Eten en gegeten worden

De merels vliegen af en aan om hun jongen in het nest in de rozenboog te voeren. De koolmezen en pimpelmezen weten niet hoe snel ze het eten moeten verzamelen om hun piepende jongen tevreden te stellen. Overal hoor je aandacht vragende jonge vogeltjes kwetteren. Helaas had een klein pimpelmeesje de aandacht getrokken van een vlaamse gaai. Hij joeg door de tuin achter het verschrikte beestje aan. Ik dacht dat die mooie blauwe eikel-ekster een planteneter was. De kinderen waren geschokt door deze korte blik op onze gevallen schepping. Maar die worm dan die in de bek van het dikke mereljong verdwijnt...?

Update

De operatie is goed gegaan en oma heeft weer praatjes. Waarschijnlijk mag ze woensdag weer naar huis.

Ziekenhuis

Gisterenmiddag kregen we een telefoontje van mijn schoonmoeder. Ze lag in het ziekenhuis. Ze had bij de supermarkt een deur tegen zich aan gekregen en was gevallen. Pols en heup gebroken. Ze kon niet in dat ziekenhuis blijven en wist nog niet waar ze heen gebracht zou worden. Wij zijn halsoverkop naar mijn schoonvader gereden, hebben onderweg patat gehaald bij McDonalds en mijn schoonzus meegenomen. We hebben pyjama, tandenborstel en nog wat andere spullen ingepakt, maar eerst moesten we erachter zien te komen waar mijn schoonmoeder naartoe gebracht was. Het ene ziekenhuis zei dat ze naar een ander ziekenhuis gebracht was, maar die hadden haar niet in het bestand staan. Ze zouden me terug bellen. Wat bleek, ze was onderweg met de ambulance. We moesten eerst de auto nog zoeken, want die stond ergens bij de supermarkt. Toen met twee auto's richting Nieuwegein. Ze was net gearriveerd. Haar arm zat inmiddels in het gips. Door de morfine had ze bijna geen pijn. Ze maakte zich druk om van alles en nog wat. Opa zou voorlopig met ons meegaan, dus ook hij moest tandenborstel en pyjama inpakken. Vannacht belde er een verpleger van het ziekenhuis dat de operatie niet doorging. De planning is dat ze aan het begin van de middag geopereerd gaat worden.

Geestelijk ouderschap in praktijk

Vanochtend was ik bij een echtpaar in IJmuiden. Zij is gevlucht uit Iran. Het grappige van het interview was, dat zij in praktijk brachten wat Floyd McClung beschreef in zijn boek. Toen de vrouw een keuze voor Jezus maakte, betekende dat dat ze de islam en haar familie vaarwel zei. Ze verwachtte dat ze nu tot een nieuwe familie ging horen: de familie van God. Maar het was een grote teleurstelling. De Nederlanders hadden muren rond hun hart en de gastvrijheid bestond uit een handje geven en als je geluk had een kopje koffie na de dienst. Ze voelde zich eenzaam en merkte dat veel Nederlanders zich eigenlijk ook zo voelde. Ze zag een gemis aan geestelijke vaders en moeders. Mensen die zich willen inzetten om de ander verder te helpen, die delen in de anders leven. Zij vroeg iemand haar geestelijk vader te zijn en is zelf geestelijk moeder voor diverse mensen, waarvan sommigen nu ook weer geestelijk ouder zijn voor anderen. Een netwerk van relatie, mensen die naar elkaar omzien, aan wie je verantwoording af legt, die delen in jouw leven. Maar hoe 'fijn' het ook klinkt, toch ben ik tevreden met mijn Nederlandse manier van gemeente zijn.

