Brugklas en kennismakingskamp

Alsof je ineens een drempel overstapt in een andere wereld. De deur achter je dicht trekt en nooit meer terug kan. Naar de middelbare school, het voortgezet onderwijs, is echt een grote stap. Ineens word je geacht groot te zijn en dingen te kunnen die je nooit eerder gedaan hebt. Dat zal mijn fout wel zijn in de opvoeding. Zelfstandig worden ja. De weg vinden in een enorm gebouw, zelf je tas inpakken, op tijd opstaan. Oke. Maar zelf je tent opzetten... Natuurlijk heb je nog nooit een tent opgezet, daar zijn ouders toch voor? En buiten dat, wij hoeven het ook niet te doen, want de tent staat altijd al klaar. En zelf koken... Het is toch vanzelfsprekend dat ik de aardappelen op tafel zet? Bovendien vind ik het afgieten van kokend heet water veel te gevaarlijk voor een meisje van twaalf. Op de fiets naar Loosdrecht... Je hebt nooit twintig kilometer hoeven fietsen, voor zo'n afstand pakken we toch de auto. Ineens wordt er zoveel van je verwacht.
Ook mag je mee helpen op de creche. En mag je mee met het jeugdweekend van de kerk. Hoor je bij de groep ECg-jongeren. Ach, het zal best wel lukken, maar dat het zo'n enorme sprong was, daar was ík niet op voorbereid!

Moe, vies, maar tevreden en enthousiast

Laura is op kamp geweest met de PGU (Protestante Gemeente Uithoorn). Meer dan dertig kinderen reisden af naar Loon op Zand. Bij kampeerboerderij 't Kraanven hebben ze twee nachten geslapen, althans, een paar uur op bed gelegen. Ze deden nachtspellen in het bos, zaten bij een kampvuur met verhaal en hielden een bonte avond. Verder hebben ze zoveel leuks gedaan dat ze er niet over uitgepraat raakt. Haar vriendin Eline mocht ook mee. Het is leuk om te zien dat deze kerk zoveel activiteiten ontwikkeld om de jeugd betrokken te houden. Complimenten voor de leiding die alles zo goed geregeld had.

Werk van Maaike tentoongesteld

Dit weekend vindt er in Fort aan de Drecht een bijzondere tentoonstelling plaats. Deelnemers van de Stichting Crea zullen hun eigen werk laten zien. Ze tonen een brede collectie bestaande uit schilderijen, beeldhouwwerken, steenvormen en sieraden. Ook Maaike doet mee aan deze expositie. Ze heeft twee werkstukken ingeleverd, een prachtig lijkende Garfield en Blue uit een tv-serie. Het is zeker de moeite waard om een kijkje te nemen. Zaterdag- en zondagmiddag is de galerie open.

Free hugs

In Edinburgh liep ook een groep rond die 'free hugs' uitdeelden. Wij vroegen ons af waarom ze dat deden. Hun antwoord was: Why not? Juan Mann is er mee begonnen om het leven van iemand op te vrolijken en het is wereldwijd overgenomen. Ook Amsterdam heeft meegedaan. Zelf ben ik niet zo huggerig, maar ik kan de actie wel waarderen.

Weer naar school

Voor Laura is de school weer begonnen. Enthousiast komt ze thuis. Ze heeft huiswerk! Geweldig interessant vindt ze groep 8. De tweede dag is ze al wat teleurgestelder. Ze heeft haar huiswerk al tijdens de les gemaakt. Daarom heeft ze maar wat ander werk meegenomen.

