtige romans goedkoop op de kop te kunnen tikken voor de bibliotheek in de kerk. Leuk om iemand te ontmoeten die ik van naam ken, maar nooit gezien had. En heel enthousiast ben ik over een nieuwe serie Redrose romans. Het dagboek van Whitney Blake van Judy Baer waarover ik eerder al enthousiast was, bleek bij die serie te horen. Nu heb ik Flessenpost van Penelope J. Stokes aangeschaft en als tie net zo goed is... Al met al weer een leuke dag geweest. Volgend jaar weer.

Prayer station

Begin van de week had ik een interview voor www.manna-vandaag.nl met Lammy Dekkers, oprichtster van het begrip Prayer Station en de Levend Evangelie Gemeente in Aalsmeer. Ik herinner me dat ik daar als tiener heen ging, om eens mee te maken dat de mensen naast hun stoelen stonden te dansen. Een vol evangelische gemeente dus. Dat merkte ik ook aan de termen die mevrouw Dekkers gebruikte. We zijn allebei gelovig, maar ze sprak bijna een andere taal. Bolwerken die geslecht moeten worden door aanhoudend bidden en vasten. Het terrein dat afgebakend moest worden door allerlei dingen uit te spreken en grond die geclaimd werd door er een rondje omheen te lopen. Toch gebeuren er bijzondere dingen. Elke dinsdag staan er verschillende christenen op de dam en bij het centraal station in Amsterdam. Ze dragen schorten met de tekst 'bidden helpt'. Mensen storten hun nood uit en raken aangesproken door de kracht van het gebed. Mensen komen tot geloof, worden praktisch geholpen en doorverwezen. Bidden helpt. Geloven wij dat ook?

Ogen vol tranen

Er gebeurden vandaag bijzondere dingen in de gemeente. Ik kan niet alles vertellen, want het gaat over andere mensen. Maar het is zo gaaf als mensen vol overgave een keuze maken om God te willen volgen, als iemand beslist om zich te laten dopen, als een meisje haar vriendinnetje dat gepest wordt, vertelt dat ze wel wat waard is in Gods ogen of als een ongelovige partner wil deelnemen aan de Marriage Course. Dat is veel om voor te danken.

Martin Brand

Gisterenavond trad Martin Brand op tijdens het jeugdweekend in onze gemeente. Maaike was dit jaar uitgenodigd voor het hele weekend, dus zij was er al eerder. Laura mocht alleen naar het optreden en haar vriendin Lola ging ook mee. Er gebeurde bijzondere dingen tijdens dat concert. Martin Brand was open, oprecht en ging in op gevoelens die leefde onder de aanwezige jongeren. Niet hij stond in de belangstelling, maar door alles heen wees hij op God. Hij zong liederen uit zijn eigen repertoire, maar ook veel Opwekkingsliedjes, waarbij de hele zaal uit volle borst mee zong. Teksten die we wel vaker zingen op zondagochtend, maar door zijn praatje erbij, raakte de woorden harten. 'Nog voordat je bestond, kende Hij je naam... Hij wacht alleen nog maar totdat jij komt.."

Zware last

Kom maar naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.

Tien kilo woog Maaikes rugtas exclusief gymspullen...

Vertrouwen op God

Maaike is weer terug van kamp. Het was erg zwaar geweest. Doodmoe, lijkbleek met roodomrande oogjes kwam ze thuis. Maar ze heeft er veel van geleerd. En ik ook. Je kunt niet voorbereid zijn op alles in dit leven. We willen zo graag overal controle over houden. Maar er gebeuren nou eenmaal dingen die je niet kunt voorzien. Belangrijker is om te leren vertrouwen op God.

