Geld

Sinds een paar maanden hebben de kinderen een eigen folderwijk. Elke week moeten ze folders invouwen en naar zo'n 300 adressen rondbrengen. Vlak voor de kerst kwamen er soms wel veertien folders binnen, dat was echt een hele klus, waarbij wij ook geholpen hebben. Met kerst mochten ze met nieuwjaarswensen langs de deur. Het duurde even voordat ze over hun schroom heen waren. Toen ik een krantenwijk liep, heb ik het niet gedurfd. Maar na de eerste adressen en euro's, begonnen ze de smaak te pakken te krijgen. Het kostte wat doorzettingsvermogen, maar nu hebben ze er zelfs een Wii voor kunnen kopen. Hoewel Laura wel het gevoel had, dat ze een miljoen had uitgegeven, zijn ze er helemaal enthousiast over. Sjoerd tennist en golft ook mee en af en toe gooi ik ook een balletje mee op de bowlingbaan. De hele huiskamer staat op z'n kop.
Omdat ze nu zelf geld verdienen, leek het ons een goed idee om ze een kasboekje te geven. Zo kunnen ze een beter inzicht krijgen in hoeveel geld er binnenkomt en hoeveel geld ze onbewust uitgeven aan snoepgoed e.d. Ik vond het leuk om mijn eigen kasboekje weer te vinden. Ik was wel ouder dan zij, want er stonden autorijlessen in en zelfs mijn trouwjurk was erin terug te vinden, in guldens natuurlijk. Het viel me op dat ik al giften gaf en spaarde. Ook dat proberen we de kinderen bij te brengen.

Kerstdagen

De kerstdagen zijn weer voorbij. Op Eerste kerstdag was er een feestelijke dienst. In onze gemeente proberen we een evenwicht te vinden tussen de mensen die graag kerst in al zijn glorie willen vieren en mensen die gruwen van de dingen rond kerst, vandaar een feestelijke dienst en geen kerstdienst. Uiteindelijk komt het erop neer dat we door het compromis niemand tevreden stellen. Voor ons stond de dag meer in het teken van Laura. Zij werd die dag 12 jaar. Elk jaar vertellen we het verhaal van haar geboorte opnieuw en ze blijft zich erover verbazen. Hoe ik me klaarmaakte om naar de kerk te gaan en hoe snel ze zich aandiende en iedereen in rep en roer was en in kerstkleren naar ons toe haastte en dat het ging sneeuwen toen ze geboren was. Ik herinner me nog hoe verbonden ik me dat eerste jaar voelde met Maria. Op Eerste kerstdag komen dus alle familieleden bij ons. De Tweede dag vierden we met z'n viertjes. Laura had weer een kerstdiner bedacht met amuses en een grand dessert. Maaike had de tafel mooi gedekt en Sjoerd las het kerstverhaal voor tussen de gangen door. Zondag hebben we nog gegourmet met mijn ouders. En nu is het weer wassen en stofzuigen.

Kerstdiner

Een prachtig aangeklede zaal, lange gedekte tafels, heerlijk eten en zo'n tien gasten van buiten onze gemeente: het kerstdiner was erg geslaagd. De middag begon met het uitdelen van soep. Ik moet altijd eerst een drempel over, maar verschuild achter de soeppan, begon ik de smaak van het aanspreken en uitnodigen wel te pakken te krijgen. Af en toe ontstond er een gesprekje met geïnteresseerde voorbijgangers. Maar ik trof ook veel geloofbroeders en zusters van andere kerken en gemeentes. 's Avonds was dus het diner waar ik gewoon kon aanschuiven. Ik was naast een vrouw met twee kinderen gaan zitten. Ze bleek de dochter van een gemeentelid te zijn, die wat later kwam. Ze wilde absoluut niets meer met de kerk te maken hebben. Alleen omdat wij in een voormalig schoolgebouw zaten, was ze gekomen. Misschien dat we haar beeldvorming van 'de kerk' wat hebben kunnen veranderen, maar naar de kerstdienst wilde ze nog steeds niet komen - ook al is dat in hetzelfde schoolgebouw. Een man die vorig jaar ook geweest was, had al van tevoren opgebeld om te vragen of we dit jaar weer een maaltijd hielden. Hij nam een folder van de Alpha cursus mee. Ook een bezoeker van de vorige Alpha cursus was gekomen. Een van onze eigen gemeenteleden reageerde boos op onze kerstactie: 'Onze kerk is geen restaurant. Kerst gaat toch juist niet om eten.' Maar gewoon gastvrij zijn, omzien naar de mensen die zich juist in deze periode wat eenzaam voelen, uitreiken naar de medemens, de drempel van de kerk verlagen, dat is toch belangrijker dan knus bij elkaar kruipen om kerst in eigen kring te vieren. Het kost best een beetje moeite om de eerste stap te zetten, maar kom eens uit dat bootje!

Kerstpakket

Vanmiddag werd er aangebeld. Toen ik opendeed, stond er een man met een enorm pakket in zijn armen. Voor mij? Voor mij! Het is waarschijnlijk zo'n vijftien jaar geleden, dat ik voor het laatst een eigen kerstpakket mee naar huis mocht nemen. De verrassing kwam van de evangelische boekwinkel, waar ik op vrijdagmiddag als vrijwilliger werk. Tjonge. Ook Sjoerd kreeg vandaag zijn kerstpakket. Een grote gevulde picknickmand. Net als altijd hebben we ze met z'n allen uitgepakt. Wat een rijkdom, wat een verwennerij.

Voorbereiden op kerst

Sinterklaas heeft zijn paard amper geborsteld en op stal gezet, de stoomboot is nog niet uit zicht of de kerstkransjes hebben de plaats van de pepernoten al ingenomen. Ook in de evangelische boekwinkel moesten we ons voorbereiden op kerst, dus ik zette mezelf er maar toe om de kerstliederen door de winkel te laten schallen. Ik voel me niet zo kerstig, maar ja, hoe voelt dat? De eerste kerstkaarten vallen alweer door de brievenbus, maar ik moet ze nog gaan kopen. Volgende week zaterdag gaan we weer soep uitdelen in de winkelcentra om mensen uit te nodigen voor het kerstdiner in onze kerk. Veel mensen zetten zich hiervoor in, door eten te bereiden, de kerstversiering aan te brengen, ouderen te rijden, uitnodigingen te maken of het eten te serveren.
Vorig jaar kwamen er veel mensen; we hopen dat er dit jaar nog meer mensen zullen aanschuiven. Dat is wel spannend, want je weet niet of er genoeg eten is, genoeg plek om te zitten, maar het is goed om hier als gemeente samen de schouders onder te zetten.

Sinterklaas

Ook wij vierden dit weekend Sinterklaas feest. Vrijdagavond hebben we als gezin een paar kadootjes uitgepakt en een leuke film gekeken met veel snoepgoed erbij. Zondagmiddag zijn we met een zak vol kadootjes naar mijn ouders gereden, waar mijn broer met zijn gezin ook was. We hadden lootjes getrokken. Maaike had Sjoerd, Laura had Maaike en Sjoerd had mij. Ik had als enige iemand buiten ons gezin. Het was erg gezellig met elkaar. We hadden allemaal ons best gedaan om er een gedicht bij te schrijven. Na het eten zijn we met een nog vollere zak kadootjes weer naar huis gereden. Iedereen was weer tevreden.

Gemeente zijn

Soms heb je het nodig dat iemand je even een stukje verder helpt. Gisteren werd ik uitgenodigd door een gemeentelid om een kopje koffie te drinken in Het Theehuis. Gezellig natuurlijk. Het gesprek kwam al snel op de gemeente. Ik kwam erachter dat ik afgeweken was van de juiste koers. De gemeente is erg belangrijk in ons leven, maar natuurlijk mag het nooit belangrijker worden dan God. Soms sta je ergens te dichtbij om nog helder te kunnen blijven zien. Dan heb je iemand anders nodig om je een klein tikkie bij te sturen. Zo werd het kopje koffie drinken eigenlijk meer een beetje gemeente-zijn.

Dagje Utrecht

Met Sjoerd naar Utrecht geweest. Utrecht is onze stad. Hoewel we tegenwoordig vrijwel alles ook in onze eigen omgeving kunnen vinden, blijft het toch echt een dagje uit. Wat laatste (sint)inkopen gedaan. Nieuw kettinghangertje gekocht, nieuwe agenda uitgezocht. (Het lijkt wel een Sinterklaas rijmpje..) Gezellig ergens wat warms gegeten. Daarna door de sneeuw terug naar huis.

Bezinning

Vandaag ben ik veertig geworden. Een mooi moment om me eens te bezinnen op mijn leven. Ben ik geworden zoals ik zou willen zijn? Doe ik wat ik zou willen doen?

Zondag ging de preek over jaloezie. Volgens mij ben je jaloers als je leven niet is, zoals je wilt dat het is. Als je tevreden bent met het leven dat je leidt, met wie je bent en wat je doet, dan hoef je niet jaloers op anderen te zijn. Als dat niet zo is, moet je er wat aan veranderen. Daarbij moet je natuurlijk wel nagaan of je motivatie juist is. Wil je een groter auto omdat de buren er ook een hebben, dan lijkt me dat geen goed streven. De spreker ging nog een stapje verder. Als je dankbaar bent voor wat je hebt en wie je mag zijn, is er geen plaats voor jaloezie. Hij raadde ons aan onszelf niet te vergelijken met anderen. Maar we mogen onszelf bekijken door Gods ogen. Zijn wij geworden wat Hij voor ons voor ogen had? Gebruiken we onze tijd, gaven en talenten voor het doel dat Hij met ons heeft?

Ik kreeg een CD van de groep MercyMe, met daarop het liedje 'In a blink of an eye'. Daar zingen ze de volgende tekst: How can I further Your kingdom, when I'm so wrapped up in mine?

Moeilijke woorden

Gisteren heeft Laura bij de C1000 de eerste Mona-toetjes gehaald, die ze had gewonnen. Er was wat discussie over welke smaak we het eerst zouden nemen. De een wilde frambozen, de andere liever karamel en de volgende koos voor griesmeelpudding. Het werd de frambozen. Tijdens de maaltijd wilde Laura wat van de kennis delen die ze op school geleerd had. Ze vroeg aan Maaike: Ben jij een agnost, een theïst of een atheïst? Maaike had het natuurlijk vorig jaar gehad, dus antwoordde dat ze een theïst was, iemand die in God geloofd. Wij wilden er nog een schepje bovenop doen en vroegen terug aan haar: Ben jij dan een polytheïst of een monotheïst. Laura verstond het niet goed en vroeg verbaasd: Een wat, een monatheïst?

