Eindelijk is het ijs weer eens dik genoeg om met een redelijk gerust hart een slootje over te steken. Hoeveel jaar is dat wel niet geleden? Van vroeger herinner ik me lange koude winters, waarin we over de plassen zwierden en zwierven naar plaatsen waar je normaal niet kon komen. Nu ben ik niet meer zo'n held. De ijsbaan is veel veiliger. Helemaal gelukkig was ik dus niet met dat steeds dikker wordende laagje bevroren water.
Voor Laura begon de ijspret dinsdag al.. Drie kwartier na schooltijd was ze nog niet thuis. Haar kennende wist ik dat ze de ijslaag aan het verkennen zou zijn. Niet helemaal gerust daarover, trok ik mijn dikste jas aan en waagde me de kou in. En ja hoor, naast school stond ze op het ijs, waar ze met een schuldbewust gezicht gauw afstapte, toen ze mij zag aankomen. Woensdagmiddag ben ik maar even met haar mee gegaan en ging ze met toestemming en veel plezier op een gevaarlijk krakend slootje. Donderdagmiddag liep ik een rondje met Maaike, die zich even op het ijs waagde. Maar vandaag kon ik er niet meer onderuit. Misschien is het na het weekend wel weer weg gedooid. Zelfs op het meertje achterin onze straat werd geschaatst; hoewel de randen nog nat waren en de scheuren erin sprongen. Anderhalf uur later zaten we met een voldaan gevoel onze bevroren vingers en tenen te ontdooien aan een kom erwtensoep. Toch leuk dat ijs.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hé Conny - dat is nou waar we zo naar uitgekeken hebben, toch? Een echte winter met sneeuw en ijs. Het is nog niet echt veel, maar dit beetje ijspret nemen ze ons niet af. Ik wens jou en ieder die je lief is een gezegend kerstfeest met Jezus als stralend middelpunt. En ik hoop dat 2008 ook naar je lacht! :-)
Een reactie posten