Alsof je ineens een drempel overstapt in een andere wereld. De deur achter je dicht trekt en nooit meer terug kan. Naar de middelbare school, het voortgezet onderwijs, is echt een grote stap. Ineens word je geacht groot te zijn en dingen te kunnen die je nooit eerder gedaan hebt. Dat zal mijn fout wel zijn in de opvoeding. Zelfstandig worden ja. De weg vinden in een enorm gebouw, zelf je tas inpakken, op tijd opstaan. Oke. Maar zelf je tent opzetten... Natuurlijk heb je nog nooit een tent opgezet, daar zijn ouders toch voor? En buiten dat, wij hoeven het ook niet te doen, want de tent staat altijd al klaar. En zelf koken... Het is toch vanzelfsprekend dat ik de aardappelen op tafel zet? Bovendien vind ik het afgieten van kokend heet water veel te gevaarlijk voor een meisje van twaalf. Op de fiets naar Loosdrecht... Je hebt nooit twintig kilometer hoeven fietsen, voor zo'n afstand pakken we toch de auto. Ineens wordt er zoveel van je verwacht.
Ook mag je mee helpen op de creche. En mag je mee met het jeugdweekend van de kerk. Hoor je bij de groep ECg-jongeren. Ach, het zal best wel lukken, maar dat het zo'n enorme sprong was, daar was ík niet op voorbereid!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hoi conny,Ik vond het ook zo moeilijk om met name de jongste los te laten. Ik zie hem nog naar de brugklas gaan; ik had er meer pijn in mijn buik van dan hij. Maar de tijd gaat zo snel....voor je het weet doen ze examen en gaan een een mbo opleiding doen. Harreld is nu 16 en gaat naar het mbo in rijswijk, opleiding tot hovenier volgen. Die 4 jaren op de middelbare school zijn omgevlogen. Ik sluit weer een periode af en heb geen kinderen meer op de middelbare school. O, wat wordt ik oud.....
Succes met het loslaten van je kind en je weet....ze zijn veilig geborgen in Gods handen!( en een beetje zelfstandigheid is ook niet verkeerd, waarderen ze jou als moeder des te meer)
Groetjes Rianne
Groetjes Rianne
Een reactie posten