Tien geboden voor webloggers

1. Gij zult uw weblog niet belangrijker laten zijn dan uw integriteit.

2. Gij zult van uw weblog geen afgod maken.

3. Gij zult de anonimiteit van uw internetnaam niet misbruiken om te zondigen.

4. Gedenk de sabbat door een dag per week vrij te nemen van uw weblog.

5. Eer uw mede-webloggers boven uzelf, en besteed geen overmatige aandacht aan hun fouten.

6. Gij zult niet iemands eer, reputatie of gevoelens vermoorden.

7. Gij zult het Web niet gebruiken om mentaal overspel te plegen of toe te staan.

8. Gij zult niet andermans onderwerpen stelen.

9. Gij zult geen valse getuigenis afleggen over uw mede-weblogger.

10. Gij zult niet de populariteit van uw buurmans weblog begeren; wees tevreden met uw eigen gehalte.

Hiermee overtreed ik waarschijnlijk meteen het achtste gebod, maar ik vond het een goed idee: een gedragscode voor webloggers van Krish Kandiah, de directeur van de Britse Evangelische Alliantie.

Country & Christmas fair

Op de eerste dag van de Country & Christmas fair in Haarzuilens werd ik onverwachts door mijn ouders uitgenodigd om mee te gaan. Meer dan tweehonderd kraampjes slingerden door de tuinen van het prachtige kasteel de Haar. We konden van alles proeven, zoals luxe bonbons, kerstbrood met kaneel of een heerlijke dipsaus van bruschetta kruiden, waarvan we gelijk een potje hebben aangeschaft. Verder waren er mooie tuindecoraties en beeldende kunst, zoals de twee bronzen musjes op een tak. Ook serviesgoed en tafellinnen ontbraken niet om de tafel stijlvol te dekken voor het kerstdiner. Natuurlijk ook veel leuke hebbedingetjes, maar we hebben ons ingehouden. Verbaasd keken we naar de vele Dubarry laarzen, die er rondliepen en minstens driehonderd euro kosten. Toch was het erg gezellig om er rond te lopen in een prachtige omgeving. Ook 's avonds is de Country & Christmas fair nog t/m de 30ste open, dan branden er overal lichtjes, dus voor een gezellige kerstmarkt hoef je echt niet naar Duitsland.

Interview met Lynn Austin

Gisteren mocht ik Lynn Austin interviewen. Ik had er erg naar uitgekeken, voelde me vereerd en zenuwachtig. Lynn Austin is een Amerikaanse christelijke vrouw, die zo'n vijftien boeken op haar naam heeft staan, die ik vrijwel allemaal met veel plezier gelezen heb. Ze is de best verkopende christelijke schrijfster in Nederland. Je kunt me iedereen laten interviewen, maar iemand ontmoeten van wie je fan bent, is echt heel anders. Ik herinner me nog mijn gegiechel toen ik voor Don Moen stond deze zomer. De laatste dagen kon ik alleen nog maar in het Engels denken. Sjoerd stapte in de rol van Lynn Austin, zodat ik mijn vragen kon oefenen. Dat hielp enorm, want daardoor had ik mijn verhaal goed in mijn hoofd en werd het toch een spontaan gesprek. We hadden afgesproken in het restaurant van haar hotel in Harderwijk. Een medewerkster van uitgeverij Kok was er ook bij aanwezig. Van de zenuwen vergat ik mezelf voor te stellen en piepte ik alleen een zacht: 'Hello'. Maar daarna hadden we een leuk gesprek. Ik was de vierde in rij, van wie ze vragen moest beantwoorden, maar dat viel absoluut niet op. Ze vertelde uitgebreid en met veel humor over haar nieuwste boek 'Eindelijk thuis'. Van de uitgever kreeg ik een exemplaar toegestuurd, dat Lynn heeft gesigneerd. Ze zet er altijd Psalm 115: 1 bij: 'Niet ons, HEER, niet ons, geef uw naam alle eer, om uw liefde, uw trouw.'

Laatste dans

Veruit het beste boek van Karen Kingsbury dat ik tot nu toe heb gelezen, vind ik Laatste dans. Het gaat over een typisch Amerikaans gezin. De man is coach van een football team. De zoon is de sterspeler. Het team wint. Alles lijkt hen voor de wind te gaan. Helaas is het slechts schijn. Na 21 jaar huwelijk zijn Abby en John uit elkaar gegroeid. Zij kreeg het druk met de kinderen en hij met zijn werk. De verwijdering en vervreemding sloop er langzaam in. Ook de kerk bezochten ze steeds minder. En daarna verwaterde hun geloof ook. Als er dan een jongere versie van zijn vrouw op Johns werk verschijnt die hem aanbidt, krijgt hij het heel moeilijk met zijn gevoelens. Zij beschuldigt hem van overspel, terwijl ze zelf haar gevoelens deelt met een andere man. Hoe moeilijk de beslissing ook is, uiteindelijk besluiten ze dat het beter is om te gaan scheiden. Net als ze het hun kinderen willen gaan vertellen, maakt hun dochter bekend, dat ze wil gaan trouwen, dus stellen ze het moment uit tot na de bruiloft.

Je leeft mee met zowel Abby als John. Hun strijd om het goede te doen. De stem van God die ze het zwijgen opleggen door Hem weg te redeneren. Hun verlangen naar vroeger, maar de harde woorden die alles stukmaken. Het verlangen naar iemand die geinteresseerd is in jou, maar het vervullen daarvan bij de verkeerde. En de conclusie dat het overspel niet alleen lichamelijk plaatsvindt, maar ook al kan zijn als je gevoelens je verraadden.

Prijs voor Laura

Gisteren zo'n leuke middag gehad in de oude Mona toetjesfabriek in Woerden. We werden hartelijk ontvangen met kinderchampagne in een leuk aangeklede ruimte. Met nog elf andere toetjesmakers en een begeleider zaten we vol spanning te wachten tot we ons eigen toetje mochten zien. Een voor een werden ze gepresenteerd. Ze leken allemaal even lekker. Gelukkig mochten we ze ook gaan proeven. We kregen een lepel en een lijst om in te vullen welke je het lekkerst vond, die van jezelf mocht je niet invullen. Laura vond haar toetje heerlijk smaken, naar kaugom. Terwijl een deskundige jury zich over de uitslag beraadde, kregen wij uitleg van de echte koks over wat je allemaal kon doen met een Mona toetje. Ook daar mochten we helpen en proeven. Na afloop kregen we de recepten mee, zodat Laura er thuis mee aan de slag kan. Vervolgens kregen we soep met luxe broodjes. Toen de jury klaar was, werd de spanning om te snijden. Iedereen wilde natuurlijk dat hun toetje volgend jaar in de winkel zou komen. Eerst werden de toetjes genoemd en besproken die niet gewonnen hadden. Wij bleven in spanning, want Laura zat er niet bij. Nog maar vier toetjes over. Met het hart in onze keel hoorden we Laura's naam noemen. Ze had de originaliteitsprijs gewonnen. Een maand lang gratis toetjes eten.... Ze vonden de naam leuk bedacht: Smulsmurfpudding. Het blauwe toetje had echt een witte muts van de smurfen, maar ze dachten toch dat ze wat moeilijkheden zouden kunnen krijgen met de merknaam. Nou, dit was ook leuk. Op de foto met de jury. De eerste prijs was gewonnen door een meisje, dat een groene pudding had gemaakt met kiwisaus. Het smaakte inderdaad prima, want hij stond bij mij ook in de top drie. Iedereen kreeg z'n eigen toetje mee naar huis en nog twee andere Mona smaken. Het was echt een hele leuke middag.

Centerparcs Loohorst

We zijn er even tussenuit geweest naar Limburg. Veel verschillende paddestoelen gezien, heerlijk in het bos gewandeld, vaak gezwommen, lekker gegeten, genoten van de open haard en rustig gelezen. Even ontspannen.

MercyMe - Here with me

Man achter het grote geld

Iemand ooit gehoord van Neel Kashkari? Deze 35 jarige man moet de wereld gaan redden van de financiële ondergang. Een soort Wouter Bos, maar dan 'groter'. De man van 700 miljard wordt hij ook wel genoemd. Met het enorme bedrag worden aandelen gekocht in Amerikaanse banken. Wie is deze man? Waarom krijgt hij de macht over zoveel geld? Hij werd benoemd door de Amerikaanse minister van Financien, Henry Paulson. Ze kennen elkaar uit de tijd dat ze allebei werkten bij zakenbank Goldman Sachs. Er moet vooral snel gehandeld worden, vonden ze. Daarom werd hij interim hoofd van het departement voor Financiële Stabiliteit. Een handige zet, want op deze manier wordt een lang slepende benoemingsprocedure vol kritische vragen omzeild. Collega's van de bank noemden deze man 'The Borg', een afkorting voor cyborg, een bionisch mens. Er is niets bekend over zijn politieke overtuiging. Zijn ouders zijn goed opgeleide Indiase Hindoes. Voor hij trouwde was hij fan van hardrockband AC/DC. Hij woont met zijn vrouw Minal en zijn hond Winslow in Maryland. Wat kunnen we van Neel Kashkari verwachten? Laten we hem op de voet volgen.

Geen tweede N201 langs mijn huis!