Brugklas en kennismakingskamp

Alsof je ineens een drempel overstapt in een andere wereld. De deur achter je dicht trekt en nooit meer terug kan. Naar de middelbare school, het voortgezet onderwijs, is echt een grote stap. Ineens word je geacht groot te zijn en dingen te kunnen die je nooit eerder gedaan hebt. Dat zal mijn fout wel zijn in de opvoeding. Zelfstandig worden ja. De weg vinden in een enorm gebouw, zelf je tas inpakken, op tijd opstaan. Oke. Maar zelf je tent opzetten... Natuurlijk heb je nog nooit een tent opgezet, daar zijn ouders toch voor? En buiten dat, wij hoeven het ook niet te doen, want de tent staat altijd al klaar. En zelf koken... Het is toch vanzelfsprekend dat ik de aardappelen op tafel zet? Bovendien vind ik het afgieten van kokend heet water veel te gevaarlijk voor een meisje van twaalf. Op de fiets naar Loosdrecht... Je hebt nooit twintig kilometer hoeven fietsen, voor zo'n afstand pakken we toch de auto. Ineens wordt er zoveel van je verwacht.
Ook mag je mee helpen op de creche. En mag je mee met het jeugdweekend van de kerk. Hoor je bij de groep ECg-jongeren. Ach, het zal best wel lukken, maar dat het zo'n enorme sprong was, daar was ík niet op voorbereid!

Moe, vies, maar tevreden en enthousiast

Laura is op kamp geweest met de PGU (Protestante Gemeente Uithoorn). Meer dan dertig kinderen reisden af naar Loon op Zand. Bij kampeerboerderij 't Kraanven hebben ze twee nachten geslapen, althans, een paar uur op bed gelegen. Ze deden nachtspellen in het bos, zaten bij een kampvuur met verhaal en hielden een bonte avond. Verder hebben ze zoveel leuks gedaan dat ze er niet over uitgepraat raakt. Haar vriendin Eline mocht ook mee. Het is leuk om te zien dat deze kerk zoveel activiteiten ontwikkeld om de jeugd betrokken te houden. Complimenten voor de leiding die alles zo goed geregeld had.

Werk van Maaike tentoongesteld

Dit weekend vindt er in Fort aan de Drecht een bijzondere tentoonstelling plaats. Deelnemers van de Stichting Crea zullen hun eigen werk laten zien. Ze tonen een brede collectie bestaande uit schilderijen, beeldhouwwerken, steenvormen en sieraden. Ook Maaike doet mee aan deze expositie. Ze heeft twee werkstukken ingeleverd, een prachtig lijkende Garfield en Blue uit een tv-serie. Het is zeker de moeite waard om een kijkje te nemen. Zaterdag- en zondagmiddag is de galerie open.

Free hugs

In Edinburgh liep ook een groep rond die 'free hugs' uitdeelden. Wij vroegen ons af waarom ze dat deden. Hun antwoord was: Why not? Juan Mann is er mee begonnen om het leven van iemand op te vrolijken en het is wereldwijd overgenomen. Ook Amsterdam heeft meegedaan. Zelf ben ik niet zo huggerig, maar ik kan de actie wel waarderen.

Weer naar school

Voor Laura is de school weer begonnen. Enthousiast komt ze thuis. Ze heeft huiswerk! Geweldig interessant vindt ze groep 8. De tweede dag is ze al wat teleurgestelder. Ze heeft haar huiswerk al tijdens de les gemaakt. Daarom heeft ze maar wat ander werk meegenomen.

In de vakantie hebben Maaike en Laura een hondenuitlaatservice opgezet. Er werd een poster gemaakt en aan lantaarnpalen opgehangen, een folder bij hondeneigenaren in de bus gedaan en een t-shirt betekend, waarmee ze rondliepen als reclamemiddel. Het moesten wel kleine honden zijn, want voor grote zijn ze een beetje bang, vooral nadat er een naar Laura's arm hapte. Wij wilden al opbellen en vragen of ze onze Deense dogs wilden uitlaten. Maar het is geen onderneming om uit te lachen, want ze zijn heel serieus.
Inmiddels laten ze een stuk of vijf honden uit. Ze krijgen soms een snoepje, soms geld, maar meestal doen ze het vooral voor hun eigen plezier. Met een hond zijn ze aan het wennen om hem binnenkort drie keer per dag uit te laten als de baasjes een weekendje weg zijn. Een hele verantwoordelijkheid. Ze moeten er speelafspraakjes en leuke dingen voor ontzeggen. Maar ze blijven volhouden. Een leerzame hobby.

