Cradle to Cradle

Gisteravond was er bij de VPRO het programma Tegenlicht. Het ging over het concept Cradle to Cradle. Vorig jaar had ik het programma ook al gezien, maar dit was een soort vervolg met de uitwerking die het concept in Nederland heeft. Ik was verbaasd te zien hoeveel mensen op belangrijke plaatsen in ons land het concept hebben omarmd.
Cradle tot Cradle wil zeggen dat er bij het produceren van produkten rekening wordt gehouden bij het verwerken ervan als ze niet meer voldoen, dat ze of biologisch afbreekbaar zijn of gerecycled kunnen worden. Het is bedacht door Michael Braungart en William McDonough. Heel inovatief. Ze gaan ervanuit dat we ons niet meer schuldig hoeven te voelen dat we op deze aarde leven, want je kunt je uitstoot en afval niet tot nul reduceren. Maar bij het ontwerpen van produkten kun je zorgen dat ze of als voedsel dienen voor de biosfeer of omgezet worden in nieuwe grondstoffen. Ook ontwerpen ze gebouwen die lijken op bomen. Ze zijn voorzien van zonne-energie, verwerken het afvalwater en door veel groen te gebruiken vallen ze niet meer op in de natuur. In Nederland worden straks hele woonwijken op basis van dit concept gebouwd. Heel goed voor de natuur. En hoewel ik daar natuurlijk voor ben, ben ik toch een beetje kritisch. Uit hun uitspraken blijkt heel duidelijk dat ze geen christen zijn. Verder kun je nog zulke mooie biologisch afbreekbare meubels maken, maar als mensen elke vijf jaar een andere inrichting willen, blijf je produceren. Dan geloof ik meer in het concept van Timetoturn, een christelijke organisatie die zich richt op consuminderen. Hebben we elk jaar een nieuw mobieltje nodig? De mijne is al van voor de geboorte van de kinderen. Zolang iets niet stuk is, gooi je het niet weg. Natuurlijk willen mensen liever horen dat ze gewoon maar aan mogen leven en zich niet meer schuldig hoeven te voelen over het milieu. Maar laten we en en doen. Zij zorgen voor onschadelijke producten, ecologische woonwijken en wij proberen te consuminderen.

Geen decemberstress meer

Het is nog steeds rustig hier. Geen stress, maar wat is het SAAI... Oke, de ramen zijn gezeemd, er staan geen manden met strijkgoed meer, zelfs de frituurpan is schoon, maar verder maak ik niets leuks meer mee. Het valt me op dat als je het druk hebt, dat ene bezoekje er ook nog wel bij kan. Maar nu mijn agenda bewust behoorlijk leeg blijft, ben ik nog steeds niet aan het quilten van mijn patchworkdeken begonnen en ligt mijn scrapbook ook nog stil in de kast. Ik wacht...

Is het stilte voor de storm? Normaal is het nu al een gekkenhuis. Vanaf Sint-Maarten tot 2 januari gaat het in een ruk door. December was een zwart gat in mijn agenda. Nu de kinderen groter zijn, hoeven we natuurlijk niet meer met een lampion langs de deur of naar de intocht van sinterklaas, maar daarentegen moet er wel een surprise gemaakt worden. Dan eerst mijn verjaardag. Een paar dagen later is het sinterklaasfeest. Ik heb nog geeneen cadeautje gekocht... Met de kerk willen we de zaterdag voor kerst een maaltijd houden, waarvoor ook niet-gelovigen, wellicht eenzame mensen zijn uitgenodigd. Daarna is Laura jarig en vieren we kerst, maar daar heb ik nog niet eens over nagedacht. Alles op zijn tijd. Geen gestress meer.

Christian A. Schwarz heeft in zijn 'Handboek voor christelijke levenskunstenaar' een mooie oplossing voor de kerststress. Hij raadt iedereen aan om in augustus al kerstinkopen te doen, 'dan is het mooi weer, de winkels zijn leeg, de prijzen laag, de keus groot.'