In de vakantie hebben Maaike en Laura een hondenuitlaatservice opgezet. Er werd een poster gemaakt en aan lantaarnpalen opgehangen, een folder bij hondeneigenaren in de bus gedaan en een t-shirt betekend, waarmee ze rondliepen als reclamemiddel. Het moesten wel kleine honden zijn, want voor grote zijn ze een beetje bang, vooral nadat er een naar Laura's arm hapte. Wij wilden al opbellen en vragen of ze onze Deense dogs wilden uitlaten. Maar het is geen onderneming om uit te lachen, want ze zijn heel serieus.
Inmiddels laten ze een stuk of vijf honden uit. Ze krijgen soms een snoepje, soms geld, maar meestal doen ze het vooral voor hun eigen plezier. Met een hond zijn ze aan het wennen om hem binnenkort drie keer per dag uit te laten als de baasjes een weekendje weg zijn. Een hele verantwoordelijkheid. Ze moeten er speelafspraakjes en leuke dingen voor ontzeggen. Maar ze blijven volhouden. Een leerzame hobby.

Braderie

Zaterdag met mensen van onze kerk op de braderie in De Kwakel gestaan. Het eerste uur lukte het nog wel om te blijven glimlachen, maar het wordt steeds moeilijker als mensen met een grote boog op je kraam heen lopen of als je iemand aanspreekt die roept 'O, evangelisch, nee dank je'. Een mevrouw had 'mygod' op haar t-shirt staan, dus ik zei: dan bent u bij ons aan het goede adres, wij hebben het ook over God, maar ze keek me vernietigend aan. Evangeliseren is niet makkelijk. Dat bleek ook, want het laatste blok was er niemand om achter de kraam te staan. Het waren vooral de mensen van de evangelisatiewerkgroep die mee werkten. Alleen voor de kinderwerkjes waren nog mensen enthousiast te krijgen, mensen met een roeping.
Na de braderie gingen we naar Maarssenbroek. Mijn schoonmoeder vierde haar verjaardag met een etentje bij de Chinees. Heel lekker en gezellig.

Bioscoop

Vanmiddag zijn Maaike en Laura met Laure en Dion naar de film ratatouille geweest. Ze vonden het een leuke film. Tessa en ik hebben ondertussen een kopje koffie/thee gedronken in een cafeetje naast de bioscoop en gezellig bijgekletst.

Ons gezin verbeeldt

In Groot-Brittannie werd mijn oog telkens getrokken naar een serie prachtige beeldjes, gemaakt door Susan Lordi. Elk beeld had een prachtige omschrijving. Ik heb net zo lang gezocht tot ik iets vond wat bij ons hoorde. Dit is het geworden.


Together
For those who have found their true partner in love and life

Sisters by heart
Celebrating a treasured friendship of sharing and understanding

Wil je meer zien van deze artieste, klik dan op Willow Tree.

Hut bouwen

Een week met kiespijn. Gisteren naar mijn eigen tandarts geweest. Hij maakte de kies schoon en besloot in een gulle bui het gat zonder verdoving weer dicht te gooien. Terug bij af. Gelukkig nam de pijn in de loop van de avond wat af, maar het einde is nog niet in zicht.

De kinderen mochten vandaag timmeren en bouwen, want ik had ze opgegeven voor het huttenbouwen bij de Speel Mee week. Aan het eind van de dag hadden ze een prachtig bouwwerk gemaakt.