Braderie

Zaterdag met mensen van onze kerk op de braderie in De Kwakel gestaan. Het eerste uur lukte het nog wel om te blijven glimlachen, maar het wordt steeds moeilijker als mensen met een grote boog op je kraam heen lopen of als je iemand aanspreekt die roept 'O, evangelisch, nee dank je'. Een mevrouw had 'mygod' op haar t-shirt staan, dus ik zei: dan bent u bij ons aan het goede adres, wij hebben het ook over God, maar ze keek me vernietigend aan. Evangeliseren is niet makkelijk. Dat bleek ook, want het laatste blok was er niemand om achter de kraam te staan. Het waren vooral de mensen van de evangelisatiewerkgroep die mee werkten. Alleen voor de kinderwerkjes waren nog mensen enthousiast te krijgen, mensen met een roeping.
Na de braderie gingen we naar Maarssenbroek. Mijn schoonmoeder vierde haar verjaardag met een etentje bij de Chinees. Heel lekker en gezellig.

Bioscoop

Vanmiddag zijn Maaike en Laura met Laure en Dion naar de film ratatouille geweest. Ze vonden het een leuke film. Tessa en ik hebben ondertussen een kopje koffie/thee gedronken in een cafeetje naast de bioscoop en gezellig bijgekletst.

Ons gezin verbeeldt

In Groot-Brittannie werd mijn oog telkens getrokken naar een serie prachtige beeldjes, gemaakt door Susan Lordi. Elk beeld had een prachtige omschrijving. Ik heb net zo lang gezocht tot ik iets vond wat bij ons hoorde. Dit is het geworden.


Together
For those who have found their true partner in love and life

Sisters by heart
Celebrating a treasured friendship of sharing and understanding

Wil je meer zien van deze artieste, klik dan op Willow Tree.

Hut bouwen

Een week met kiespijn. Gisteren naar mijn eigen tandarts geweest. Hij maakte de kies schoon en besloot in een gulle bui het gat zonder verdoving weer dicht te gooien. Terug bij af. Gelukkig nam de pijn in de loop van de avond wat af, maar het einde is nog niet in zicht.

De kinderen mochten vandaag timmeren en bouwen, want ik had ze opgegeven voor het huttenbouwen bij de Speel Mee week. Aan het eind van de dag hadden ze een prachtig bouwwerk gemaakt.

Wouter

Gisteren zijn we op bezoek geweest bij Laura's vriendje Wouter. Ze leerde hem vorig jaar zomer kennen op de camping in Zwitserland. Ze kregen verkering, maar daar was het onvermijdelijke afscheid. En we verwachtten niet dat we elkaar ooit nog zouden zien, want hij vertrok naar een klein dorpje in Oost-Groningen. Ineens moesten we msm installeren en er werd een webcam aangeschaft, zodat ze toch nog een beetje bij elkaar konden zijn. Tot onze verbazing bleken zijn ouders bereid de reis vanuit het noorden des lands naar de randstad te maken. De twee waren door het dolle heen. En nu was het dus onze beurt om de weg naar Wildervank te vinden. Tweeenhalf uur heen en tweeenhalf uur terug. Maar het was echt erg gezellig en leuk om te zien hoe Wouter en zijn zus Lisa nou wonen. Hun ouders Ingrid en Derk hebben naast hun baan nog een logeerhuis. Dove en/of slechthorende kinderen kunnen hier een weekendje komen logeren. Er blijkt een groeiende vraag te zijn, terwijl zij maar een van de weinige logeerhuizen zijn waar deze kinderen terecht kunnen. Kijk maar eens op de website van logeerhuis Dito Behalve hun hond en kat met twee kitten hadden ze ook nog konijnen en geiten. In de mooie tuin stond een schommel, een speelhuisje en een trampoline. Dus terwijl wij lekker onder de parasol zaten te kletsen, vermaakten de kinderen zich prima. Uiteindelijk was het echt weer tijd om te vertrekken. Natuurlijk zagen de kinderen dat heel anders. Maar wie weet zien we elkaar nog eens en tot die tijd is er gelukkig internet.