'En dan de grote finale van jouw kerstvoorbereiding - zo rond de twintigste december, als in je omgeving de 'kerststress' zijn hoogtepunt begint te naderen, als iedereen op straat rondglibbert, toetert en rondspookt, als de mensen met verbeten gezicht en dertien plastic zakken in elke hand over de trottoirs rennen en tegen elkaar tekeer gaan - doe dan het volgende: Investeer tien gulden in een taxi en vraag de chauffeur jou door het drukste koopcentrum van de stad rond te rijden. Kijk dan glimlachend uit het raam, bekijk de mensen in hun zelf opgelegde martelaarschap, wuif hen toe als de koningin van Engeland en verheug je als een sneeuwkoningin.'

Trotse moeder

Twee creatieve kinderen, maar elk op een heel eigen vlak.
Maaike maakte dit schattige eendje, dat - vind ik - echt karakter heeft. Ze heeft er met foto's een verhaal bij verzonnen over een eendje dat op reis gaat. Eerdere goedlijkende werken zijn Pluto, Garfield en een Jack Russel.

Laura kookt en bakt elke vrijdagmiddag iets anders. Ze maakte al - echt helemaal zelf - een speculaastaart, pepernoten, boterkoek, kokoskoekjes, muffins en deze prachtig geglazuurde cake. Wij genieten ieder weekend van haar heerlijke bakkunsten.

Dilemma

Een uitnodiging voor een partijtje zou leuk moeten zijn. Voor mijn jongste was het een dilemma. Want wat doe je als je het meisje dat jou vraagt niet echt mag. Bedank je beleefd? En wat is dan je excuus. Eigenlijk viel het feestje gelijk met paardrijles. Zeg je dan tegen het meisje: Ik ga liever naar paardrijden? En dan was het ook nog zo, dat ze niet leuk vond wat ze gingen doen.

Wij als ouders vonden dat ze moest gaan. Wij moeten ook weleens dingen doen die we niet leuk vinden. Ze legde zich er bij neer, maar ze weigerde een kadootje uit te zoeken en bleef er vreselijk tegenop zien. Ik hoop dat het meevalt... Maar over een paar weken is ze zelf jarig; moet ze het meisje dan ook weer terugvragen op haar partijtje?

Aanrader

De stapel boeken die liggen te wachten om gelezen te worden, kan me niet groot genoeg zijn. Er is niets ergers dan niets te lezen te hebben. Ik heb net de laatste bladzijde van Dwaalgeest van Kristen Heitzmann omgeslagen. Met een spijtige zucht moest ik het boek weg leggen. Ik vind het jammer dat ik niet meer mee kan leven met hoofdpersonen Noelle, Rick en Morgan.

Het verhaal begint met Noelle, die verward weg vlucht van haar verloofde Michael. Ze strijkt neer op de range van Rick en zijn broer Morgan, waar ze een kamer huurt. Heel langzaam komen we, net als de twee mannen, achter haar verhaal. Ze komt uit een rijk nest. Haar vader heeft haar overbeschermd opgevoed, nadat ze als vijfjarig meisje ontvoerd is geweest. Als haar verloofde gewelddadig wordt, komen er vlagen uit die weggedrukte periode in haar geest terug. De schrijfster heeft een prachtige parallel getrokken tussen het africhten van een wild paard dat vecht voor zijn vrijheid, terwijl zijn baas zijn wil probeert te breken en Noelle die zich niet wil laten overheersen, maar vrij wil zijn. Tijdens haar aanwezigheid op de range groeien er warme gevoelens tussen haar en de twee mannen, waardoor tot het laatst toe onduidelijk blijft wie ze zal kiezen. Natuurlijk komt Noelle tot geloof, want het is tenslotte een christelijke roman. Maar de reden van haar afkeer tegen God, gaat heel diep en pas als ze erachter komt waar dat gevoel vandaan komt, is de weg vrij om te gaan geloven. Een mooi boek dat ik tot de laatste 458 ste bladzij met veel plezier heb gelezen.