Wouter

Gisteren zijn we op bezoek geweest bij Laura's vriendje Wouter. Ze leerde hem vorig jaar zomer kennen op de camping in Zwitserland. Ze kregen verkering, maar daar was het onvermijdelijke afscheid. En we verwachtten niet dat we elkaar ooit nog zouden zien, want hij vertrok naar een klein dorpje in Oost-Groningen. Ineens moesten we msm installeren en er werd een webcam aangeschaft, zodat ze toch nog een beetje bij elkaar konden zijn. Tot onze verbazing bleken zijn ouders bereid de reis vanuit het noorden des lands naar de randstad te maken. De twee waren door het dolle heen. En nu was het dus onze beurt om de weg naar Wildervank te vinden. Tweeenhalf uur heen en tweeenhalf uur terug. Maar het was echt erg gezellig en leuk om te zien hoe Wouter en zijn zus Lisa nou wonen. Hun ouders Ingrid en Derk hebben naast hun baan nog een logeerhuis. Dove en/of slechthorende kinderen kunnen hier een weekendje komen logeren. Er blijkt een groeiende vraag te zijn, terwijl zij maar een van de weinige logeerhuizen zijn waar deze kinderen terecht kunnen. Kijk maar eens op de website van logeerhuis Dito Behalve hun hond en kat met twee kitten hadden ze ook nog konijnen en geiten. In de mooie tuin stond een schommel, een speelhuisje en een trampoline. Dus terwijl wij lekker onder de parasol zaten te kletsen, vermaakten de kinderen zich prima. Uiteindelijk was het echt weer tijd om te vertrekken. Natuurlijk zagen de kinderen dat heel anders. Maar wie weet zien we elkaar nog eens en tot die tijd is er gelukkig internet.

Kiespijn

Als ik niet zo eigenwijs geweest was, dan had ik nu niet zoveel pijn gehad, dacht ik donderdagnacht wanhopig. Eigenlijk zeurde de pijn al maanden, maar de tandarts zei: Pas als je last hebt met warm, moet je komen. Woensdag was het raak. Een patatje en ik zat tegen het plafond. Maar onze tandarts had de praktijk een maandje gesloten en ik wilde alleen naar mijn eigen bekende, vertrouwde tandarts. Dus een ibuprofennetje en nog een en ach, de vier uur zijn nog niet om, maar toch nog maar een. Uiteindelijk hielp er geen pilletje meer tegen en na een nacht wakker liggen met een hoofd vol schrikbeelden, meteen 's ochtends het tandartsbemiddelingsbureau gebeld. Ik werd terug gebeld door een vreemde assistente. Ik smeekte bijna of ik direct mocht komen, maar ze zei snibbig: Als je het al zolang hebt volgehouden, dan kunnen die paar uurtjes er ook nog wel bij.
Afijn, na een dagje hangen, slikken en aftellen was het eindelijk vier uur. De tandarts - en de assistent ook - waren alleraardigst. Eerst moest ik een foto laten maken. Natuurlijk paste dat enorme ding weer niet in mijn mond. Uiteindelijk gaf de tandarts er een flinke ram op, waarvoor hij zich later verontschuldigde. Maar er was duidelijk een fikse ontsteking te zien. Dan de welkome verdoving. En toen moest ik het ondergaan. Een wortelkanaalbehandeling.
Nog verdoofd liep ik een half uur later de praktijk uit. Ik kreeg een recept voor een doos vol vloeibare pijnstillers, die ik braaf klaarmaakte voordat de verdoving uit gewerkt zou raken. Helaas kreeg ik het heerlijke sinaasappeldrankje echt niet op. Kokhalzend greep ik toch maar weer een ibuprofennetje. Dan maar vroeg naar bed in de hoop dat het de volgende dag over zou zijn.
Dat bleek valse hoop. Ik werd wakker met dikke kaak. Sjoerd heeft in zijn leven al heel wat nare ervaringen opgebouwd met de tandarts. Drie keer lag hij met een soortgelijke bult in het ziekenhuis. Hij belde meteen lichtelijk in paniek het tandartsbemiddelingsbureau. Gelukkig had dezelfde tandarts dienst en kon ik al snel terecht. De noodvulling werd verwijderd en ja hoor, daar vond hij de boosdoener. Nu loop ik met een enorm gat in mijn mond. Als ik wat gegeten heb, moet ik de boel schoonmaken met een spuitje met zout water. Ik denk dat ik maar niets eet dit weekend. Maandag mag ik naar mijn eigen tandarts voor een noodvulling en daarna moet alles weer defintief dichtgemaakt worden. Ik heb nog niet veel meegemaakt bij de tandarts, maar ik geloof dat mijn lijden is begonnen.

