In en uit

Heeft net iedereen een skinny jeans in de kast hangen, hebben de crocs het straatbeeld veroverd en moest er per se een enorme zonnebril met merknaam komen, is het volgend jaar alweer uit. Kocht iedereen zijn eigen beertender, broodmachine en iPod, in 2008 kun je daar niet meer mee aan komen. Wokken is uit en we mogen absoluut geen lasagne meer eten. De Telegraaf (gratis gekregen bij AH) heeft een lijst met do's en don'ts gepubliceerd. Wie trekt zich daar nou wat van aan? Trouwens, bloggen is ook uit, we moeten gaan twitteren (whatever that is...). Een eigen-wijs 2008 gewenst. Blijf vooral jezelf.

Trouwdag ouders

Vandaag zijn mijn ouders 41 jaar getrouwd. Die dag laten mijn ouders meestal niet ongemerkt voorbij gaan. We zijn wel eens op wintersport naar Oostenrijk geweest. Ook deden we ouderwetse spelletjes met de familie. Dit jaar zijn we wezen wokken. Vorige week gingen we met mijn broer(tje) en zijn gezin, mijn ouders en oma naar de Malle Jan. Vroeger was dat een manege, maar nu is het omgebouwd tot een groot eetpaleis. Je kunt er van alles kiezen: wokken, chinees eten, patat, pizza. Zo is er voor iedereen wat. Voor oma was het de eerste kennismaking met de wok. Ze vond het maar een vreemde ervaring, dat je zelf je eten moest uitzoeken. Er was ook een demonstratie mie maken. Heel knap hoe dat grote stuk deeg door te draaien en gooien dunne sliertjes werd. De kinderen konden lekker spelen in een speelruimte, terwijl wij onze borden nog eens vol schepten en gezellig kletsten.

Eigen wegen

Het boek Eigen wegen van Lynn Austin gaat over vier vrouwen die tijdens de Tweede Wereldoorlog gaan werken op een scheepswerf om hun steentje bij te dragen aan het winnen van de oorlog. Ze krijgen te maken met veel vooroordelen. Vrouwen horen niet te werken en zeker niet daar. Maar ze worden sterke vrouwen, mede door hun vriendschap. Daarnaast komt ook discriminatie van zwarten ter sprake. En hoewel een van de dames zich inzet voor haar zwarte dienstmeisje, heeft ze zelf haar vooringenomen standpunt tegen de Duitsers te overwinnen. Ook het geloof heeft een plaats in deze christelijke roman. Leuk vond ik de originele invalshoek om over vrouwen te schrijven in de Tweede Wereldoorlog. Het boek las makkelijk en was interessant om te lezen.

Oliebollen

Het is weer oliebollentijd. Hoewel een oliebol altijd lekker is, houd ik ervan om ze voor deze speciale tijd te bewaren. Ik herinner me nog van vroeger thuis dat we ze zelf bakten. In de keuken stonden schalen met theedoeken erover, waarin het deeg lag te rijzen. En dan zag je dat plakkerige bolletje veranderen in een heerlijk bruin korstje, vooral die uitstulpinkjes waren zo knapperig. Dat maakt een eigen gebakken oliebol lekkerder dan zo'n perfecte ronde van de warme bakker. Ook de zelfgemaakte appelflappen van mijn moeder zijn nog steeds onovertroffen. Maar toch staan we niet meer met verhitte gezichten boven de zonnebloemolie. Wie zou al die bollen moeten opeten? We kopen een zakje van tien oliebollen, eten er op nieuwjaarsdag drie bij familie en dan zijn we zo vol van al dat eten, dan kunnen we geen kerststol, gourmetvlees of appelflap meer zien.

Kookfeestje

Het partijtje van Laura is prima verlopen. Laura is in een kookfase, daarom hadden we bedacht dat de meiden hapjes gingen maken, die ze tijdens een film mochten opeten. Gevulde eieren, bladerdeeg met worstje, hartig spiesje en kaasspiesje, pannenkoekreepje met appel, popcorn enzo. 's Avonds hebben we iedereen in het donker lopend naar huis gebracht. Het was een gezellig feestje.

Zes gangen diner

We zijn de dag begonnen met uitslapen en een uitgebreid ontbijt, klaargemaakt door Maaike en mij. 's Middags hebben we de chocolade fondue uitgeprobeerd. Lekker fruit, cake, soesjes en mashmallows in warme chocola dippen. Daarna hebben we de prachtige film 'The Nativity Story' gekeken, over de geboorte van de Here Jezus. Vervolgens hebben we genoten van een zesgangen menu samengesteld door Laura en mij en een beetje van Albert Heijn. We begonnen met een amuse, parmaham en een bolletje meloen in een borrelglaasje. Vervolgens een plakje cranberry pate op een bedje van sla. Daarna uiensoep in een mini-leeuwensoepkommetje met een gegrild mini-sneetje brood met gesmolten kaas. Het hoofdgerecht bestond uit varkenshaas met verse pepersaus, verse wortels met doperwten en kerstaardappelfiguurtjes uit de frituurpan. Als nagerecht aten de volwassenen creme brulee en de kinderen een kerstengeltje van ijs. Ter afsluiting was er cappuccino met bonbons, maar dat hebben we pas na de afwas gedronken, want we zaten propvol.
Morgen partijtje van Laura..