Gij geheel anders, ook op hyves

Inmiddels heb ik heel wat hyvespagina's gelezen. Wat zegt zo'n korte beschrijving toch veel over iemand. Niet alleen het profiel waarin je kiest welke merken bij je passen, welke opleiding je gevolgd hebt, welke films je bekijkt en welke boeken je leest. Maar ook de vrienden die erop staan en de krabbel of tik die zij achterlaten. Hun foto en hun taalgebruik weerspiegelen wie zij zijn, maar vertellen ook genoeg over de persoon van wie de pagina is. Ik zie het dan ook als een prachtige gelegenheid om getuigen te zijn van mijn geloof in Jezus Christus, de Zoon van God. Door christelijke schrijvers en zangers te noemen. Door niet mee te doen met schunnige tikken, maar er zelf een positieve tik aan toe te voegen. Door de filmpjes niet van Youtube, maar van Godtube te halen. Door te laten zien dat je je aansluit bij een groep hyvende christenen. Laten we uitkomen voor ons geloof, ook op hyves.

Gebit - gebeden

Ik voel me verfrommeld na mijn bezoekje aan de tandarts. Hij heeft mijn drie beschadigde tanden tijdelijk gerepareerd, zodat ik weer kan eten, praten en lachen. Vooral de verdoving tussen je voorlip en tanden is zo venijnig dat de tranen spontaan in je ogen springen. Verder zal ik maar niet uitweiden; volgens mij gaat niemand graag naar de tandarts. In januari zal het definitief afgemaakt worden.

Hyves

Vandaag ben ik officieel hyver geworden.. Na mijn vrienden en medebloggers Paul en Rianne werden mijn kinderen hyvers en gisteren hoorde ik dat zelfs mijn broertje een eigen pagina heeft. Ik wilde hem zoeken, maar dat kan alleen als je aangemeld bent. En nu ben ik er dus ook voor gevallen. Hoe het allemaal werkt, weet ik nog niet precies, maar dat is de nieuwe uitdaging. Binnenkort voeg ik de hyves-pagina toe aan mijn blog en andersom misschien ook.

Sonja Bakkeren of christelijk dieten?

'Al meer dan 9 miljoen Amerikanen proberen af te vallen met een dieet gebaseerd op het christendom', meldde trendspotter Marian Salzman afgelopen week in de krant. Ze verwachtte niet dat het in Nederland zo ver zou komen. Hierin hoop ik dat ze ongelijk heeft. Niemand weet beter wat ons lichaam nodig heeft, dan de Schepper zelf. En God heeft prachtige richtlijnen over voeding gegeven in Zijn Woord. 'Zie, ik geef u al het zaaddragende gewas op de gehele aarde en al het geboomte, waaraan zaaddragende vruchten zijn; het zal u tot spijze dienen', staat er in Genesis. Na de zondvloed kreeg de mens toestemming om vlees te eten. 'Alles wat zich roert, wat leeft, zal u tot spijze zijn; ik heb het u alles gegeven evenals het groene kruid.' Vervolgens vertelt de Heer precies welke dieren rein zijn en welke onrein. Herkauwers met gespleten hoeven zijn wel voor consumptie. De omnivoren mogen niet worden gegeten, omdat ze zowel plantaardig als dierlijk voedsel eten. Ook de vissen worden onderverdeeld in een reine en onreine groep. 'Al wat vinnen en schubben heeft moogt gij eten'. In Deutronomium vinden we ook een lijst vogels die we niet mogen eten. Kip , kalkoen, eend en kwartel is wel toegestaan.
Om het allemaal goed op een rijtje te krijgen, is er een aantal boeken geschreven, onder andere Het Genesis dieet van dr. Gordon S. Tessler. Ik ben het niet met alles eens, maar ik denk wel dat God deze dingen in de Bijbel noemt, omdat Hij weet wat het beste voor ons is.
Een christelijk dieet zou meer moeten bieden dan voedingsregels alleen. Wat dat betreft vind ik de Eva levensstijl methode een goede keus. Oefeningen om meer te bewegen en studie om de motiviatie van binnenuit te voeden. Ons lichaam is toch de tempel van de Heilige Geest. Veel mensen om me heen worstelen met hun gewicht, waarom zouden we elkaar niet steunen. De kans van slagen is groter als je samen sterk staat. Op Manna Vandaag las ik gisteren over een voorganger die in zijn kerk een gratis fitnesscentrum opende. Hij deelde zijn eigen ervaringen en bemoedigde anderen. Waarom eenzaam Sonja Bakkeren? Waarom de strijd tegen de kilo's alleen voeren? Het is nog altijd mijn wens om als vrouwen een ochtend in de week bij elkaar te komen. Om met elkaar na te denken over wat de Bijbel (bijvoorbeeld over zelfbeheersing) zegt. Elkaar te bemoedigen. Daarna met elkaar te wandelen, fietsen, zwemmen, skaten of oefeningen te doen. Recepten uit te wisselen. Misschien samen boodschappen te doen, want wat je niet in huis hebt, kun je ook niet opeten. Op dit moment kan ik bijna niet eten, dus dan vliegen de kilootjes eraf, maar die komen er helaas straks net zo hard weer aan.