Naast ons huis ligt een bussluis. Gisteravond ben ik naar een informatiebijeenkomst in het gemeentehuis geweest over deze bussluis. De gemeente wil de bussluis namelijk opengooien, toegankelijk maken voor overig verkeer. Natuurlijk ben ik daar tegen. En ik gelukkig niet alleen, want er waren meer fanatieke bewoners die hun mening kwamen uiten. Helaas was het geen inspraakavond. De beslissing was al genomen. Maar de wethouder had het zwaar. Hij kon alleen maar wat onbevredigende antwoorden stamelen. Er gaat een proef gehouden worden met paaltjes, waarbij de bussluis in het weekend opengaat voor auto's. Waarom het weekend? Dat is niet representatief. Ook voor kinderen is het onduidelijk wanneer ze veilig kunnen oversteken en wanneer niet. Het is een glijdende schaal natuurlijk. Want wanneer is de proef geslaagd? Bij hoeveel auto's blijft de sluis open? Hoeveel ongevallen zijn er nodig om hem weer dicht te krijgen? De aanwezigen waren vooral boos, omdat er altijd is gezegd dat de bussluis dicht zou blijven. Er staan twee scholen langs de weg. De veiligheid van deze kinderen wordt niet gegarandeerd als er auto's langs razen. Ouders zullen hun kinderen eerder met de auto naar school gaan brengen, want ze kunnen gelijk doorrijden naar hun werk. Wat weer langere files oplevert om de wijk uit te komen. Verder zullen er meer mensen met de auto naar het winkelcentrum gaan, terwijl ze nu met de fiets gaan of via de N201 rijden. Slecht voor het milieu dus.

Ook doorkruist de weg een ecologische zone. Dit kwetsbare natuurgebied herbergt een bunzing, uilen en nog veel meer diersoorten. Hoelang duurt het voordat de bunzing wordt platgereden of dat hij naar een rustigere omgeving verhuisd?

Straks wordt de N201 omgelegd en komt er een knip in de weg ter hoogte van de oversteek bij het Oude Dorp. Bijna niet meer tegen te houden is dan dat de bussluis definitief opengaat. Ik zit niet te wachten op een tweede N201 naast ons huis. Daarom ben ik druk aan het lobbyen. Ik vertel de mensen in de buurt over de verontrustende berichten. Ik ben naar het gemeentehuis geweest en heb iemand contact gezocht met iemand die ik nog van vroeger ken en die een hart voor het milieu heeft, ook heb ik de fractievoorzitter van Groenlinks via de mail ingelicht, wellicht dat de milieubezwaren dit nog kunnen tegenhouden en natuurlijk heb ik een ingezonden brief naar de krant gestuurd. 50.000 euro voor een proef, waarvan niemand weet waarom die gehouden moet worden, dat is dus weggegooid geld. Waarschijnlijk is het vechten tegen de bierkaai. Er is besloten dat het gaat gebeuren en daar moet ik me maar bij neerleggen, maar niet zonder meer. Misschien ga ik nog wel in de bussluis liggen, zodat er niemand door kan...

Genationaliseerde banken

In het laatste der tijden komt er een leider, die macht heeft over alle financiële stromingen. Een man die kan beslissen over de bankrekening van de burger. Dat leek altijd onmogelijk, maar nu de banken genationaliseerd worden en de roep klinkt om mondiale eensgezindheid, is dat niet meer zo ver weg. Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) wordt gevraagd stelling te nemen over zaken als het te vergoedden bedrag. Het IMF is een organisatie van de VN en heeft meer dan 80 lidstaten. Ook de wereldbank heeft ongekende macht. Hun rol wordt groter bij deze wereldwijde crisis. In het bijbelboek Openbaring staat dat die leider bij alle mensen: jong en oud, rijk en arm, slaaf en vrije, een merkteken zal laten zetten op hun rechterhand of op hun voorhoofd. Alleen mensen met dat teken zullen kunnen kopen of verkopen. (Op. 13: 16-17) Tweeduizend jaar geleden werd dit opgeschreven. Hoe had Johannes kunnen vermoeden dat er nu al ruim tweeduizend mensen zijn die een ingeplanteerde chip onder hun huid hebben. Discogangers kunnen er hun drankjes mee betalen. Groot Brittannie overweegt hun gevangenen van een chip te voorzien. Het ministerie van Defensie in Amerika wil bij haar soldaten een chip implanteren om hun gezondheid te controleren. Afijn, de techniek is er al. Het hoeft alleen maar in de verkeerde handen te vallen. Maar bang dat onze gegevens op straat komen te liggen hoeven we niet te zijn, want dat is al zo. In enorme databanken zijn onze persoonlijke gegevens opgeslagen. En ons verstoppen om dit te voorkomen kunnen we wel vergeten, want we zijn traceerbaar, overal waar we gaan, door onze mobiel, tomtom en camera's overal om ons heen. Wordt wakker mensen. Het is tijd om te kiezen. Te kiezen voor Jezus, voordat dit ons allemaal overkomt.

Uitspraak

"Ik kan niet begrijpen dat Amerika 700 miljard dollar heeft om Wall Street te redden, maar dat de hele G8 geen 25 miljard dollar kan vinden om de 25.000 kinderen per dag te redden die sterven aan ziektes die je kunt voorkomen."

Bono - U2

Gemeente zijn

Onze gemeente loopt - net als andere kerken - de laatste tijd een beetje terug. Hoe komt dat? Twee gezinnen zijn verhuisd, dat is natuurlijk verloop. Maar verder valt op dat de redenen erg verschillend zijn. De een vindt de preken niet praktisch genoeg, de ander vindt de preken niet diepgaand genoeg. De een vindt de oudsten te star, de ander vindt de oudsten niet streng genoeg. De een vindt de gemeente niet charismatisch genoeg, de ander vindt dat de oudsten een verkeerde aanpak hebben van een probleem en de volgende is het niet eens met het beleid. Ook is er een jong gezin, dat zich nergens bij wil aansluiten. Sommige zijn gewoon verdwenen. Een ander heeft zelfs God vaarwel gezegd. Maar al die uiteenlopende redenen, zijn dat wel de werkelijke oorzaken van de leegloop? Je zult toch nooit een kerk vinden, waar je het 100% mee eens bent. Het is niet mogelijk het iedereen naar de zin te maken. Maar als we ons op God richten, dan is het toch ook niet belangrijk. Dan accepteren we elkaar en nemen we de fouten van elkaar toch voor lief. We weten toch dat we niet perfect zijn. Maar we mogen erop vertrouwen, dat we het beste met elkaar voor hebben. Het getuigenis naar de buitenwereld staat op het spel. 'Hieraan zullen allen weten, dat gij discipelen van Mij zijt, indien gij liefde hebt onder elkaar'. En het getuigenis ten opzichte van de overheden en machten in de hemelse gewesten staat op het spel. 'Opdat thans door middel van de gemeente aan de overheden en de machten in de hemelse gewesten de veelkleurige wijsheid van God bekend zou worden.'
Het gaat niet om ons! Het gaat om God!

win-win situatie

Een dag later werd een jongen uit Maaikes klas betrapt bij het stelen in een supermarkt.

Een vriendinnetje van Laura gaat regelmatig mee naar de jeugdactiviteit van onze kerk. Ze kan maar niet geloven dat ze zomaar mee mag doen en lekkere dingen te eten krijgt, zonder dat het geld kost en dat ze er geen lid van onze kerk voor hoeft te zijn. 'Nou', zegt Laura, 'ze willen natuurlijk wel dat je de Here Jezus leert kennen. Dus eigenlijk is het een klassieke win-win situatie.'

Mes op de keel

Gisteren had een jongen in Maaikes klas een mes op de keel van een klasgenootje gezet. De politie heeft hem uit de klas gehaald. Een schokkende gebeurtenis waar de hele groep van in rep en roer was. In haar klas die nu zo'n drie maanden bezig is, zijn er al twee geschorst. Het respect voor leraren is schrikbarend. We lezen over schietpartijen in Finland. We horen van jongeren die personeel van een winkel opwachten, omdat ze gezegd hebben dat ze niet mogen stelen; van een leraar die neergestoken wordt, omdat hij een jongen de klas uit heeft gezet; van een joelende meningte die een man aanmoedigt om zelfmoord te plegen en door de politie-afzetting heen dringt om een foto te maken van de te pletter gevallen man. Wat gebeurt er om ons heen?
Van de week had ik een interview met een Nigeriaanse man, die naar Nederland is gekomen om te vertellen dat wij God nodig hebben. Ik vroeg hem of de Nederlanders dat zelf niet konden. Hij lachte, maar met felle ogen en grote bewogenheid zei hij, dat de christenen hier denken dat het verkondigen van het Evangelie een advies is, geen gebod. Nederlanders denken dat het geloof slechts een mening is. Als het geloof in God levend zou zijn, dan zou het duidelijk zichtbaar zijn in ons leven en invloed hebben op de samenleving. Een mooie taak voor vandaag, lijkt me.

Citaat

'Wilt u een goed excuus om u asociaal te gedragen?

Zorg dan dat u een ongelukkige jeugd hebt gehad.'

Rikkert Zuiderveld

Angst en vertrouwen

De voorganger zondag zei tijdens zijn preek, dat we niet bang mochten zijn als christen. Het zou betekenen dat we niet voldoende op God vertrouwen. Hmm, is dat zo? God gaf mensen diverse emoties, zoals blijdschap, zelfbeheersing en tevredenheid, maar ook woede, bezorgdheid en angst. Angst is een slechte raadgever. Een emotie die soms zo sterk is dat we erdoor verlammen. Een tunnelvisie krijgen. Maar ook in de Bijbel lezen we over angst. David was bang, zelfs Jezus zweette bloed tijdens zijn angstige uren voor de kruisiging. Angst houdt ons weg bij boze geesten. Het laat ons uitroepen tot God. En ik denk dat het daarom gaat. Bang zijn is niet verkeerd, als we maar met onze angst naar God toe gaan. Dat deden Jezus en David ook. En Hij redde hen uit hun angsten, staat er in Psalm 107. Daar mogen we op vertrouwen.

Boekenbeurs

Zaterdag ben ik met Maaike samen naar Zwolle gereden. Daar werd de jaarlijkse christelijke boekenbeurs gehouden. Dit jaar hebben we vooral met illustratrices gesproken. Maaike was daar zeer geinteresseerd in, omdat ze zelf ook erg van tekenen houdt. Welke opleiding heb je ervoor nodig (kunstacademie) en welk materiaal gebruik je (gouache, aquarel).
We volgden een workshop van Marijke ten Cate, illustratrice van de prentenbijbel, en moesten een stekelbeer, brulkip en papegaai met hangoren tekenen. Laat je fantasie maar de vrije loop. Er waren opvallend veel schattige kindertekeningen te zien. Maar er komt ook een manga tienerstripboek uit, getekend in een Japanse, meer hedendaagse striptekenstijl. Weer een andere manier van tekenen hanteert de cartoonist. Met een humoristische tekening zet hij een herkenbare, actuele situatie neer. Daar heb je weer heel andere vaardigheden voor nodig. Het motiveerde Maaike in ieder geval weer om door te gaan met oefenen.
Na de boekenbeurs zijn we nog op bezoek geweest bij Wim, Ella, Peter en Ellise, die onze gemeente verlaten hebben. Vanuit hun tussenwoning zijn ze verhuisd naar een oud boerderijtje in de buurt van Zwolle. Rust en ruimte straalde de omgeving uit, dat lijkt ideaal. Maar het is hard werken in het huis, waar nog veel veranderd moet worden. Zou ik het kunnen? Mijn boeltje oppakken en elders opnieuw beginnen? Zou ik het willen...

