Horton: meer dan een tekenfilm

Met de kinderen naar de film Horton geweest. Wat een bijzondere film. Het ging over het olifantje Horton, dat leefde in de jungle. Op een dag kwam hij een spikkel tegen waar geluid uit kwam. Er was leven op die spikkel. Maar niemand geloofde hem natuurlijk. Hij kreeg het voor elkaar om contact te leggen met de burgemeester van Who-ville. Ook daar dachten ze dat de beste man gek geworden was. Zolang je het niet ziet, voelt of hoort, bestaat het niet, zei mevrouw Kangaroe beslist en ze hitste de hele dierenpopulatie op om Horton gevangen te nemen en hem te laten zweren dat er geen leven was op de spikkel. (Nou, dit fragment zou je zo op de nacht van gebed kunnen draaien...) Natuurlijk deden ze er in Who-ville alles aan om te bewijzen dat ze wel bestonden, want anders zou het het einde van hun beschaving betekenen.

De paralel was misschien onbedoeld, maar als christenen beweren dat er leven buiten onze aarde is, dat er een God is die over ons beschikt (zoals de olifant beschikte over de spikkel), dan vinden veel mensen dat een belachelijk idee. Kunnen we God bewijzen? Hij laat Zich zien, in de ingewikkelde processen van het leven, in de natuur, in het leven van christenen, in de Bijbel. Bewijzen genoeg, maar je moet het wel willen zien, je moet ervoor open staan.