Uitslag

Gisteren naar de huisarts geweest. Hij bevestigde wat de artsen in het ziekenhuis ook al zeiden: Het kan iedereen overkomen. Het heeft zelfs een moeilijke naam Vasovagale syncope en ik heb gewoon pech dat ik zo rot ben terecht gekomen. Vandaag bij de tandarts geweest. Eigenlijk moeten mijn tanden zes weken gespalkt blijven, maar hij wil er gelukkig volgende week al naar kijken. Hij zag het wel zitten om het weer op te knappen. Ik durf bijna niet te lachen en kan alleen hele kleine stukjes eten. De ergste schrik is inmiddels wel voorbij. Het heeft me wel weer aan het denken gezet over het leven. Stel nou dat ik zo slecht was terecht gekomen dat ik dood zou zijn gegaan.... gewoon stel... zouden de mensen dan zeggen: nou, in ieder geval had ze dat stuk nog uitgetypt of gelukkig had ze het maandblad op tijd af. Ik ben altijd zo gestresst. Dat wil ik niet meer. Niet alleen maar verantwoordelijkheden, jagen en alles nog sneller doen, waardoor er nog meer in de agenda gepropt kan worden en terwijl je nog bezig bent met het ene, zit je al met je hoofd bij het volgende. Ik wil ook leuke dingen doen of gewoon de dingen die ik doe leuk vinden. Ik wil genieten van het leven, zonder me schuldig te voelen. Wat ik heel erg gewaardeerd heb, zijn alle lieve kaartjes, telefoontjes en reacties, wat een hartverwarmend medeleven.