'Ik zie een leger' beschrijft mijn grootste nachtmerrie

Net het boek 'Ik zie een leger' van Floyd McClung gelezen. Hij ziet de noodlijdende kerk en denkt daarvoor een oplossing gevonden te hebben. Vol passie beschrijft hij zijn model voor de nieuwe kerk. Een model gebaseerd op de tekst: Waar twee of drie in Mijn Naam samen zijn, daar ben Ik in hun midden. Kleine, eenvoudige kerken met weinig regels en structuren.
Het is mijn grootste nachtmerrie. Tijdens de Zondag voor de lijdende kerk hoorden we over landen waar christenen niet samen mochten komen, maar waar ze elkaar stiekem in een parkje op een bankje ontmoetten en hun geloof deelden. Zij zouden graag anders willen. Ik vind onze huiskring al te klein. Ik heb veel mensen nodig om meningen mee te delen en andere meningen te horen, om te kunnen discusiëren, om elkaar te scherpen en van elkaar te leren.
Te vaak roept McClung op om de bestaande kerken de rug toe te keren, om geen nieuwe wijn in oude wijnzakken te gieten. 'Steeds opnieuw zullen we een goede reden hebben om de kerk vaarwel te zeggen' en op blz. 43 'Het is tijd om voorbij te trekken aan instituten die niet meer bij de tijd zijn'. Ik denk dat het moediger is om in de bestaande kerk veranderingen door te voeren en dat er meer lef nodig is om samen te werken met mensen die minder voortvarend en anders van karakter zijn dan jij.
Hij wil dat we een voorbeeld nemen aan de apostelen. Maar in hun tijd waren er nog geen andere christenen. Natuurlijk moesten zij eropuit trekken om nieuwe gemeenten te stichten. Tegenwoordig is er in vrijwel ieder dorp of stad zeker één kerk met mensen die Jezus als Heer hebben aangenomen.
Ook het delen van bezittingen, leven in een gemeenschap spreekt me niet aan. Het relationele, afhankelijke, rommelige past bij McClungs karakter, maar ik zit heel anders in elkaar. Ik houd van ordelijk, gestructureerd en georganiseerd. Geef mij maar een kerk zoals in Hoofddorp, Drachten of Lelystad, waar veel mensen komen, diverse talenten en gaven aanwezig zijn en voor alle doelgroepen ruimte is.
Het voorwoord isgeschreven door Henk P. Medema. Hij vindt het jammer dat hij dit boek niet heeft uitgegeven. Ik ook. Er staan echt enorm veel fouten in het boek (Ik word met dt.), dat leidt mij af van het lezen.
Ik deel zijn liefde voor de gemeente. Ook ik zie graag een gezonde gemeente vol passie voor Jezus, met elkaar liefhebbende en in hun geloof groeiende gemeenteleden, die uitreiken naar de ongelovige medemens. Ik ben het met hem eens, dat de kerk minder moet navelstaren en meer van betekenis moet zijn in de samenleving, maar op een heel andere manier dan Floyd McClung beschrijft.

Kringloopwinkelen

Vandaag ging ik op zoek naar een staande kapstok om tijdelijk in de gang te plaatsen voor de visite die morgen komt. De prijzen bij de kringloopwinkels zijn flink omhoog gegaan. Zo'n houten gevalletje uit het jaar nul moest nog twintig euro kosten. Niet dus, dan leggen de mensen hun jas maar even over een stoel. Natuurlijk kon ik het niet laten om nog even tussen de boeken te snuffelen. Ik vond twee exemplaren van Thom Lemmons voor een euro per stuk voor de bibliotheek in de kerk. De timmerman, die het kruis moest maken en Lydia, de vrouw die de vrede vond. Dat was nou weer spotgoedkoop.

Pak maar mijn hand

Laura is weer thuis van kamp. Moe, vies en vol verhalen. Vooral het dagje naar Bobbejaanland vond ze geweldig. Lekker overal in zonder een bezorgde moeder.

Maaike heeft een radio-cd-dvd-speler voor haar verjaardag gehad. Ze heeft een cd-tje van Nick en Simon gekocht en nu horen we de hele dag 'Kijk omhoog' en 'Rosanne'. Maar het klinkt leuk.

Trouwdag

Vandaag is onze trouwdag. Negentien jaar geleden liep ik in een witte trouwjurk door de kerk en gaven we elkaar het ja-woord. Veel tijd om erbij stil te staan hebben we niet. Vandaag en gisteren is de stucadoor de gang en het trapgat aan het bewerken met spachtelputz. Maaike kwam vanmiddag thuis met haar vriendinnen om alvast haar verjaardag te vieren. En vanavond is er huiskring. Maar van Sjoerd kreeg ik vanochtend een lieve kaart en ook de familie is het niet vergeten.

Schoolkamp

Laura is op kamp. Vanochtend hebben we haar uitgezwaaid. Vier dagen blijft ze weg. Ze had er enorm veel zin in. Ze verblijven in kampeerboerderij Ons Thuis in Ommel. Er staan veel leuke dingen op het programma. Zwemmen, bonte avond, levend stratego, naar Bobbejaanland. Ik doe mijn best om het vooral leuk te vinden voor haar, maar ik zal haar erg missen en ben blij als ik haar vrijdag weer in mijn armen kan sluiten.