Kiespijn

Als ik niet zo eigenwijs geweest was, dan had ik nu niet zoveel pijn gehad, dacht ik donderdagnacht wanhopig. Eigenlijk zeurde de pijn al maanden, maar de tandarts zei: Pas als je last hebt met warm, moet je komen. Woensdag was het raak. Een patatje en ik zat tegen het plafond. Maar onze tandarts had de praktijk een maandje gesloten en ik wilde alleen naar mijn eigen bekende, vertrouwde tandarts. Dus een ibuprofennetje en nog een en ach, de vier uur zijn nog niet om, maar toch nog maar een. Uiteindelijk hielp er geen pilletje meer tegen en na een nacht wakker liggen met een hoofd vol schrikbeelden, meteen 's ochtends het tandartsbemiddelingsbureau gebeld. Ik werd terug gebeld door een vreemde assistente. Ik smeekte bijna of ik direct mocht komen, maar ze zei snibbig: Als je het al zolang hebt volgehouden, dan kunnen die paar uurtjes er ook nog wel bij.
Afijn, na een dagje hangen, slikken en aftellen was het eindelijk vier uur. De tandarts - en de assistent ook - waren alleraardigst. Eerst moest ik een foto laten maken. Natuurlijk paste dat enorme ding weer niet in mijn mond. Uiteindelijk gaf de tandarts er een flinke ram op, waarvoor hij zich later verontschuldigde. Maar er was duidelijk een fikse ontsteking te zien. Dan de welkome verdoving. En toen moest ik het ondergaan. Een wortelkanaalbehandeling.
Nog verdoofd liep ik een half uur later de praktijk uit. Ik kreeg een recept voor een doos vol vloeibare pijnstillers, die ik braaf klaarmaakte voordat de verdoving uit gewerkt zou raken. Helaas kreeg ik het heerlijke sinaasappeldrankje echt niet op. Kokhalzend greep ik toch maar weer een ibuprofennetje. Dan maar vroeg naar bed in de hoop dat het de volgende dag over zou zijn.
Dat bleek valse hoop. Ik werd wakker met dikke kaak. Sjoerd heeft in zijn leven al heel wat nare ervaringen opgebouwd met de tandarts. Drie keer lag hij met een soortgelijke bult in het ziekenhuis. Hij belde meteen lichtelijk in paniek het tandartsbemiddelingsbureau. Gelukkig had dezelfde tandarts dienst en kon ik al snel terecht. De noodvulling werd verwijderd en ja hoor, daar vond hij de boosdoener. Nu loop ik met een enorm gat in mijn mond. Als ik wat gegeten heb, moet ik de boel schoonmaken met een spuitje met zout water. Ik denk dat ik maar niets eet dit weekend. Maandag mag ik naar mijn eigen tandarts voor een noodvulling en daarna moet alles weer defintief dichtgemaakt worden. Ik heb nog niet veel meegemaakt bij de tandarts, maar ik geloof dat mijn lijden is begonnen.

