Geestelijk ouderschap in praktijk

Vanochtend was ik bij een echtpaar in IJmuiden. Zij is gevlucht uit Iran. Het grappige van het interview was, dat zij in praktijk brachten wat Floyd McClung beschreef in zijn boek. Toen de vrouw een keuze voor Jezus maakte, betekende dat dat ze de islam en haar familie vaarwel zei. Ze verwachtte dat ze nu tot een nieuwe familie ging horen: de familie van God. Maar het was een grote teleurstelling. De Nederlanders hadden muren rond hun hart en de gastvrijheid bestond uit een handje geven en als je geluk had een kopje koffie na de dienst. Ze voelde zich eenzaam en merkte dat veel Nederlanders zich eigenlijk ook zo voelde. Ze zag een gemis aan geestelijke vaders en moeders. Mensen die zich willen inzetten om de ander verder te helpen, die delen in de anders leven. Zij vroeg iemand haar geestelijk vader te zijn en is zelf geestelijk moeder voor diverse mensen, waarvan sommigen nu ook weer geestelijk ouder zijn voor anderen. Een netwerk van relatie, mensen die naar elkaar omzien, aan wie je verantwoording af legt, die delen in jouw leven. Maar hoe 'fijn' het ook klinkt, toch ben ik tevreden met mijn Nederlandse manier van gemeente zijn.