Nacht van Gebed

Gisteravond was de Nacht van Gebed. Van tevoren hebben we er veel bekendheid aan gegeven. Het stond zelfs op de voorpagina van een van de kranten. We hebben christenen persoonlijk benaderd via mail, hyves of gewoon in gesprekken. In de gemeente een dvd laten zien. Afijn, gisteravond was het dan zover. We begonnen om tien uur met zo'n vijftien mensen. In de loop van de avond druppelden er nog meer binnen. De meesten toch wel van onze eigen gemeente. Hoe later het werd, hoe meer mensen er weer afhaakten. Zelf ben ik om twaalf uur weggegaan en dat voelde alsof ik de vervolgde christenen in de steek liet. Zij kunnen niet beslissen om uit de gevangenis te stappen. In de tijd dat ik er was, heb ik indrukwekkende verhalen gehoord. We begonnen de avond met zingen en danken. Daarna keken we naar een verhaal over Iran. Vervolgens was er een meneer met een indrukwekkende oproep uit Israel/Gaza. Hij wilde geen medelijden, geen bewondering voor hun moed. Hij wees op Jezus en wilde dat we Zijn voorbeeld zouden volgen. Dat we de moslims niet zien als vijanden, maar hen liefhebben. De gebeden tuimelden over elkaar heen. Er was zoveel om voor te bidden. Ook de lijst van Open Doors hielp daarbij. Na het gebed zongen we nog een lied. Ongeveer vijf mensen hebben het de hele nacht volgehouden. Sjoerd is om vier uur nog gegaan voor de laatste twee uurtjes. Bijzonder dat er op zoveel plaatsen tegelijk bij deze vervolgde christenen is stil gestaan. Dat moet wel gevolgen hebben...

Opwekking

Vanochtend was het zo ver. De wekker om zeven uur gezet, want om acht uur wilde ik vertrekken naar Opwekking in Biddinghuizen. Alleen Maaike ging mee. We waren er op tijd om nog een kopje koffie te kunnen drinken bij de groep van onze gemeente. Daarna met elkaar naar de grote tent. Voor de spreker had ik niet zo vroeg op hoeven staan. Hij had het over tongentaal en ik was het absoluut niet met hem eens. We hebben dan ook de samenkomst eerder verlaten. Maaike was met een aantal jongeren naar het tienerprogramma. Rond het middaguur verzamelden we bij Hans en Dorien in de schaduw om ons boterhammetje op te eten en gezellig te kletsen. Maaike, haar vriendinnetje Laure en ik gingen wat eerder naar de boekentent om daar wat rond te snuffelen. Maaike heeft een leuk armbandje gekocht. Daarna wilde ik naar de grote tent om een goed plaatsje te vinden, want Don Moen zou optreden. We zaten ongeveer op de achtste rij precies in het midden. Een prima plek, maar het was wel ontzettend warm. Het optreden van Don Moen was echt fantastisch. Hij zong vooral de wat rustigere nummers vanwege de hitte. Na afloop kon je nog een handtekening vragen en hem even spreken. Vorig jaar had ik er spijt van dat ik niet even met Brian Doerksen had gesproken. Nu werd ik daadkrachtig in de rij gezet door Heidi en Tjetty, die al mijn bezwaren weg poetsten. Je moest namelijk een CD kopen en het bonnetje laten zien, anders mocht je niet in de rij, maar ik had zijn CD's thuis al... Tjetty kocht een CD en zorgde voor het benodigde bonnetje, Heidi zorgde voor pen en papier en Timo maakte een mooie foto. Natuurlijk een geweldig moment.
Daarna gingen we weer op huis aan. Onderweg belden we of Sjoerd en Laura al gegeten hadden. Ze wilden juist op de fiets stappen om bij de snackbar te gaan eten. Dus wij zijn er ook naartoe gegaan en we hebben elkaar daar getroffen. Ook zij hadden een leuke dag gehad, gewoon gedaan waar zij zin in hadden. Iedereen blij.

Behang krabben

Buiten is het 25 graden, maar binnen moet hard gewerkt worden. Het behang in de hal moest eraf. Binnenkort komt er spachtelputz op, net als in de huiskamer. Ook de trap zal een metamorfose ondergaan. Van groen naar eikenhout.
Na een dagje krabben, hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke barbecue-maaltijd.

Afrader

Het gebeurt me echt vrijwel nooit, maar vandaag heb ik een boek weggelegd, voordat ik het uit gelezen had. De roman Laatste afscheid geschreven door Lisa Samson vond ik zo vreselijk, dat ik niet verder kon gaan. Allereerst de korte afgeknepen zinnen die lezen alsof je iedere keer opnieuw in het verhaal moet komen. Verder buitelen de vergelijkingen over elkaar heen. ("Mijn adem blijft steken als een vlieg in een spinnenweb." "Net als een vervuilde golf op het strand.")Toen en nu lopen telkens onaangekondigd in elkaar over. Het zou een christelijk boek moeten zijn, maar de eerste 38 bladzijden merk ik daar niets van. En dan het verhaal... De man van hoofdpersoon Pearly overlijdt. Hij krijgt een beroerte en valt met zijn gezicht in de aardbei-banaan jellypudding. Je kunt het grappig vinden, maar dood is niet grappig, dus waarom zo banaal? Voor mij hield het echt op toen ze hem ging scheren om zijn baard te bewaren. Het idee vond ik zo luguber, dat ik niet verder kon lezen. Nu heb ik alleen geen boek meer om lekker mee in de tuin te zitten...