Finale Mona-toetjes wedstrijd

Dit moet ik toch even vertellen. Laura zit in de finale van de Mona-toetjes wedstrijd. Uit 41.000 inzendingen is haar toetje uitgekozen. Samen met 11 andere finalisten mag ze eind oktober naar Mona om haar creatie te proeven en te laten keuren door een deskundige jury. Ze bedacht een blauwe smulsmurfpudding met kokossaus. Als haar toetje wint, zal hij in 2009 echt in de winkel te koop zijn. Reken maar dat wij trots zijn.

Eerste schooldag

De kinderen hebben hun eerste schooldag weer achter de rug. Voor Laura was het de eerste kennismaking met het voortgezet onderwijs. Ze kwamen allebei enthousiast thuis. Maar voor Laura telde dit nog niet echt. De eerste paar dagen houden ze gezellige kennismakingsspelletjes en speurtochten door de school. Vrijdag begint pas de eerste echte schooldag met een zware tas vol boeken voor geschiedenis en Engels.

Tale Kanaans

Laura's vriendinnetje was zaterdag mee geweest naar paardrijden. Eerst vroegen ze of Tessa mocht blijven eten. Dat mocht. Toen vroegen ze of ze mocht blijven slapen. Nu zijn Tessa en Laura al vanaf groep 3 vriendinnen en ik heb al een keer een flinke discussie met haar moeder gehad over het geloof, dus we kennen elkaars standpunten. Zij zijn echt fel anti, en het onderwerp geloof is eigenlijk taboe in onze relatie, maar wij gaan elke zondagochtend naar de kerk.. Dus ik twijfelde. Maar ze gingen het aan Tessa's moeder vragen en het mocht... Daar zat Tessa naast ons in de kerkbanken, wie had dat ooit durven denken. Maar dan ga je toch anders luisteren. "Daar's kracht in het bloed, daar's kracht in het bloed van het Lam..." ???

Het moet goed voelen..

Zaterdag op de braderie in een naastgelegen dorpje gestaan met een kraampje van onze kerk. Sommige mensen gingen aan de andere kant van de straat lopen, als ze in de gaten hadden wat er bij ons 'te koop' was. Maar we hebben toch ook wel een paar gesprekjes gehad, vooral met mensen die al bezig waren met spiritualiteit. Wat het meest opviel, waren de mensen die zeiden ook te geloven. Na wat doorvragen, bleek dat ze het vooral belangrijk vonden, dat het goed voelde. Eén mevrouw deed een beetje geheimzinnig. Ze las een ander boek, waarin meer stond dan in de Bijbel. We hebben geprobeerd de mensen niet te veroordelen, maar toch duidelijk te zijn over wat wij geloven.

Zwevende boeken

Van de week hadden we twee vriendinnen te logeren. Terwijl de meiden met z'n viertjes naar de film 'Wild child' gingen, liep ik een rondje door Villa Arena. Leuke dingen gekocht... Twee theelepeltjes met een thee- en koffiepotje, geurende hartjes voor in een waxinelichtje, maar het leukste vond ik een boekenplank in boekvorm. Helemaal geweldig vond ik dit ontwerp van Irene Klinkenberg & Nicole van Schouwenburg. Het onderste boek, wat dus geen echt boek is, heet The Mystery of the floating piles. Nu nog een plekje vinden om mijn mooiste romans aan de muur te laten zweven.
Ook helemaal enthousiast ben ik over de tableaus van kunstenaar Sid Dickens. Deze met de handgemaakte tegels zijn zo mooi en vallen me steeds op. Ik heb op deze site mijn tegels al uitgezocht en het plekje aan de muur gereserveerd. Alleen nog een zak met geld...

Wat is jouw droom?

Soms moet je tussen alle romans ook een opbouwend, leerzaam boek lezen. Zo las ik het boek 'Durf te dromen' van Mattheus van der Steen. Een buitengewoon inspirerend boek. Hoewel in onze kerk anders gedacht wordt over de manier waarop Mattheus met de Heilige Geest omgaat, maakt hij bijzondere dingen mee. Mattheus gelooft dat de zegen van God op hem rust, omdat hij gehoorzaam is. Gehoorzaam aan de opdracht om zorg te besteden aan de weduwen en wezen en het delen van zijn geld. Hij staat positief in het leven en het positief denken spat van de bladzijden, maar toch is het juist deze positieve energie die me aanspreekt als ik het lees. God heeft goede gedachten over ons. Hij heeft het beste met ons voor. Mijn positieve verwachtingen zijn een beetje ondergesneeuwd door de negatieve realiteit. En de omstandigheden kunnen je soms wat te neerdrukken. Hij vraagt zich af: Heeft de omgeving invloed op jou of heb jij invloed op je omgeving?
Een jongeman met een droom, maar ook met een strategie. Hij heeft een duidelijk plan gemaakt, een pad uitgestippeld, hoe hij zijn visie wil bereiken. Hij verzamelt doelbewust de juiste mensen om zich heen. Maar je kunt toch niet tegen die depressieve broeder of zuster zeggen: Met jou wil ik geen contact, want je hebt geen positieve invloed op mij? Een boek dus om met voorzichtigheid en de bijbel ernaast te lezen, maar waardoor je wel in beweging gezet wordt.

Boekenclub

Voor het groot maken van zo'n merk als Coca Cola heb ik echt bewondering. Ook over de ideeen van het tijdschrift Eva om een boekenclub te beginnen ben ik enthousiast. Voor slechts 2,95 kun je een goed boek lezen. Te beginnen met Gebroken wit van Marianne Witvliet. Nadeel is natuurlijk: wie koopt het boek dan nog in de winkel. Sommige christelijke uitgeverijen geven sindskort een midprice roman uit. In plaats van 21 euro kost deze dan 12 euro. De inhoud is precies hetzelfde; hooguit is de kwaliteit van het papier minder. Maar wie maalt daarom, het gaat toch om het verhaal. Doe mij alle boeken maar voor 12 euro. Ook op 'marktplaats' weten ze tegenwoordig de christelijke roman goed te verkopen. De prijzen zijn niet minder dan in de winkel en dan komt er nog verzendkosten bij. Laat maar zitten. Op de boekenbeurs in Zwolle, gehouden in september, kun je nog weleens wat aanbiedingen vinden. Maar dan is weer de vraag: koop je drie romans in de aanbieding of wacht je op de nieuwste van Lynn Austin, die in november uitkomt. Je kunt je geld maar een keer uitgeven. De keuze wordt steeds moeilijker, want er komen steeds meer goede christelijke (vertaalde) romans op de markt. Let op de Redrose serie, als je van luchthartige, eigentijdse verhalen houdt. Gelukkig heeft onze bibliotheek een hele grote collectie christelijke romans, dus daar kom ik altijd weer blij vandaan.

Blik of glas

Op vakantie koop ik altijd wat leuke aandenken. Dit keer kwam ik thuis met een bundeltje zeephartjes, een mandje en een Coca Cola glas in de vorm van een blikje. Ik vond het echt een origineel idee, maar mijn enthousiasme werd al snel getemperd. Het glas is niet meer zo uniek, want McDonalds geeft het nu cadeau bij een van hun menu's, dus straks heeft heel Nederland zo'n origineel glas in de kast staan. Slim vind ik de mensen van Coca Cola wel om steeds een nieuw collectors item uit te geven.

Coca Cola werd in 1886 door dr. John Styth Pemberton ontdekt tijdens pogingen een medicinaal drankje te brouwen. Zijn boekhouder verzon de naam Coca Cola en ontwierp de letters voor de siroop gemengd met koolzuurhoudend water. Twee jaar later verkochten ze het concept aan een zakenman. Candler maakte de naam Coca Cola groot in de wereld. Ter gelegenheid van de Olympische Spelen in 1928 werd het drankje in Nederland geintroduceerd.

Bedritueel

Wanneer stop je met je kinderen naar bed te brengen? Als ze het zelf niet meer willen? Of trek je de grens als ze naar het voortgezet onderwijs gaan? En hoe ziet het ritueel van naar bed brengen eruit: blijft het bij een kusje of hoort daar nog een gebed bij? Nemen ze die gewoonte die we ze jarenlang hebben voorgedaan vanzelf over of wordt het een persoonlijke keuze om God te zoeken in gebed of kunnen we het loslaten als zij loslaten wat wij zo belangrijk vinden? Ik ben altijd benieuwd hoe dat bij anderen gaat...

Les te leren

Het is altijd makkelijk een ander te veroordelen. Maar met de maat waarmee je meet, zal je zelf gemeten worden. We hebben allemaal onze eigen zwakke plekken. Daarom moeten we mild zijn en zachtmoedig, ziende op onszelf, want we zouden zelf eens in verzoeking komen.

Back in town

Geschokt hoe weinig God te maken heeft met het dagelijks leven van christenen. Huh? Zeker, we zitten elke zondag in de kerk, gaan naar een huiskring, zeggen de juiste dingen. Maar als er keuzes gemaakt moeten worden, zetten we God buitenspel. Wij bepalen zelf wel wat het beste is voor ons. De controle over ons leven houden we liever in eigen hand. En als het leven te zwaar wordt, heeft onze Heer er even niets mee te maken. Wat is het geloof dan waard? Is het kruis realiteit in ons leven of is het een zoethoudertje? Is de kerk gewoon een leuke club mensen waar we bij horen of doet Jezus er werkelijk toe? Zijn we alleen maar blij met onze ticket to heaven of leven we er ook naar? God is genadig, maar Hij laat niet met Zich spotten!

