Uitslag

Gisteren naar de huisarts geweest. Hij bevestigde wat de artsen in het ziekenhuis ook al zeiden: Het kan iedereen overkomen. Het heeft zelfs een moeilijke naam Vasovagale syncope en ik heb gewoon pech dat ik zo rot ben terecht gekomen. Vandaag bij de tandarts geweest. Eigenlijk moeten mijn tanden zes weken gespalkt blijven, maar hij wil er gelukkig volgende week al naar kijken. Hij zag het wel zitten om het weer op te knappen. Ik durf bijna niet te lachen en kan alleen hele kleine stukjes eten. De ergste schrik is inmiddels wel voorbij. Het heeft me wel weer aan het denken gezet over het leven. Stel nou dat ik zo slecht was terecht gekomen dat ik dood zou zijn gegaan.... gewoon stel... zouden de mensen dan zeggen: nou, in ieder geval had ze dat stuk nog uitgetypt of gelukkig had ze het maandblad op tijd af. Ik ben altijd zo gestresst. Dat wil ik niet meer. Niet alleen maar verantwoordelijkheden, jagen en alles nog sneller doen, waardoor er nog meer in de agenda gepropt kan worden en terwijl je nog bezig bent met het ene, zit je al met je hoofd bij het volgende. Ik wil ook leuke dingen doen of gewoon de dingen die ik doe leuk vinden. Ik wil genieten van het leven, zonder me schuldig te voelen. Wat ik heel erg gewaardeerd heb, zijn alle lieve kaartjes, telefoontjes en reacties, wat een hartverwarmend medeleven.