Verleidingen

Dit mime stuk werd op Eerste Kerstdag door een aantal jongeren uit onze gemeente met veel passie nagespeeld. Maaike deed ook mee. Ze was degene die probeerde te verleiden met geld. Veel mensen waren geraakt door het stuk.

Kerstkindje

Elf jaar geleden stond ik onder de douche om me klaar te maken voor de kerkdienst. Ineens voelde ik wat gerommel in mijn buik. Het zou toch niet..? Horloge erbij, ja hoor, om de zoveel minuten, weeen... Verloskundige gebeld, mijn moeder gebeld. Maar die moest van ver komen en het werd al heftig, dus Maaike werd bij de overburen aan het kerstontbijt geschoven. Anderhalf uur later was Laura geboren. Een kerstkindje. De kraamhulp kwam in haar nette kleren. En toen we uit het raam keken, begon het te sneeuwen. Mooier kon het niet. De jaren die volgde, dacht ik vaak aan Maria en Jezus, die hetzelfde pad liepen. Nu elf jaar later kennen we ook de nadelen van het delen van je verjaardag met de Here Jezus. Een drukke dag. Vroeg op, eerst zingen en cadeaus uitpakken, dan naar de kerk, want er moet nog geoefend worden voor de gezinsdienst. Laura speelt mee in een kinderkerstbandje en Maaike doet mee met een mimestuk. Onze ouders gaan ook mee naar de dienst. Daarna eten we brood en soep. En vervolgens gaan we aan de verjaardagstaart. Laura kreeg een mobieltje, want dit jaar gaat ze naar het voortgezet onderwijs. Tja, de tijd gaat hard...

Brief

Hallo,

Zoals je weet zijn we dicht bij Mijn verjaardag, elk jaar wordt die door jullie gevierd. Gedurende die tijd geven jullie elkaar veel cadeautjes,is er muziek ter ere van Mij en het eten is uitstekend.
Het is fijn te weten dat in ieder geval er mensen zijn die Mijn verjaardag niet vergeten zijn. Vroeger wist iedereen nog de reden van Mijn feest, en waren ze dankbaar voor alles wat Ik voor ze deed. Maar in deze tijd weet bijna niemand dat meer. Families en vrienden komen bij elkaar en hebben ´n fijne tijd samen.
Ik kan me vorig jaar nog herinneren....
Het was groot feest met mooie gedekte tafels, heerlijke gerechten, fruit, noten en chocolade, gebak en drankjes. Ook de versieringen maakten het extra feestelijk.
Maar weet je, Ik was niet uitgenodigd.
Ik was wel de ere gast maar men was vergeten Mij n uitnodiging te sturen.
Het feest was ter ere van Mij, maar Ik was er niet bij. Terwijl Ik er zo graag bij geweest zou zijn.
Om je de waarheid te zeggen, verbaasde het Me niet, want al de vorige jaren vond Ik de deur gesloten. Omdat Ik niet was uitgenodigd, besloot Ik toch stilletje binnen te gaan en in een hoekje naar het feest te kijken. Iedereen was aan het drinken, men vertelde elkaar moppen en ze lachten overal om. Ze hadden het geweldig.
Tot overmaat van ramp, kwam er ´een dikke man in ´n rood pak binnen, hij had ´n lange witte baard. En hij riep steeds HO HO HO en hij leek dronken.
Hij ging op ´n stoel zitten en alle kinderen kwamen aangerend alsof 't feest voor hem was.
Om middernacht omhelsde iedereen elkaar, Ik stak Mijn armen wijd uit en wachtte tot iemand Mij zou omhelzen...maar niemand dacht eraan.
Toen gingen ze de pakjes uitpakken en Ik keek of er voor Mij een pakje bij was, maar nee!
Hoe zou jij je voelen als je jarig was en iedereen kreeg een cadeautje behalve jij, de jarige?
Toen begreep Ik dat Ik niet welkom was en ging stilletjes weg.
Wat zou Ik het fijn vinden als je de komende kerst Mij mee liet vieren. Dat Ik mee mocht delen in het feit dat Ik 2000 jaar geleden geboren werd, om voor jou te sterven aan het kruis, zodat jij mag leven. Mijn enige wens voor kerst is:
Dat jij dit gelooft met je hele hart.
Ik zal je wat vertellen.......Ik ben zelf een feest aan het voorbereiden, een feest zoals geen mens kan bedenken. Ik ben al bezig met de uitnodigingen te schrijven en er is ook een uitnodiging voor jou bij.
Ik zal je naam schrijven met gouden letters in een groot gastenboek. alleen diegene die in dat boek staan mogen binnen komen en meefeesten.
Diegene die Mijn uitnodiging niet aannemen, laat ik buiten staan.
Bereid je voor, want als alles klaar is, begint het feest. Ik houd van je.


