Kerstdiner

Een prachtig aangeklede zaal, lange gedekte tafels, heerlijk eten en zo'n tien gasten van buiten onze gemeente: het kerstdiner was erg geslaagd. De middag begon met het uitdelen van soep. Ik moet altijd eerst een drempel over, maar verschuild achter de soeppan, begon ik de smaak van het aanspreken en uitnodigen wel te pakken te krijgen. Af en toe ontstond er een gesprekje met geïnteresseerde voorbijgangers. Maar ik trof ook veel geloofbroeders en zusters van andere kerken en gemeentes. 's Avonds was dus het diner waar ik gewoon kon aanschuiven. Ik was naast een vrouw met twee kinderen gaan zitten. Ze bleek de dochter van een gemeentelid te zijn, die wat later kwam. Ze wilde absoluut niets meer met de kerk te maken hebben. Alleen omdat wij in een voormalig schoolgebouw zaten, was ze gekomen. Misschien dat we haar beeldvorming van 'de kerk' wat hebben kunnen veranderen, maar naar de kerstdienst wilde ze nog steeds niet komen - ook al is dat in hetzelfde schoolgebouw. Een man die vorig jaar ook geweest was, had al van tevoren opgebeld om te vragen of we dit jaar weer een maaltijd hielden. Hij nam een folder van de Alpha cursus mee. Ook een bezoeker van de vorige Alpha cursus was gekomen. Een van onze eigen gemeenteleden reageerde boos op onze kerstactie: 'Onze kerk is geen restaurant. Kerst gaat toch juist niet om eten.' Maar gewoon gastvrij zijn, omzien naar de mensen die zich juist in deze periode wat eenzaam voelen, uitreiken naar de medemens, de drempel van de kerk verlagen, dat is toch belangrijker dan knus bij elkaar kruipen om kerst in eigen kring te vieren. Het kost best een beetje moeite om de eerste stap te zetten, maar kom eens uit dat bootje!