Life's hard

Terwijl de eerste mensen alweer van vakantie terugkomen, blijft het voor ons nog steeds onduidelijk wanneer we weg kunnen. Bij de annuleringsverzekering kunnen we hiervoor niet terecht. We weten inmiddels wanneer mijn schoonvader opgenomen moet worden. De verwachting is dat de operatie een dag later plaats zal vinden. Waar hij na de operatie naartoe gaat, is nog niet duidelijk. Het verzorgingshuis kan zijn tijdelijke plek niet zolang voor hem vasthouden. We hebben wel geleerd om ons geen zorgen te maken, maar alles zoveel mogelijk op ons af te laten komen en pas te reageren als het nodig is. De overige problemen stapelen zich ook op. In de gemeente spelen zeer moeilijke zaken. Op Sjoerd z'n werk is de situatie verre van rooskleurig. De auto is weer terug naar de garage. De wespensteek van Maaike is gelukkig genezen. Vanmiddag fietste Laura tegen een stilstaande auto aan. Gelukkig is zij niet gewond en haar nieuwe fiets is ook nog in orde. De eigenaar van de auto komt vanavond een schadeformulier invullen, want op zijn grijze Audi zitten een paar diepe krassen. Gelukkig zijn we hiervoor wel verzekerd.

Evangelisatie

Wat een regen viel er gisteren naar beneden. Voordat ik in de auto zat, was ik al drijfnat. De wegen waren veranderd in plassen, die hoog op spatten als er een auto doorheen reed. De ruitenwissers konden het watergeweld amper verwerken. Het zicht was slecht. Ik vond het eigenlijk wel eng en was dankbaar dat ik weer veilig thuis kwam.
Ik had een interview in Amsterdam met een echtpaar dat uit Amerika naar Amsterdam gekomen is om hier te evangeliseren. Ik blijf het vreemd vinden. Wat ze hier doen, kunnen ze toch ook in New York doen. Daar zijn toch ook zat mensen die God nog niet kennen? Of moet er dan een Afrikaan naar Amerika om daar het evangelie te gaan verkondigen? En vervolgens een Nederlander weer naar Afrika. Afijn, God heeft hen geleid zeggen ze, dus wie ben ik om daaraan te twijfelen. Laten we in ieder geval allemaal proberen getuigen te zijn in de omgeving waarin we ons bevinden.

Drukte blijft

Vannacht was het weer raak. Opnieuw werd Sjoerd uit bed gebeld. Dit keer had er een tankwagen gelekt en was de vraag of hij een spoor door Nederland achter zich aan had getrokken. Gelukkig viel het mee.
Gisteren is het gips van schoonmoeders arm gehaald. Het zag er goed uit. Mijn schoonvader moet geopereerd worden aan zijn darmen. Wanneer de operatie zal plaatsvinden, horen we volgende week. En de kinderen hebben gelogeerd bij mijn ouders. Ze vonden het er zo leuk, dat ze er wel wilden blijven wonen. Met de boot naar de akker varen en een hut bouwen. Gewoon uit de boot zwemmen in de plas. Achter het huis de paarden borstelen. En natuurlijk uitermate verwend worden.

Giftig gas ontsnapt

Ik was duizelig van vermoeidheid en ook Sjoerd was doodmoe, dus we gingen gisteravond op tijd naar bed. Maar we hadden nog amper geslapen of Sjoerd z'n mobiel verstoorde onze rust. Er was een ernstig incident op zijn werk gebeurd. Een wolk giftige BF3 gas was ontsnapt. Hij sprong in zijn kleren en weg was hij. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. Als de wolk richting het dorp was gedreven, had het rampzalig kunnen aflopen. Brandweer, politie, pers iedereen was ter plaatse. Om half vier 's nachts kwam hij pas thuis.
De volgende ochtend om acht uur ging de wekker, iets later dan normaal. De kinderen zouden gaan logeren bij opa en oma. Laura wil gaan douchen, maar het water blijft koud. De verwarmingsketel blijkt kapot te zijn. Vanmiddag komt de monteur er naar kijken. Sjoerd gaat straks met zijn vader naar het ziekenhuis om de uitslagen te horen. Hoeveel kan een mens hebben, voordat hij instort?

Kampeerfeestje

Laura mocht een kampeerfeestje geven ter afscheid van de basisschooltijd. Met z'n vijven zouden ze een nachtje doorbrengen in een tent in de achtertuin. Een vriendin uit haar oude klas, een vriendin uit haar nieuwe klas, een vriendin uit een parallelklas, zus Maaike en Laura. Gelukkig konden ze allemaal goed met elkaar op schieten. Eerst werden de plekken verdeeld en de spullen geinstalleerd. Na de barbecue speelden ze hints, waarbij veel gelachen werd en keken ze een film, die net spannend genoeg was. Daarna nog een flinke wandeling om iedereen moe te maken. En toen begonnen we aan de nacht...

Eerst een uur lekker lachen, daarna zachtjes fluisteren, totdat de klink van de deur van de schutting op en neer ging en iedereen in paniek raakte. Vanuit het open raam kon ik hun gesprekken horen. De grote geruststellende zus, een huilende gast. Zo kon het niet. Sjoerd ging even met ze praten. Als ze echt niet durfden, mochten ze ook binnen liggen, maar ze overwonnen hun angst en vielen in een diepe slaap. De volgende ochtend zaten ze om half negen aan het ontbijt. Ze kletsten gezellig en wisten zich prima te vermaken. Ze hadden graag nog langer gebleven, maar ik wilde liever op een goede manier afscheid nemen, voordat de vermoeidheid en chagrijnige buien toe zouden slaan. Vanavond vroeg naar bed.

Grenzen stellen

Soms worden je opvoedkundige vaardigheden een beetje op de proef gesteld. Maaike was gisteren met haar klasgenoten met een boot mee. Het afscheidsfeestje begon om zes uur en zou duren tot elf uur, wat ik al erg lang en laat vond. Om tien uur belde ze op. Het was zo gezellig, of ze ook om twaalf uur naar huis mocht komen? Nou, nee... Ja, maar, we zitten op een eiland en dan moeten we alleen voor mij naar huis. Dilemma dus. Wij zagen de hele groep al boos zijn op haar, omdat zij de spelbreekster was. Aan de andere kant zou ze dan pas tegen enen thuis zijn en dat vond ik echt belachelijk laat. Iemand moet toch grenzen stellen. Dus met pijn in ons buik hielden we vast aan ons nee. Uiteindelijk werd het een kwartiertje later. Daar konden we mee leven. Later thuis bleek dat er nog meer kinderen niet mochten!

Boekentips voor de vakantie

Voor de kinderen is het bijna zover. Na de knallende afsluiting van de jeugd van de kerk, poldersport en zwemmen is Laura helemaal klaar. Maaike gaat vanavond nog varen in een partijboot en mag morgen haar rapport halen. Daarna nog het kampeerfeestje van Laura en dan hebben we eindelijk vakantie. Uitslapen, ontspannen, computeren en vooral lezen.

Hinke was al op zoek naar boekentips voor de vakantie. Op het idee gebracht door haar, heb ik een lijst met boeken toegevoegd aan de rechterkant onder de afbeelding van het boek, dat ik op dit moment lees. Natuurlijk heb ik heel veel tips. Ik ben zelf al boeken aan het opsparen.

Hoewel een boek altijd een persoonlijke keuze is, merk ik dat schrijfsters als Lynn Austin (Ware Liefde/ Eigen wegen), Francine Rivers, Elisabeth Musser (Verborgen antwoorden), Linda Chaikin en Linda Nichols (Zoeken naar Eden) bijna alle vrouwen wel aanspreken.

Hier komen nog wat aanraders: Penelope J. Stokes (Flessenpost), Kristen Heitzmann (Sleutelkind/ Ontmaskerd), Rene Gutterigde (Boe), Karen Kingsbury (Met hart en ziel), Michael Phillips (Op zoek naar het verloren paradijs), Beverly Lewis (over de Amish), Cliff Coon (Gevlochten touw), Judy Bear (Het dagboek van Whitney Blake), Dee Henderson en Tricia Goyer.

Ik hoop dat jullie wat aan deze tips hebben en dat een van deze christelijke romans jullie ook zal aanspreken. Als iemand een ander goed boek wil aanraden, dan hoor ik het graag.

Opa uit ziekenhuis

Vanochtend opa uit het ziekenhuis opgehaald en gebracht naar het verzorgingshuis, waar oma al op hem zat te wachten. Natuurlijk was hij blij dat hij uit het ziekenhuis mocht, want hij voelde zich niet ziek, maar voor hem maakte het weinig verschil, eigenlijk wilde hij gewoon naar zijn eigen huis. Hopelijk gaat hij het naar zijn zin krijgen.

Voorpremiere 'Hoe overleef ik...'

We mochten (gratis) bij de voorpremiere van de film 'Hoe overleef ik mezelf?' zijn. De film was gebaseerd op de populaire boeken van Francine Oomen, die ook in het Tuschinski theater aanwezig was. Na afloop deelde ze handtekeningen uit. Met Monique en haar dochter Naomi, Stephan en zijn dochter Nanja en ik met mijn twee meiden gingen we al vroeg in een auto naar Amsterdam. De film gaat over een meisje dat verhuist van Noord-Brabant naar Groningen, omdat haar stiefvader daar woont. Haar nieuwe klasgenootjes doen onaardig tegen haar en de nieuwe gezinssituatie is ook niet makkelijk. Rosa worstelt met zichzelf. Van een leuk meisje verandert ze in een brutaal meisje dat bv. steelt om er bij te willen horen. Ze verft haar haar rood en ontdekt hoe spannend het is om (illegaal) graffiti te spuiten. Ze wordt verliefd op een leraar en gaat ook naar zijn huis (nooit doen!), waar ze erachter komt dat hij homo is. Natuurlijk komt het op het eind wel weer goed met haar, maar de slechte dingen die ze gedaan heeft, worden goed gepraat alsof het bij de puberteit hoort. Ik raad mensen om hun kinderen niet alleen naar deze film te laten kijken, maar er na afloop over te praten, dan is het verder een goede film. Woensdag komt hij in de bioscoop.