Op de fiets

De kinderen gaan logeren en ik ga met mijn tante fietsen. Zij is gewend zestig kilometer weg te trappen, terwijl ik met de kinderen een tochtje van zo'n vijftien kilometer net haal. Maar ze heeft de route bedacht en aangestoken door haar enthousiasme stap ik op haar Gazelle Chamonix. Eerst rijden we door het landelijke Tienhoven. De molen zwaait ons aan het einde van de Dwarsdijk al tegemoet. De huizen worden minder en al snel fietsen we over een schelpenpaadje door de weidse velden. We zien een Purperreiger naast een slootje staan. Passeren een eendenkooi, trilveen, schapen en koeien. De weilanden worden afgewisseld door bos. Op een bankje met uitzicht over het Wasmeer drinken en eten we wat. Inmiddels heb ik al zadelpijn, maar ik stem dapper toe als m'n tante voorstelt een klein stukje - maar twee, misschien drie kilometer - om te rijden, want dat is een mooiere route. We eindigen in het gezellige dorpje de Lage Vuursche, waar twee leuke winkeltjes naast elkaar zitten. We bewonderen de bijzondere fotolijstjes, glazen koekjespotten en andere antieke spullen in de ene winkel. We vergapen ons aan de zeepjes, kaarsjes, prachtige kaarten en leuke prullaria in de andere winkel. Maar we kopen niets. We fietsen door het bos terug naar het rustigere restaurant De Paddestoel en genieten daar van een heerlijke pannenkoek. De terugtocht gaat sneller. Het bos gaat over in de velden. Eerst komen de huizen van de bofkonten die zo'n mooi plekje hebben weten te bemachtigen. Dan fietsen we weer door Tienhoven naar huis. Het is een tochtje dat zeker aan te raden is. De teller geeft aan dat we er dertig kilometer op hebben zitten. Een mooi compromis. De zadelpijn gaat wel weer over. Maar de leuke herinnering blijft.

Shit

Al dagenlang stonk het in huis. Was het kattenvoer bedorven? Lag er ergens een muis of mol te rotten? Het werd met de dag erger. We gingen op onderzoek uit en onze neus bracht ons onder het huis. De buurman kwam langs, want bij hen rook het ook niet fris. Dus maar hulp van buiten ingeroepen. De man opende het luik en vertelde ons met een onbewogen gezicht dat de drollen onder ons huis dreven. Tja, ook in je leven kun je je shit niet verborgen houden. Op een gegeven moment gaat het stinken en moet je je frustraties, woede of zonden opruimen voor je verder kunt. De riolering was dus gebroken. De grond in onze wijk verzakt flink en de buizen kunnen dat niet aan. De volgende dag kwamen twee mannen de boel opgraven. Maar ook de hoofdbuizen zaten verstopt. Dus dat moesten ze eerst oplossen. Afijn het duurde een dagje, maar met de belofte dat de stank daarna voorbij zou zijn, konden we dat wel volhouden.

Varen op de Westeinderplas

Gisterenavond werden we onverwachts uitgenodigd door de buren om een stukje te gaan varen op de Westeinderplas. Het was een warme dag geweest en de temperatuur bleef nog lang hoog. De kinderen mochten ook even achter het roer. Hun ogen straalden van plezier. Onderweg legden we even aan om een ijsje te kopen. Ik was verbaasd dat de Westeinderplas zo groot was, met veel eilandjes waar mensen zaten te barbecuen of bleven kamperen. We hebben gevaren tot de zon onder ging en tot het laatst genoten van deze zomerdag.

Reactie

Ik had de 'pen' doorgegeven aan ondere andere Mirjam de Warm. Mirjam heeft haar acht willekeurige feiten via de e-mail beantwoord. Het waren heel persoonlijke dingen. Dank je wel Mirjam voor je openhartige mail. Deze is voor jou:
Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. (Jer. 29: 11-13)

Getikt in de blogosphere

Vorige maand ben ik door Paul Abspoel getikt... Het gaat om een soort doorgeefspelletje waarbij de ene blogger de andere de beurt doorgeeft om iets over zichzelf te vertellen. Bedankt Paul, ik kwam er achter wat een raar figuur ik eigenlijk ben...

Het idee is om acht willekeurige feiten over jezelf te vertellen. Hier zijn allereerst de regels.
1. Ik moet deze regels eerst noemen voordat ik de feiten geef.
2. Elke speler begint met acht willekeurige feiten/gewoonten over zichzelf.
3. Mensen die zijn gelabeld moeten eerst op hun eigen blog schrijven over deze acht dingen en deze regels noemen.
4. Aan het eind van je blog moet je de mensen die jij gelabeld hebt noemen.
5. Vergeet niet om hen in te lichten dat ze gelabeld zijn en jouw blog moeten lezen.