Flauwgeval

Gisterochtend ben ik flauwgevallen. Ik belandde met mijn gezicht op de tegelvloer van de badkamer. Sjoerd hoorde de bonk en wist meteen dat het niet goed was. Hij kwam naar boven gerend en ook de kinderen stormden gealarmeerd uit hun kamers. Ik weet dat ik weer bij kwam en dacht: wat is dat voor paniek? Een huilende Maaike, Laura die bang uit d'r ogen keek en Sjoerd die 112 wilde bellen. Ik had het gevoel dat ik geslapen had, maar vroeg me wel af wat dat voor water was, dat bleek bloed te zijn. Mijn tanden waren beschadigd en m'n lip lag open. Na even bijgekomen te zijn, heeft Sjoerd de tandartsnooddienst gebeld. Dezelfde tandarts als de vorige keer had dienst. Sjoerd heeft me geholpen met aankleden en heeft me naar tandarts Bosboom gebracht. Ze waren alleraardigst. Hij heeft onder verdoving mijn tanden gespalkt. 's Avonds belde hij nog even op om te vragen hoe het ging. Mede op hun aanraden en aandringen van Sjoerd zijn we nog naar de eerste hulp post van het VU gereden. Ik had last van mijn nek, knieen, elleboog en een bult op mijn voorhoofd. Na een grondig onderzoek waarbij mijn reflexen, hart en bloeddruk gecontroleerd werd, mocht ik weer gaan. Het komt wel vaker voor, zei de arts. Als het nog eens zou gebeuren, dan moest het onderzocht worden.
Het heeft diepe indruk op ons gemaakt. We moeten het echt verwerken. Maaike durfde niet meer in de badkamer, want ze had dat beeld van mij daar nog op haar netvlies staan. Laura vroeg in de auto ineens waar ze het telefoonnummer van de ANWB kon vinden, voor het geval dat.. Sjoerd en de kinderen laten me niet alleen en dat stel ik erg op prijs, want ik voel me ook onzeker. Ik durfde gisteravond niet in slaap te vallen, want dan voel je je ook wegglijden en hoe weet ik of ik niet weer flauwval. Ik vind het heel naar dat Sjoerd en de kinderen dit mee moesten maken. Ik weet hoe zwaar het is om je zorgen te maken over de anderen. Hoewel ik er niets aan kon doen, schaam ik me ervoor. Ik hoor sterk te zijn. Nu moesten ze voor mij zorgen.
Morgen bel ik de dokter. Ik heb nog te veel vragen. Dinsdag kan ik mijn eigen tandarts pas bellen. Ze kunnen tegenwoordig veel. Maar een ervaring verwerken moeten we zelf doen.

Meewerken in Gods Koninkrijk

Van de week was ik in Utrecht voor een inspirerend interview voor de Uitdaging met Bertuel Smit. Met zijn kerk heeft hij het project Joy4You opgezet. Dat omvat een restaurant waar arme mensen een gratis maaltijd krijgen en daarnaast kunnen de mensen hulp krijgen om uit de vicieuze cirkel te komen, waarin ze vaak al jarenlang vast zitten. Een prachtig project waardoor daadwerkelijk iets gedaan wordt aan de nood in de stad. Ze hebben speciaal een kerkgebouw gezocht waar ruimte was voor een keuken en het restaurant. Ik schaamde me een beetje voor onze eigen gemeente. Wij hebben ook een prachtig gebouw, niet gehuurd, maar van onszelf notabene. Maar we gebruiken het ook voor onszelf. We zijn intern gericht. En dan ga ik nadenken over mijn eigen rol in het Koninkrijk van God. Wat doe ik nou eigenlijk echt voor Hem? Ook voor de huiskring moesten we nadenken over onze gaven en talenten. Ik doe best wel veel, maar vooral ter ondersteuning van de plaatselijke gemeente. Mijn visie is altijd geweest een gezonde gemeente met gezonde christenen en dan komen de anderen ook in actie met hun gaven die ik niet heb. Maar veel gemeenteleden stoppen gedemotiveerd met hun taken. Er vallen gaten en er moet getrokken worden om te voorzien. Waar ligt dat aan? Als ik dan zie dat er bij Joy4You vrijwilligers staan te springen, de bereidheid om daaraan mee te helpen is groot. Bertuel zei: "Het is een feelgood project. Het lijkt wel of ik in Hart van Nederland zit." En ik denk dat daar een waarheid in zit. We willen ons goed voelen. En als het niet meer goed voelt, dan stoppen we ermee. Maar als God van ons vraagt dat we ons moeten inzetten voor de Gemeente, met onze specifieke gaven en talenten dan vraagt het soms om doorzettingsvermogen, om trouw te blijven, ook als het even tegen zit. Zijn we beïnvloed door de tijdsgeest of door Gods Geest?