Revalideren

Vanochtend met Maaike oma tijdelijk naar een verzorgingshuis in De Meern gebracht. Ze was dolblij met het kleine kamertje, dat voorzien was van alle gemakken en het personeel, dat voor haar gaat zorgen. Ze had het gevoel dat ze op vakantie ging. Ik hoop dat dat zo blijft. We lieten haar in ieder geval met een gerust hart achter.
Opa heeft vandaag een darmonderzoek gehad, dus nu moeten we op de uitslag wachten, maar dat zal wel pas na het weekend worden.

Musical

Gisteravond was het dan eindelijk zover. De kinderen hadden er maanden voor geoefend: De musical van groep 8A. Laura had de rol van serveerster Bep en speelde in bijna elke stukje mee. Ze zong zelfs een lied samen met serveerster Bibbi. Het verhaal ging over de kaugomballengangsters. Er zaten veel komische uitspraken in. Het decor bestond uit een restaurant met daarnaast een garage, waar ze alles met kaugom aan elkaar plakten. (Lekker goedkoop.) Maar er waren kaugomballengangsters die alle kaugom opkochten, dus er dreigde een tekort. De gangsters hadden een koffer met een gouden handvat, dus toen er twee verdachte individuen met zo'n koffer verschenen, dacht iedereen dat zij het waren. Ze vergaten daarbij dat het echtpaar in het restaurant ook zo'n koffer had. Dus toen de resercheurs verschenen en vertelden dat de gangsters een man en een vrouw waren, viel het kwartje en werden de juiste mensen gearresteerd. Ik was zo trots op Laura. Ik was echt onder de indruk van haar. Ze speelde zo natuurlijk. Het was ook leuk om iedereen in een passende outfit te zien. (Bontjas en hakken of lange leren jas en cowboyhoed; Laura had een zwart rokje aan met een schortje.)

Na de musical traden de leraren op. Daarna waren de ouders aan de beurt, die speelden Idols na. Een geweldig optreden. Ten slotte zongen we een lied en boden we juffen, contactouders en school cadeaus aan. De avond werd afgesloten met een gezellige borrel.

Dagje werken

Maaike heeft een dagje gewerkt bij verhuisbedrijf P.A. van Rooyen. Voor school moesten ze geld verdienen voor een goed doel. Ze kent Peter en Anneke van de kerk en het zijn leuke mensen. Ze kreeg nog meer aanbiedingen, terwijl twee van haar vriendinnen op de laatste dag nog niets hadden. Om kwart voor 9 moest ze op het bedrijf zijn. Ze mocht o.a. voorraad tellen, stickers plakken, papier versnipperen en mee boodschappen doen. Hoewel het best zwaar was zo'n dag werken, vond ze het afwisselender dan school.

Deo Volente

Dan iets voor u die zegt: Vandaag of morgen gaan we naar dat en dat land. Daar blijven we drie weken, we zullen er zwemmen en uitrusten. U weet niet eens hoe uw leven er morgen uitziet! U bent immers maar damp, die heel even verschijnt en dan al verdwijnt. U zou moeten zeggen: Als de Heer het wil, zijn we dan in leven en zullen we dit of dat doen.

Dit staat iets anders in het Bijbelboek Jakobus. Plannen maken doen we allemaal. We kunnen tegenwoordig niet meer zonder agenda. Het is nodig om alles gestructureerd te laten verlopen. Maar de laatste tijd merk ik wel, dat er maar zo iets kan gebeuren wat al je plannen in de war stuurt. Dan moeten we onze plannen los kunnen laten en durven vertrouwen op God.

Opa in het ziekenhuis

Terwijl heel Nederland op z'n kop staat over de fantastische 4-1 score van het Nederlands elftal, staat onze persoonlijke wereld weer in het teken van het ziekenhuis. Gistermiddag was ik in de winkel aan het werk toen mijn mobiel ging. Sjoerd z'n vader was onwel geworden en naar het ziekenhuis gebracht. Snel alles geregeld en weer in de auto naar Maarssen. Gelukkig was Irene met de ambulance meegegaan, zodat opa niet alleen was. Sjoerd is naar Oudenrijn gegaan, terwijl ik bij oma en de kinderen bleef. Omdat ze niet precies weten wat er aan de hand is, moest hij in ieder geval een nachtje blijven. We misten de barbecue ter afsluiting van de huiskringen en konden nog net de tweede helft kijken, samen op de bank.

Project 'hal'

Vanochtend vroeg kwamen er twee mannen van Upstairs om de trap een metamorfose te geven. Twaalf jaar geleden besloten we de trap groen te schilderen, dat paste mooi bij het zeil met groene blokjes. In een ochtend is het veranderd in een prachtige klassiek eikenhouten trap. We zijn er zelf ontzettend blij mee. Nu nog tegeltjes in de gang, laminaat op de overloop en schilderen...

Einde seizoen

De laatste weken voor de vakantie zijn zo hectisch. Allerlei activiteiten vieren hun laatste keer met een gezellige afsluiting. Donderdag gaan we als vrouwen het spel Kaarten op tafel spelen in een prachtige omgeving. Vrijdag komen er drie huiskringen bij elkaar voor een barbecue bij iemand in de tuin. Hopelijk werkt het weer een beetje mee. Een week later op zaterdag houdt de jeugd een sportdag met aansluitend een barbecue. Ook op school worden de laatste dagen leuk afgesloten met een sportdag, een bezoekje aan Artis, zwemmen, survivallen bij Poldersport en niet te vergeten de musical. Tussendoor zijn er nog examenfeestjes, verjaardagen en vaderdag. Het vraagt veel denk- en regelwerk. Verder moeten we ons voorbereiden op de weken dat alles stil ligt. Leuk allemaal, maar tegen de tijd dat we op vakantie gaan, zijn we daar ook echt aan toe.

Rustmoment!?!

Naar de kapper gaan stel ik altijd uit tot het echt niet meer anders kan. Wat vind ik het moeilijk om de controle uit handen te geven. Het wordt meestal net niet zoals ik het bedoeld had. En als het een keer goed gezeten heeft, krijgen ze het nooit weer precies zo. Het is toch handwerk hè. Deze keer besloot ik eens een nieuwe kapsalon te proberen. Tenminste, de kapsalon was niet nieuw, maar ik was er nog nooit geweest. Ik had zo'n beetje een vaste kapster, maar het lag ontzettend aan haar stemming en humeur of ik tevreden was. De laatste keer moest ze naar een feestje en raffelde ze het gewoon af. De maat was vol. Ik belde een ander. Afijn, eerst een rustig gesprekje om de zender en ontvanger op een lijn te krijgen. Toen moest het gewassen worden, mijn gesputter 'dat had ik vanochtend al gedaan' negerend, werd ik naar de wasbak gebracht. Een lichte massage tijdens het shampooen. Terug in de stoel weigerde ik de thee (knip nou maar gewoon, ik moet om drie uur thuis zijn...) en begon de kapster haartje voor haartje te knippen. Als ze praatte, knipte ze niet, maar had ze alle aandacht voor mijn gesprek. Ahhrgh. Na het fohnen knipte ze nog even verder. Ruim een uur duurde deze knipbeurt! 'Wij nemen graag de tijd voor onze klant, het is een soort rustmoment', echoode nog in mijn hoofd na, terwijl ik gestresst naar huis racete om uiteindelijk te laat te komen op de tandartsafspraak voor Laura.

Land zonder grenzen

Er was eens een man met een vreemd snorretje die een verwrongen doel had. Door bepaalde kenmerken te selecteren wilde hij een supermens creeren. We weten allemaal wat dat voor gevolgen had. Nou kan ik hiervoor aangeklaagd worden, want iets vergelijken met de nazi's ligt zeer gevoelig. Dus misschien moet iemand me maar eens uitleggen wat het verschil is met het volgende. Er was eens een groepje mensen die vond dat we een selectie moesten maken welke embryo's wel en welke niet gezond genoeg waren om uit te laten groeien tot een kindje. Ongezonde embryo's worden doodleuk vernietigd. Oke, de selectie gaat nu nog niet om uiterlijke kenmerken, maar het is een hellend vlak. Nu willen we geen kind met een bepaalde ziekte en straks bepalen welk geslacht een kind moet hebben en enz. Zijn wij God? Als in een familie een bepaalde ziekte erfelijk overgedragen wordt, moet je dan niet gewoon zo verstandig zijn en geen kinderen meer krijgen. Nee, we hebben recht op een kind, een gezond kind en wel nu!
De discussie is zo oneerlijk. De progressieven schreeuwen het luidst en zetten de ChristenUnie in de hoek als een stelletje ouderwetse moralisten. Het wordt zelfs een persoonlijke aanval. Het huis van Rouvoet werd behangen met pamfletten. In dit land mogen we geen normen en waarden meer hebben, want 'zij' zijn de baas en willen naar geen ge- of verbod luisteren. Rood licht - daar rijden we doorheen, want we bepalen zelf wel of een kruispunt veilig is om over te steken. De belasting - die lichten we op, want ze hebben geld zat. Euthanasie - we bepalen zelf wel wanneer we willen sterven en degene die dat doen zijn de hedendaagse helden. Wat een samenleving leven we in. Ik ben niet trots op Nederland. Ik hoop dat de ChristenUnie zijn politieke poot stijf houdt, zeker na de knieval over homo's in de partij. Van mij mogen ze het kabinet hierop laten vallen, dan kan Rouvoet met opgeheven hoofd naar huis. Maar ik bid voor een compromis, want liever zie ik ze nog een paar jaar regeren.

Vandaag hebben we de eerste aardbeien uit eigen tuin gegeten.

Eten en gegeten worden

De merels vliegen af en aan om hun jongen in het nest in de rozenboog te voeren. De koolmezen en pimpelmezen weten niet hoe snel ze het eten moeten verzamelen om hun piepende jongen tevreden te stellen. Overal hoor je aandacht vragende jonge vogeltjes kwetteren. Helaas had een klein pimpelmeesje de aandacht getrokken van een vlaamse gaai. Hij joeg door de tuin achter het verschrikte beestje aan. Ik dacht dat die mooie blauwe eikel-ekster een planteneter was. De kinderen waren geschokt door deze korte blik op onze gevallen schepping. Maar die worm dan die in de bek van het dikke mereljong verdwijnt...?