Feit 1
Ik heb een hekel aan de zomer. Ik vind het vreselijk als het zo warm is. Dat past absoluut niet bij mijn tempo. Bij de zomer horen ook allerlei beestjes. Er wordt verwacht dat je buiten gaat zitten op die oncomfortabele stoelen. Liever trek ik een dikke trui aan, sluit de gordijnen, doe wat kaarsjes aan en ga lekker met een boek op de bank zitten.

Feit 2
Ik heb een grote kist vol dagboeken en agenda's. Al vanaf mijn tiende houd ik een dagboek bij. Ik schrijf er niet alleen mijn diepste geheimen in, maar ook gewoon feiten, mooie uitspraken en doelen. Als ik het niet opschrijf, vergeet ik het.

Feit 3
Mijn grootste droom was om ooit een boek te schrijven. Een jaar lang vertelde een vrouw haar levensverhaal en schreef ik alles op. Ze had een bijzonder leven achter de rug. Toen alles klaar was en een uitgever bereid was om er een boek van te maken, trok de vrouw zich terug. Ik ben verbaasd dat ik er niet meer moeite mee heb, dat het niet door ging. God zal wel weten waarom het zo moest lopen.

Feit 4
Het loslaten van mijn kinderen is de moeilijkste opgave in mijn leven. Ik heb twee schatten van dochters. Ik houd enorm veel van ze. Maar mijn angstgevoelens en bezorgdheid om hun leven en welzijn waren zo extreem dat ik daar professionele hulp voor gevraagd heb. Ik wilde niet dat ik hen belemmerde bij het opgroeien. Ik leerde om mijn gedachten bij God te brengen en te toetsen aan mijn omgeving.

Feit 5
Ooit las ik een boek over de totale controle die in de eindtijd voor problemen voor christenen zou zorgen, daardoor wilde ik niets van internet weten. Na een vergadering moesten ze speciaal voor mij uitdraaien maken, terwijl iedereen de notulen via de e-mail kreeg. We waren ouderwets en mensen noemden ons zelfs gehandicapt. Ik was er zo tegen. Nu doe ik alles met e-mail, heb ik een eigen startpagina en zelfs een weblog, waarop ik deze persoonlijk gegevens de wereld in gooi.

Feit 6
Ik ben zo kritisch, dat ik me afvraag waarom God me deze eigenschap heeft gegeven. Het is een hele strijd. Meestal vind ik dat iets verbeterd kan worden en mijn gedachten stoppen niet met nieuwe dingen bedenken.

Feit 7
Na de middelbare school ging ik met mijn vriendinnen naar een christelijke koffiebar. Deze jongeren hadden iets wat ik niet had, een persoonlijk geloof in God. Ze vertelden me over Jezus en ik kwam tot bekering. Ik leerde er ook Sjoerd kennen. Hij was 22 jaar en had gezegd dat hij nooit wat zou beginnen met een meisje van 16. Maar God had andere plannen. Na een jaar vriendschap kregen we verkering, daarna volgde een verloving in Frankrijk en vanaf 22 mei 1989 zijn we nog steeds gelukkig getrouwd.

Feit 8
Ik vind verjaardagen erg belangrijk. In mijn familie worden verjaardagen en trouwdagen niet overgeslagen. En vier je het op een andere dag, dan krijg je een kaartje of een belletje. Het is een dag waarop je kunt laten merken dat je om iemand geeft. Vooral het bedenken van een persoonlijk kado kan mijn gedachten wekenlang bezighouden. De beloning is dan dat de ontvanger het waardeert. (P.S. Ik ben op 2 december jarig.)

Op deze manier hebben jullie me een beetje beter leren kennen. Ik wil graag Rianne Hogervorst, Mirjam de Warm en Ronald Kremer labellen. Succes ermee!

Overzeese beleefdheid

"Gaat u maar hoor." "Nee, ga uw gang."
"Na u." "Nee, na u."
"Oke, excuse me."