Jezus

Kerstmaaltijd

Naast me zat een vrouw die met haar eten knoeide, tegenover me zat een man wiens ogen scheel stonden en uit zijn verhaal sprak eenzaamheid. Achter me waren twee oudere dames neergestreken, moeizaam ter been. Wat te laat kwam een man binnen waar iedereen in ons dorp met een boog omheen loopt. Bij het weggaan liep hij zonder jas naar buiten, de vrieskou in. Twaalf gasten kwamen er op de maaltijd die we gisteravond in onze gemeente hadden georganiseerd. Gasten die het nodig hadden, die hongerig waren en eenzaam. Ik hoop dat we ze een stukje warmte hebben kunnen geven. Ik bid dat ze Jezus mogen leren kennen.

IJspret

Eindelijk is het ijs weer eens dik genoeg om met een redelijk gerust hart een slootje over te steken. Hoeveel jaar is dat wel niet geleden? Van vroeger herinner ik me lange koude winters, waarin we over de plassen zwierden en zwierven naar plaatsen waar je normaal niet kon komen. Nu ben ik niet meer zo'n held. De ijsbaan is veel veiliger. Helemaal gelukkig was ik dus niet met dat steeds dikker wordende laagje bevroren water.
Voor Laura begon de ijspret dinsdag al.. Drie kwartier na schooltijd was ze nog niet thuis. Haar kennende wist ik dat ze de ijslaag aan het verkennen zou zijn. Niet helemaal gerust daarover, trok ik mijn dikste jas aan en waagde me de kou in. En ja hoor, naast school stond ze op het ijs, waar ze met een schuldbewust gezicht gauw afstapte, toen ze mij zag aankomen. Woensdagmiddag ben ik maar even met haar mee gegaan en ging ze met toestemming en veel plezier op een gevaarlijk krakend slootje. Donderdagmiddag liep ik een rondje met Maaike, die zich even op het ijs waagde. Maar vandaag kon ik er niet meer onderuit. Misschien is het na het weekend wel weer weg gedooid. Zelfs op het meertje achterin onze straat werd geschaatst; hoewel de randen nog nat waren en de scheuren erin sprongen. Anderhalf uur later zaten we met een voldaan gevoel onze bevroren vingers en tenen te ontdooien aan een kom erwtensoep. Toch leuk dat ijs.

Familie avond

Elke week houden we een familieavond. In de drukte van alledag in het goed om even bij elkaar te zijn, ook al is het soms voor de tv. Om de beurt mogen we kiezen wat we willen doen. Laura vindt kiezen moeilijk, want als je een keuze maakt, stel je iemand anders teleur. Maaike vindt het moeilijk om zich neer te leggen bij keuzes waar ze niet achter staat. Zo leren we allemaal wat van deze opzet. Gisteravond mocht Laura kiezen. Ze wilde graag gaan uiteten bij een Argentijns restaurant. Ze is gek op warme mais met boter. Hoewel de kinderen wel vaker gaan uiteten, was dit toch de eerste keer dat ze naar een restaurant met zulke uitgesproken smaken gingen en dat was wel even wennen. Er was ook live muziek. Een Latijns-Amerikaanse meneer speelde op zijn gitaar. Hij kwam aan ons tafeltje staan om ons een prive-optreden te geven. Maaike vond het vreselijk, ik wist niet waar ik moest kijken, terwijl Sjoerd en Laura ervan genoten. Het was weer duidelijk hoe verschillend we allemaal zijn.
Na afloop thuis kregen we een telefoontje met vreselijk nieuws. Iemand die nog niet zolang geleden tot onze gemeente behoorde, is omgekomen. We waren er erg door van slag. Zomaar uit het leven gegrepen.