Update

De operatie is goed gegaan en oma heeft weer praatjes. Waarschijnlijk mag ze woensdag weer naar huis.

Ziekenhuis

Gisterenmiddag kregen we een telefoontje van mijn schoonmoeder. Ze lag in het ziekenhuis. Ze had bij de supermarkt een deur tegen zich aan gekregen en was gevallen. Pols en heup gebroken. Ze kon niet in dat ziekenhuis blijven en wist nog niet waar ze heen gebracht zou worden. Wij zijn halsoverkop naar mijn schoonvader gereden, hebben onderweg patat gehaald bij McDonalds en mijn schoonzus meegenomen. We hebben pyjama, tandenborstel en nog wat andere spullen ingepakt, maar eerst moesten we erachter zien te komen waar mijn schoonmoeder naartoe gebracht was. Het ene ziekenhuis zei dat ze naar een ander ziekenhuis gebracht was, maar die hadden haar niet in het bestand staan. Ze zouden me terug bellen. Wat bleek, ze was onderweg met de ambulance. We moesten eerst de auto nog zoeken, want die stond ergens bij de supermarkt. Toen met twee auto's richting Nieuwegein. Ze was net gearriveerd. Haar arm zat inmiddels in het gips. Door de morfine had ze bijna geen pijn. Ze maakte zich druk om van alles en nog wat. Opa zou voorlopig met ons meegaan, dus ook hij moest tandenborstel en pyjama inpakken. Vannacht belde er een verpleger van het ziekenhuis dat de operatie niet doorging. De planning is dat ze aan het begin van de middag geopereerd gaat worden.

Geestelijk ouderschap in praktijk

Vanochtend was ik bij een echtpaar in IJmuiden. Zij is gevlucht uit Iran. Het grappige van het interview was, dat zij in praktijk brachten wat Floyd McClung beschreef in zijn boek. Toen de vrouw een keuze voor Jezus maakte, betekende dat dat ze de islam en haar familie vaarwel zei. Ze verwachtte dat ze nu tot een nieuwe familie ging horen: de familie van God. Maar het was een grote teleurstelling. De Nederlanders hadden muren rond hun hart en de gastvrijheid bestond uit een handje geven en als je geluk had een kopje koffie na de dienst. Ze voelde zich eenzaam en merkte dat veel Nederlanders zich eigenlijk ook zo voelde. Ze zag een gemis aan geestelijke vaders en moeders. Mensen die zich willen inzetten om de ander verder te helpen, die delen in de anders leven. Zij vroeg iemand haar geestelijk vader te zijn en is zelf geestelijk moeder voor diverse mensen, waarvan sommigen nu ook weer geestelijk ouder zijn voor anderen. Een netwerk van relatie, mensen die naar elkaar omzien, aan wie je verantwoording af legt, die delen in jouw leven. Maar hoe 'fijn' het ook klinkt, toch ben ik tevreden met mijn Nederlandse manier van gemeente zijn.

'Ik zie een leger' beschrijft mijn grootste nachtmerrie

Net het boek 'Ik zie een leger' van Floyd McClung gelezen. Hij ziet de noodlijdende kerk en denkt daarvoor een oplossing gevonden te hebben. Vol passie beschrijft hij zijn model voor de nieuwe kerk. Een model gebaseerd op de tekst: Waar twee of drie in Mijn Naam samen zijn, daar ben Ik in hun midden. Kleine, eenvoudige kerken met weinig regels en structuren.
Het is mijn grootste nachtmerrie. Tijdens de Zondag voor de lijdende kerk hoorden we over landen waar christenen niet samen mochten komen, maar waar ze elkaar stiekem in een parkje op een bankje ontmoetten en hun geloof deelden. Zij zouden graag anders willen. Ik vind onze huiskring al te klein. Ik heb veel mensen nodig om meningen mee te delen en andere meningen te horen, om te kunnen discusiëren, om elkaar te scherpen en van elkaar te leren.
Te vaak roept McClung op om de bestaande kerken de rug toe te keren, om geen nieuwe wijn in oude wijnzakken te gieten. 'Steeds opnieuw zullen we een goede reden hebben om de kerk vaarwel te zeggen' en op blz. 43 'Het is tijd om voorbij te trekken aan instituten die niet meer bij de tijd zijn'. Ik denk dat het moediger is om in de bestaande kerk veranderingen door te voeren en dat er meer lef nodig is om samen te werken met mensen die minder voortvarend en anders van karakter zijn dan jij.
Hij wil dat we een voorbeeld nemen aan de apostelen. Maar in hun tijd waren er nog geen andere christenen. Natuurlijk moesten zij eropuit trekken om nieuwe gemeenten te stichten. Tegenwoordig is er in vrijwel ieder dorp of stad zeker één kerk met mensen die Jezus als Heer hebben aangenomen.
Ook het delen van bezittingen, leven in een gemeenschap spreekt me niet aan. Het relationele, afhankelijke, rommelige past bij McClungs karakter, maar ik zit heel anders in elkaar. Ik houd van ordelijk, gestructureerd en georganiseerd. Geef mij maar een kerk zoals in Hoofddorp, Drachten of Lelystad, waar veel mensen komen, diverse talenten en gaven aanwezig zijn en voor alle doelgroepen ruimte is.
Het voorwoord isgeschreven door Henk P. Medema. Hij vindt het jammer dat hij dit boek niet heeft uitgegeven. Ik ook. Er staan echt enorm veel fouten in het boek (Ik word met dt.), dat leidt mij af van het lezen.
Ik deel zijn liefde voor de gemeente. Ook ik zie graag een gezonde gemeente vol passie voor Jezus, met elkaar liefhebbende en in hun geloof groeiende gemeenteleden, die uitreiken naar de ongelovige medemens. Ik ben het met hem eens, dat de kerk minder moet navelstaren en meer van betekenis moet zijn in de samenleving, maar op een heel andere manier dan Floyd McClung beschrijft.

Kringloopwinkelen

Vandaag ging ik op zoek naar een staande kapstok om tijdelijk in de gang te plaatsen voor de visite die morgen komt. De prijzen bij de kringloopwinkels zijn flink omhoog gegaan. Zo'n houten gevalletje uit het jaar nul moest nog twintig euro kosten. Niet dus, dan leggen de mensen hun jas maar even over een stoel. Natuurlijk kon ik het niet laten om nog even tussen de boeken te snuffelen. Ik vond twee exemplaren van Thom Lemmons voor een euro per stuk voor de bibliotheek in de kerk. De timmerman, die het kruis moest maken en Lydia, de vrouw die de vrede vond. Dat was nou weer spotgoedkoop.

Pak maar mijn hand

Laura is weer thuis van kamp. Moe, vies en vol verhalen. Vooral het dagje naar Bobbejaanland vond ze geweldig. Lekker overal in zonder een bezorgde moeder.

Maaike heeft een radio-cd-dvd-speler voor haar verjaardag gehad. Ze heeft een cd-tje van Nick en Simon gekocht en nu horen we de hele dag 'Kijk omhoog' en 'Rosanne'. Maar het klinkt leuk.

Trouwdag

Vandaag is onze trouwdag. Negentien jaar geleden liep ik in een witte trouwjurk door de kerk en gaven we elkaar het ja-woord. Veel tijd om erbij stil te staan hebben we niet. Vandaag en gisteren is de stucadoor de gang en het trapgat aan het bewerken met spachtelputz. Maaike kwam vanmiddag thuis met haar vriendinnen om alvast haar verjaardag te vieren. En vanavond is er huiskring. Maar van Sjoerd kreeg ik vanochtend een lieve kaart en ook de familie is het niet vergeten.

Schoolkamp

Laura is op kamp. Vanochtend hebben we haar uitgezwaaid. Vier dagen blijft ze weg. Ze had er enorm veel zin in. Ze verblijven in kampeerboerderij Ons Thuis in Ommel. Er staan veel leuke dingen op het programma. Zwemmen, bonte avond, levend stratego, naar Bobbejaanland. Ik doe mijn best om het vooral leuk te vinden voor haar, maar ik zal haar erg missen en ben blij als ik haar vrijdag weer in mijn armen kan sluiten.

Nacht van Gebed

Gisteravond was de Nacht van Gebed. Van tevoren hebben we er veel bekendheid aan gegeven. Het stond zelfs op de voorpagina van een van de kranten. We hebben christenen persoonlijk benaderd via mail, hyves of gewoon in gesprekken. In de gemeente een dvd laten zien. Afijn, gisteravond was het dan zover. We begonnen om tien uur met zo'n vijftien mensen. In de loop van de avond druppelden er nog meer binnen. De meesten toch wel van onze eigen gemeente. Hoe later het werd, hoe meer mensen er weer afhaakten. Zelf ben ik om twaalf uur weggegaan en dat voelde alsof ik de vervolgde christenen in de steek liet. Zij kunnen niet beslissen om uit de gevangenis te stappen. In de tijd dat ik er was, heb ik indrukwekkende verhalen gehoord. We begonnen de avond met zingen en danken. Daarna keken we naar een verhaal over Iran. Vervolgens was er een meneer met een indrukwekkende oproep uit Israel/Gaza. Hij wilde geen medelijden, geen bewondering voor hun moed. Hij wees op Jezus en wilde dat we Zijn voorbeeld zouden volgen. Dat we de moslims niet zien als vijanden, maar hen liefhebben. De gebeden tuimelden over elkaar heen. Er was zoveel om voor te bidden. Ook de lijst van Open Doors hielp daarbij. Na het gebed zongen we nog een lied. Ongeveer vijf mensen hebben het de hele nacht volgehouden. Sjoerd is om vier uur nog gegaan voor de laatste twee uurtjes. Bijzonder dat er op zoveel plaatsen tegelijk bij deze vervolgde christenen is stil gestaan. Dat moet wel gevolgen hebben...