Waar wij ons als eerste naar binnen persen, laten de Engelsen iedereen netjes voor gaan. Waar wij geirriteerd reageren als iemand tegen ons aan loopt, haasten de Engelsen zich om excuus te maken. In de Fish and Chips slingert een keurige rij naar de kassa. Bij de rotonde nemen ze geen enkel risico. De Engelsen laten ons beschaamd achter. Terug in Nederland word ik bijna van de weg gereden door een automobilist die nog gauw door het rood moet en brutaal toegesproken door een gehaaide medewerker bij de supermarkt. Ik voel de agressie alweer opborrelen.

Thuiskomst

De tuin is weer op orde, het huis aan kant en de was weer in de kast. Het is tijd om achter de computer te kruipen en wat te vertellen over onze vakantie.

We vertrokken op vrijdag de 13e - nee we zijn niet bijgelovig - vanuit Rotterdam naar Hull. Het begon prima met een buffet vol heerlijke gerechten waar we van genoten. Maar toen het schip eenmaal op zee was, schommelde het zo vervaarlijk dat ik niet wist hoe snel ik in mijn bed moest komen. Dankbaar kwamen we de volgende ochtend aan in Engeland. Na het ontbijtbuffet vertrokken we naar York, een prachtige stad met gezellige winkeltjes. Onze eerste week zouden we doorbrengen in het Lake District. We overnachtten in een luxe stacaravan. De bedden waren niet zo super. Sjoerd stak zo'n twintig centimeter uit, als hij zijn hoofd scheef hield en de harde veren bezorgden ons blauwe plekken. We bezochten vooral plaatsen die te maken hadden met Beatrix Potter. De vrouw die de ondeugende Peter Rabitt en Benjamin Bunny bekend maakte. Ik heb een prachtig dagboek van haar gekocht.
Verder zijn we naar een Laurel en Hardy museum geweest, kneuterig maar liefdevol ingericht door een fan. We hebben natuurlijk een reisje gemaakt met een stoomtrein langs Lake Windermere. We zijn een dag bij Hadrians Wall geweest met vechtende Jacobieten. En er was een soort kleine uitvoering van Madurodam, met huisjes van leisteen gemaakt door een man met MS. Heel knap gedaan, maar ze hadden er meer van kunnen maken. Mijn handen jeukten om iets met zoveel potentie niet aan te kunnen pakken.

Het weer was erg wisselend. De kinderen hebben buiten gezwommen, maar we waren ook blij met de verwarming in de caravan. Op een nacht regende het zo hard, dat ik mezelf al aan een helikopter zag hangen om ons uit de caravan te halen. Sjoerd lachte mijn angst weg. (Ik sla wel vaker door.) Maar toen we de volgende dag weg wilden gaan, bleek er een weg afgesloten te zijn en het park in het dorp stond onder water. 's Avonds hoorden we op het nieuws dat er in het zuiden van Engeland overstromingen waren en mensen door een heli van een vakantiepark waren gered...

De tweede week zaten we in de buurt van Edinburgh. Vanuit de caravan hadden we uitzicht op de zee. Natuurlijk bezochten we het kasteel dat de oude stad domineert. Ook zagen we een kiltweverij in werking. We luisterden naar doedelzakken en bezochten een whiskey distilleerderij, waar Sjoerd graag wat wilde proeven. Helaas kregen we deze week een dringend sms-je of we met spoed naar huis wilden bellen. Mijn opa was overleden. Op zaterdagavond vertrokken we met de boot naar huis. Het stormde bijna, dus ik zag erg tegen de zeereis op, maar wellicht viel het daardoor wel mee. Maandag was de begrafenis, een trieste dag voor onze familie.