Uitverkoop

Wat is er nou leuker dan winkelen met iemand die er verstand van heeft? Vandaag met Tessa op stap geweest. Ze weet precies wanneer de uitverkoop begint en koopt voor spotprijzen prachtige (merk)kleren. Ze kan ontzettend goed kleuren combineren. 'Heb je je kleurenwaaier bij je?' vroeg ze aan mij als kleurenleek. Vorig jaar was ik met haar naar een kleurconsulent geweest die me vertelde dat ik een zomertype was. Maar als ik hem al uit mijn tas durf te halen, zie ik zelfs met mijn kleurenwaaier nog niet dat dat rood me absoluut misstaat. Ik word er eerder onzeker van. Zij trekt gewoon iets uit het rek en roept enthousiast dat het mijn kleur is, combineert dat nog even met een ander t-shirt. Door haar laat ik me graag adviseren. Op de zelfverzekerdheid waarmee ze kleding koopt, ben ik jaloers. Doelgericht en goed voorbereid weet ze exact wat ze wil hebben. Of het nu mijn kleur is of niet en of het nu honderd of tien euro kost, ik ben al blij als ik met iets thuis kom wat ik gewoon leuk vind...

Fotoweer

Wat een prachtig weer is het vandaag. Een heerlijk (gezond) zonnetje, blauwe lucht. Het riet dat schitterde in het bleke winterzonlicht. De weerspiegeling van knotwilgen in het stille water. Ik moest even foto's maken voor mijn digitale fotolijstje. Helaas kan ik dat mooie kleurenspel niet echt vangen op een foto.

Ver-wachten

Sinterklaas is weer uitgezwaaid met muziek en lampionnenoptocht, iedereen verwend achterlatend. De laatste happen banketstaaf worden nog gauw weggespoeld. We kunnen geen pepernoot meer zien, want die aten we al vanaf september. De winkeliers zijn blij met hun omzetstijging, want er is flink uitgepakt.
Sint heeft zijn gevolg nog niet op de boot naar Spanje gezet of de kerstman staat alweer te trappelen. Winkels worden rijkelijk versierd met kleurige ballen en Swarovski sterren. Mensen rennen naar de verkooppunten om de felbegeerde Nordman in huis te halen, want ook al is hij dit jaar weer duurder geworden, deze kerstboom laat zijn naalden niet vallen en dat is hard nodig als hij het zeker een maand moet volhouden in de warme woonkamer. En de eerste kerstkaart is al binnen.
Mensen kunnen niet wachten tot het kerst is. Hoe komt dat? Snakken we zo naar gezelligheid, dat we van feest naar feest schuiven?
Het is advent. Dat betekent dat we toeleven naar kerst. In alle rust meeleven met Maria en Jozef. Dat we ons biddend voorbereiden op de komst van onze Here Jezus naar deze aarde. Dat we Hem verwachten als baby'tje in de kribbe, maar vooral als Redder en Verlosser in ons leven nu. Het Licht dat in de wereld is gekomen om ons in het licht te zetten, om ons te bevrijden van de duisternis. Daar dank ik Hem voor als ik deze dagen een kaars aansteek.

Knielen op een bed violen

Het boek Knielen op een bed violen van Jan Siebelink heb ik net uit. Beetje laat, inderdaad. Iedereen heeft zijn mening er al over gegeven, maar toch wil ik er nog kort wat over kwijt.
Ik zou het boek zelf niet uitgezocht hebben, maar na alle commotie erover was ik toch wel nieuwsgierig. Mijn tante had het en ik mocht het lenen. In het begin vroeg ik me echt af waarom ze dit literatuur noemen, die man kon niet schrijven. Hij voegde zinnen samen die eigenlijk door een punt gescheiden hadden moeten worden. Vergat voor het gemak onderwerp of werkwoord. Veranderde van verleden tijd ineens in tegenwoordige tijd. Maar naarmate ik verder in het verhaal kwam, vergat ik mijn ergenis over het taalgebruik en begon ik me te ergeren aan de sullige hoofdpersoon. Waarom zei die man nooit NEE. Stop! Het is nu genoeg!? Hij liet zich inpakken en angstig maken door zogenaamde mannen Gods. De volmaakte liefde drijft de vrees uit, staat er in 1 Johannes 4. Hij las boeken van mensen in plaats van Gods Woord waarin hij had kunnen lezen, dat hij geliefd was - een parel in Gods ogen en geen worm -, dat hij zijn vrouw en kinderen mocht liefhebben in plaats van hen te zien als geestelijke vijand. Het ergste vond ik toen hij op zijn sterfbed lag en zich afwenden van de vrouw waar hij eigenlijk heel veel van hield, maar zij was ongelovig en kon zijn heil in de weg staan. De mannen in donker zwart gehuld, kwamen hem biddend bijstaan in zijn doodsstrijd, waarschijnlijk in alle oprechtheid. Tot het laatst toe kon je immers niet zeker weten dat je behouden was. Als je gelooft in Gods Zoon, mag je WETEN dat je eeuwig leven hebt, schrijft Johannes. De man heeft van geen hoop geweten, geen vreugde in zijn hart gekend, terwijl de Bijbel vol mooie beloften staat. 'Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.' (Johannes 3: 16)