De gemeente een pretpark?

Wat is het nut van een pretpark, vroeg ik me zo af. Pret maken natuurlijk. Een dagje plezier hebben. Maar waarom zou je in een attractie gaan waar je eigenlijk niet in durft? Ben je dan trots op jezelf, omdat je je eigen angst hebt overwonnen? Ik voelde me geen ander mens toen ik met bibberende knietjes uit de Octopus stapte. En heel veel mensen zijn me voor gegaan, dus je bent niet eens uniek als je het gedaan hebt. Is het voor mensen die uitdaging, avontuur en spanning nodig hebben? In een pretpark kun je die op een veilige manier vinden.
De meeste pretparken hebben attracties in allerlei moeilijkheidsgraden. Van de aloude draaimolen tot de rollercoaster waarin je over de kop gaat. Zou het ook zo in de gemeente moeten zijn? Ik wil de kerk niet vergelijken met een pretpark. Maar zou er in de gemeente niet voor iedereen wat wils moeten zijn? Uitdaging in ons geloof voor de durfal en wat rustigers voor de behoudendere types. De conservatieven onder ons hoeven niet mee te doen aan een discussie als ze daarvan in de war raken. De actievelingen hoeven niet deel te nemen aan een saaie bidstond als ze hun gebedsleven liever anders invullen. Is daar ruimte voor in één gemeente?

Weekendje weg

De afgelopen dagen verbleven wij in een huisje in Ponyparkcity. Elke dag mochten de kinderen een eigen pony uitzoeken en meenemen naar het huisje. Soms was het een lief dier, maar altijd probeerde het beest zijn berijder eerst uit. Dat liep niet altijd goed af, dan werd het paardje linea recta teruggebracht en ingeruild, want een bijtend of schoppend paard vinden we niet lief. En zo stonden Cherry, Surprise, Macho en Iwan bij ons huis te grazen. Een keer liep het niet zo goed af. Het paard sloeg op hol met Laura er nog op. Hij rende onder een touw door, waar Laura helaas niet onder door paste. Gelukkig stapte ze er na de eerste schrik toch weer heel dapper op. 's Nachts sliepen we niet zo best door al die nieuwe geluiden. We hadden zelfs een muisje, dat Maaike wel graag mee naar huis had willen nemen, maar dat zich niet liet vangen. Elke dag mochten we gratis naar het nabijgelegen Slagharen. Dat was ook erg leuk. Er waren attracties voor alle leeftijden. Met de monorail kon je door het hele park. Maaike en Sjoerd gingen met de kabelbaan. Ook in het reuzenrad overzag je alles. Onbezonnen ben ik met Laura in de Octopus gestapt. Op het laatst gilde ik: Haal me eruit.... Sjoerd maakte met Laura een vrije val van 40 meter. Perplex en een beetje groen stapten ze daaruit. En we hebben ook nog gezwommen. De kinderen wilden eigenlijk niet naar huis, zo leuk vonden ze het.

Vrijmarkt

Met koninginnedag hebben we dit jaar gekozen om niet op het kleedje te zitten. Je moet altijd zo enorm vroeg op staan om een goed plaatsje te bemachtigen. Nu konden we rustig uitslapen en hebben we langs de kleedjes van anderen gelopen. We hebben niet veel gekocht. Sommige dingen kregen we zelfs gratis van mensen die graag naar huis wilden. We kwamen thuis met een stel video's, een groot prikbord, paardenspullen, een tas, een skateboard, een bordspel en tijdschriftrekken. Het was erg gezellig. Maar we misten wel het voldane gevoel als je zelf gestaan hebt, dus wie weet volgend jaar weer...

Springwedstrijd

Wat waren we trots op onze dochter. Laura deed voor het eerst mee aan een springwedstrijd. Ze koos het moeilijkste paard van stal: Gipsy. Ze droeg zwart-witte wedstrijdkleren en glimmende laarzen. Eerst mocht ze buiten oefenen, maar dat verliep niet vlekkeloos. Het paard stopte voor de balken en gooide haar er zo af. Het oefenen is belangrijk om aan het paard te laten zien wie de baas is. Als het paard eenmaal weet dat er niet met de berijdster te dollen valt, gehoorzaamt hij. Het was ontzettend spannend of ze het paard onder controle zou krijgen. Ze reed de bak in en wij zagen al dat de hindernissen niet zo lagen als bij het oefenen de dag ervoor, maar de medewerkers zeiden dat het goed was. Totdat de bel ging en tijdens de wedstrijd nog van alles veranderd moest worden. Maar toen liet ze zien dat ze het paard echt onder controle had, want ze liet hem draaien, lopen en springen. Hij deed precies wat ze wilde. Helaas raakte ze een balk. Ze behaalde de tweede plaats.