Opwekking

Vanochtend was het zo ver. De wekker om zeven uur gezet, want om acht uur wilde ik vertrekken naar Opwekking in Biddinghuizen. Alleen Maaike ging mee. We waren er op tijd om nog een kopje koffie te kunnen drinken bij de groep van onze gemeente. Daarna met elkaar naar de grote tent. Voor de spreker had ik niet zo vroeg op hoeven staan. Hij had het over tongentaal en ik was het absoluut niet met hem eens. We hebben dan ook de samenkomst eerder verlaten. Maaike was met een aantal jongeren naar het tienerprogramma. Rond het middaguur verzamelden we bij Hans en Dorien in de schaduw om ons boterhammetje op te eten en gezellig te kletsen. Maaike, haar vriendinnetje Laure en ik gingen wat eerder naar de boekentent om daar wat rond te snuffelen. Maaike heeft een leuk armbandje gekocht. Daarna wilde ik naar de grote tent om een goed plaatsje te vinden, want Don Moen zou optreden. We zaten ongeveer op de achtste rij precies in het midden. Een prima plek, maar het was wel ontzettend warm. Het optreden van Don Moen was echt fantastisch. Hij zong vooral de wat rustigere nummers vanwege de hitte. Na afloop kon je nog een handtekening vragen en hem even spreken. Vorig jaar had ik er spijt van dat ik niet even met Brian Doerksen had gesproken. Nu werd ik daadkrachtig in de rij gezet door Heidi en Tjetty, die al mijn bezwaren weg poetsten. Je moest namelijk een CD kopen en het bonnetje laten zien, anders mocht je niet in de rij, maar ik had zijn CD's thuis al... Tjetty kocht een CD en zorgde voor het benodigde bonnetje, Heidi zorgde voor pen en papier en Timo maakte een mooie foto. Natuurlijk een geweldig moment.
Daarna gingen we weer op huis aan. Onderweg belden we of Sjoerd en Laura al gegeten hadden. Ze wilden juist op de fiets stappen om bij de snackbar te gaan eten. Dus wij zijn er ook naartoe gegaan en we hebben elkaar daar getroffen. Ook zij hadden een leuke dag gehad, gewoon gedaan waar zij zin in hadden. Iedereen blij.

Behang krabben

Buiten is het 25 graden, maar binnen moet hard gewerkt worden. Het behang in de hal moest eraf. Binnenkort komt er spachtelputz op, net als in de huiskamer. Ook de trap zal een metamorfose ondergaan. Van groen naar eikenhout.
Na een dagje krabben, hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke barbecue-maaltijd.

Afrader

Het gebeurt me echt vrijwel nooit, maar vandaag heb ik een boek weggelegd, voordat ik het uit gelezen had. De roman Laatste afscheid geschreven door Lisa Samson vond ik zo vreselijk, dat ik niet verder kon gaan. Allereerst de korte afgeknepen zinnen die lezen alsof je iedere keer opnieuw in het verhaal moet komen. Verder buitelen de vergelijkingen over elkaar heen. ("Mijn adem blijft steken als een vlieg in een spinnenweb." "Net als een vervuilde golf op het strand.")Toen en nu lopen telkens onaangekondigd in elkaar over. Het zou een christelijk boek moeten zijn, maar de eerste 38 bladzijden merk ik daar niets van. En dan het verhaal... De man van hoofdpersoon Pearly overlijdt. Hij krijgt een beroerte en valt met zijn gezicht in de aardbei-banaan jellypudding. Je kunt het grappig vinden, maar dood is niet grappig, dus waarom zo banaal? Voor mij hield het echt op toen ze hem ging scheren om zijn baard te bewaren. Het idee vond ik zo luguber, dat ik niet verder kon lezen. Nu heb ik alleen geen boek meer om lekker mee in de tuin te zitten...

De gemeente een pretpark?

Wat is het nut van een pretpark, vroeg ik me zo af. Pret maken natuurlijk. Een dagje plezier hebben. Maar waarom zou je in een attractie gaan waar je eigenlijk niet in durft? Ben je dan trots op jezelf, omdat je je eigen angst hebt overwonnen? Ik voelde me geen ander mens toen ik met bibberende knietjes uit de Octopus stapte. En heel veel mensen zijn me voor gegaan, dus je bent niet eens uniek als je het gedaan hebt. Is het voor mensen die uitdaging, avontuur en spanning nodig hebben? In een pretpark kun je die op een veilige manier vinden.
De meeste pretparken hebben attracties in allerlei moeilijkheidsgraden. Van de aloude draaimolen tot de rollercoaster waarin je over de kop gaat. Zou het ook zo in de gemeente moeten zijn? Ik wil de kerk niet vergelijken met een pretpark. Maar zou er in de gemeente niet voor iedereen wat wils moeten zijn? Uitdaging in ons geloof voor de durfal en wat rustigers voor de behoudendere types. De conservatieven onder ons hoeven niet mee te doen aan een discussie als ze daarvan in de war raken. De actievelingen hoeven niet deel te nemen aan een saaie bidstond als ze hun gebedsleven liever anders invullen. Is daar ruimte voor in één gemeente?

Weekendje weg

De afgelopen dagen verbleven wij in een huisje in Ponyparkcity. Elke dag mochten de kinderen een eigen pony uitzoeken en meenemen naar het huisje. Soms was het een lief dier, maar altijd probeerde het beest zijn berijder eerst uit. Dat liep niet altijd goed af, dan werd het paardje linea recta teruggebracht en ingeruild, want een bijtend of schoppend paard vinden we niet lief. En zo stonden Cherry, Surprise, Macho en Iwan bij ons huis te grazen. Een keer liep het niet zo goed af. Het paard sloeg op hol met Laura er nog op. Hij rende onder een touw door, waar Laura helaas niet onder door paste. Gelukkig stapte ze er na de eerste schrik toch weer heel dapper op. 's Nachts sliepen we niet zo best door al die nieuwe geluiden. We hadden zelfs een muisje, dat Maaike wel graag mee naar huis had willen nemen, maar dat zich niet liet vangen. Elke dag mochten we gratis naar het nabijgelegen Slagharen. Dat was ook erg leuk. Er waren attracties voor alle leeftijden. Met de monorail kon je door het hele park. Maaike en Sjoerd gingen met de kabelbaan. Ook in het reuzenrad overzag je alles. Onbezonnen ben ik met Laura in de Octopus gestapt. Op het laatst gilde ik: Haal me eruit.... Sjoerd maakte met Laura een vrije val van 40 meter. Perplex en een beetje groen stapten ze daaruit. En we hebben ook nog gezwommen. De kinderen wilden eigenlijk niet naar huis, zo leuk vonden ze het.

Vrijmarkt

Met koninginnedag hebben we dit jaar gekozen om niet op het kleedje te zitten. Je moet altijd zo enorm vroeg op staan om een goed plaatsje te bemachtigen. Nu konden we rustig uitslapen en hebben we langs de kleedjes van anderen gelopen. We hebben niet veel gekocht. Sommige dingen kregen we zelfs gratis van mensen die graag naar huis wilden. We kwamen thuis met een stel video's, een groot prikbord, paardenspullen, een tas, een skateboard, een bordspel en tijdschriftrekken. Het was erg gezellig. Maar we misten wel het voldane gevoel als je zelf gestaan hebt, dus wie weet volgend jaar weer...

Springwedstrijd

Wat waren we trots op onze dochter. Laura deed voor het eerst mee aan een springwedstrijd. Ze koos het moeilijkste paard van stal: Gipsy. Ze droeg zwart-witte wedstrijdkleren en glimmende laarzen. Eerst mocht ze buiten oefenen, maar dat verliep niet vlekkeloos. Het paard stopte voor de balken en gooide haar er zo af. Het oefenen is belangrijk om aan het paard te laten zien wie de baas is. Als het paard eenmaal weet dat er niet met de berijdster te dollen valt, gehoorzaamt hij. Het was ontzettend spannend of ze het paard onder controle zou krijgen. Ze reed de bak in en wij zagen al dat de hindernissen niet zo lagen als bij het oefenen de dag ervoor, maar de medewerkers zeiden dat het goed was. Totdat de bel ging en tijdens de wedstrijd nog van alles veranderd moest worden. Maar toen liet ze zien dat ze het paard echt onder controle had, want ze liet hem draaien, lopen en springen. Hij deed precies wat ze wilde. Helaas raakte ze een balk. Ze behaalde de tweede plaats.

Klompen of drugs?

Gisteren met de bus naar Amsterdam geweest voor een interview in The Shelter van Tot Heil des Volks. Eerst een sightseeing door mijn eigen dorp, daarna een stadstour door de hoofdstad van Nederland. Ik ontmoette er twee meisjes uit Australie die een jaar vrij af hadden genomen om op een bijzondere manier de wereld rond te reizen. In Amsterdam werken ze in het cafe van de hostel en evangeliseren ze onder de internationale gasten. In ruil daarvoor krijgen ze gratis onderdak en eten. Voordat ze naar Nederland kwamen, dachten ze in termen als klompen en tulpen. Hun beeld van Nederland was wel veranderd. Nu noemden ze: drugs en prostitutie. Niet zo positief dus. Wel positief vond ik dat ze zo makkelijk over Jezus praatten. Ze schaamden zich daar niet voor. 'Dan zouden we ontkennen wie we zijn.' Het hele interview komt in de Uitdaging.

Horton: meer dan een tekenfilm

Met de kinderen naar de film Horton geweest. Wat een bijzondere film. Het ging over het olifantje Horton, dat leefde in de jungle. Op een dag kwam hij een spikkel tegen waar geluid uit kwam. Er was leven op die spikkel. Maar niemand geloofde hem natuurlijk. Hij kreeg het voor elkaar om contact te leggen met de burgemeester van Who-ville. Ook daar dachten ze dat de beste man gek geworden was. Zolang je het niet ziet, voelt of hoort, bestaat het niet, zei mevrouw Kangaroe beslist en ze hitste de hele dierenpopulatie op om Horton gevangen te nemen en hem te laten zweren dat er geen leven was op de spikkel. (Nou, dit fragment zou je zo op de nacht van gebed kunnen draaien...) Natuurlijk deden ze er in Who-ville alles aan om te bewijzen dat ze wel bestonden, want anders zou het het einde van hun beschaving betekenen.

De paralel was misschien onbedoeld, maar als christenen beweren dat er leven buiten onze aarde is, dat er een God is die over ons beschikt (zoals de olifant beschikte over de spikkel), dan vinden veel mensen dat een belachelijk idee. Kunnen we God bewijzen? Hij laat Zich zien, in de ingewikkelde processen van het leven, in de natuur, in het leven van christenen, in de Bijbel. Bewijzen genoeg, maar je moet het wel willen zien, je moet ervoor open staan.