Een vakantie zonder boeken is geen vakantie

Boeken die mee gaan op vakantie:

Onrustig hart dl. 1 van Beverly Lewis, over de Amish.
De Vreemdeling dl. 2 Beverly Lewis
Beproeving van Sylvia Bambola, uit de bibliotheek van de kerk.
De Auteur van Angela Hunt, prachtige kaft.
De Overlever dl. 0 van Dee Henderson, aangeraden door mijn vriendin Martine.
De Bemiddelaar dl. 1 Dee Henderson
Shopaholic & Baby van Sophie Kinsella, een serie waarbij ik hardop moet lachen.
Dagboek voor jonge 10ermeiden. Ziet er heel leuk uit om met de kinderen te doen.
En natuurlijk de Bijbel.

Als je een van deze boeken gelezen hebt, laat me dan even weten wat je ervan vond.

Bjorn Borg

Ik herinner me nog het tenniswonder John McEnroe. Wat kon hij tekeer gaan op de tennisbaan. Als hij het niet eens was met een beslissing, gooide hij met zijn racket. Er werd zelfs een lied over hem gemaakt. In 1980 speelde hij op Wimbledon tegen de Zweedse toptenniser Bjorn Borg. Deze laatste heeft vijf keer achter elkaar Wimbledon gewonnen. Maar wie van de jongeren weet dat als hij staat te dringen bij een rek met kleurrijk ondergoed met een brede rand met de naam van deze inmiddels vijftiger erop. De maten XS zijn niet aan te slepen, want dit is het jaar van Bjorn Borg. Hoe ontstaat een rage? Waarom loopt de een voorop om mee te doen, terwijl de ander weigert achter de meute aan te lopen? En wie had gedacht dat we ooit achttien euro zouden uitgeven voor een onderbroek?
De prestatie van Bjorn Borg werd dit jaar door Roger Federer geevenaard. Houdt hem in de gaten, wie weet ontketent hij over dertig jaar ook een rage.

Laatste dagen voor vakantie

De laatste dagen van de basisschooltijd waren voor Maaike druk, enerverend en emotioneel. Natuurlijk was er de musical waarin ze straalde. Wat was ik trots op haar - hoe ze met haar hakken over het podium liep, alsof het niet voor het eerst was. Natuurlijk was er weleens gedoe, maar wat een gezellige klas was het achteraf. Nog een ochtendje naar het zwembad en 's avonds een discofeest. Dat was het dan, het definitieve afscheid. Over, uit en voorbij. Laten we nog een keer bij elkaar komen! Zullen we morgen afspreken? We zien elkaar nog wel in de straat of op het nieuwe schoolplein... Maar toch, een fase is afgesloten. Mijn grote kleine meid.
En Laura. Die mag het volgend jaar meemaken. Ze trad ook op. Op de avond van de musical had ze een muziekuitvoering. Wat klonk het mooi zo samen met elkaar en heel dapper stond ze ook alleen op het podium. En op de afscheidsmiddag danste ze met haar vriendinnen voor klasgenoten en ouders. Groot applaus. Mijn kleine grote meid.
Nu is het vakantie en daar gaan we van genieten. Weer of geen weer.

Steunen mijn euro's een verlicht leider?

Ik sta voor een dilemma. Als kind was ik al heel maatschappij bewust. Agenda van Greenpeace, schrijfacties voor Amnesty International, wandelingen met IVN. Als christen zijn de organisaties misschien veranderd, maar mijn idealisme is nog onverminderd. Zo koop ik graag een verantwoord kadootje bij de Wereldwinkel. Maar deze keer had ik toch wel een rare discussie met de vrijwilligster achter de kassa. Er stond een vitrine vol met Boeddha beelden. Ik vond dat ze daarmee een bepaalde keuze maken, want ik zag nergens kruizen. Jawel, want met kerst hebben we ook kerststalletjes. Maar ik hoefde er niet bang voor te zijn en ze probeerde me mee te tronen naar de vitrine, want ze keken zo sereen. Ik probeerde uit te leggen dat er een hele godsdienst achter dat beeld zat. Maar ze verkochten zo goed. Prima, in een New Age winkel, maar nu wordt er dus van het geld waar ik Max Havelaar koffie van koop een stroming gesteund waar ik niet achter kan staan.