Knielen op een bed violen

Het boek Knielen op een bed violen van Jan Siebelink heb ik net uit. Beetje laat, inderdaad. Iedereen heeft zijn mening er al over gegeven, maar toch wil ik er nog kort wat over kwijt.
Ik zou het boek zelf niet uitgezocht hebben, maar na alle commotie erover was ik toch wel nieuwsgierig. Mijn tante had het en ik mocht het lenen. In het begin vroeg ik me echt af waarom ze dit literatuur noemen, die man kon niet schrijven. Hij voegde zinnen samen die eigenlijk door een punt gescheiden hadden moeten worden. Vergat voor het gemak onderwerp of werkwoord. Veranderde van verleden tijd ineens in tegenwoordige tijd. Maar naarmate ik verder in het verhaal kwam, vergat ik mijn ergenis over het taalgebruik en begon ik me te ergeren aan de sullige hoofdpersoon. Waarom zei die man nooit NEE. Stop! Het is nu genoeg!? Hij liet zich inpakken en angstig maken door zogenaamde mannen Gods. De volmaakte liefde drijft de vrees uit, staat er in 1 Johannes 4. Hij las boeken van mensen in plaats van Gods Woord waarin hij had kunnen lezen, dat hij geliefd was - een parel in Gods ogen en geen worm -, dat hij zijn vrouw en kinderen mocht liefhebben in plaats van hen te zien als geestelijke vijand. Het ergste vond ik toen hij op zijn sterfbed lag en zich afwenden van de vrouw waar hij eigenlijk heel veel van hield, maar zij was ongelovig en kon zijn heil in de weg staan. De mannen in donker zwart gehuld, kwamen hem biddend bijstaan in zijn doodsstrijd, waarschijnlijk in alle oprechtheid. Tot het laatst toe kon je immers niet zeker weten dat je behouden was. Als je gelooft in Gods Zoon, mag je WETEN dat je eeuwig leven hebt, schrijft Johannes. De man heeft van geen hoop geweten, geen vreugde in zijn hart gekend, terwijl de Bijbel vol mooie beloften staat. 'Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.' (Johannes 3: 16)