Op de fiets

De kinderen gaan logeren en ik ga met mijn tante fietsen. Zij is gewend zestig kilometer weg te trappen, terwijl ik met de kinderen een tochtje van zo'n vijftien kilometer net haal. Maar ze heeft de route bedacht en aangestoken door haar enthousiasme stap ik op haar Gazelle Chamonix. Eerst rijden we door het landelijke Tienhoven. De molen zwaait ons aan het einde van de Dwarsdijk al tegemoet. De huizen worden minder en al snel fietsen we over een schelpenpaadje door de weidse velden. We zien een Purperreiger naast een slootje staan. Passeren een eendenkooi, trilveen, schapen en koeien. De weilanden worden afgewisseld door bos. Op een bankje met uitzicht over het Wasmeer drinken en eten we wat. Inmiddels heb ik al zadelpijn, maar ik stem dapper toe als m'n tante voorstelt een klein stukje - maar twee, misschien drie kilometer - om te rijden, want dat is een mooiere route. We eindigen in het gezellige dorpje de Lage Vuursche, waar twee leuke winkeltjes naast elkaar zitten. We bewonderen de bijzondere fotolijstjes, glazen koekjespotten en andere antieke spullen in de ene winkel. We vergapen ons aan de zeepjes, kaarsjes, prachtige kaarten en leuke prullaria in de andere winkel. Maar we kopen niets. We fietsen door het bos terug naar het rustigere restaurant De Paddestoel en genieten daar van een heerlijke pannenkoek. De terugtocht gaat sneller. Het bos gaat over in de velden. Eerst komen de huizen van de bofkonten die zo'n mooi plekje hebben weten te bemachtigen. Dan fietsen we weer door Tienhoven naar huis. Het is een tochtje dat zeker aan te raden is. De teller geeft aan dat we er dertig kilometer op hebben zitten. Een mooi compromis. De zadelpijn gaat wel weer over. Maar de leuke herinnering blijft.

Shit

Al dagenlang stonk het in huis. Was het kattenvoer bedorven? Lag er ergens een muis of mol te rotten? Het werd met de dag erger. We gingen op onderzoek uit en onze neus bracht ons onder het huis. De buurman kwam langs, want bij hen rook het ook niet fris. Dus maar hulp van buiten ingeroepen. De man opende het luik en vertelde ons met een onbewogen gezicht dat de drollen onder ons huis dreven. Tja, ook in je leven kun je je shit niet verborgen houden. Op een gegeven moment gaat het stinken en moet je je frustraties, woede of zonden opruimen voor je verder kunt. De riolering was dus gebroken. De grond in onze wijk verzakt flink en de buizen kunnen dat niet aan. De volgende dag kwamen twee mannen de boel opgraven. Maar ook de hoofdbuizen zaten verstopt. Dus dat moesten ze eerst oplossen. Afijn het duurde een dagje, maar met de belofte dat de stank daarna voorbij zou zijn, konden we dat wel volhouden.

Varen op de Westeinderplas

Gisterenavond werden we onverwachts uitgenodigd door de buren om een stukje te gaan varen op de Westeinderplas. Het was een warme dag geweest en de temperatuur bleef nog lang hoog. De kinderen mochten ook even achter het roer. Hun ogen straalden van plezier. Onderweg legden we even aan om een ijsje te kopen. Ik was verbaasd dat de Westeinderplas zo groot was, met veel eilandjes waar mensen zaten te barbecuen of bleven kamperen. We hebben gevaren tot de zon onder ging en tot het laatst genoten van deze zomerdag.

Reactie

Ik had de 'pen' doorgegeven aan ondere andere Mirjam de Warm. Mirjam heeft haar acht willekeurige feiten via de e-mail beantwoord. Het waren heel persoonlijke dingen. Dank je wel Mirjam voor je openhartige mail. Deze is voor jou:
Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. Dan zult gij Mij aanroepen en heengaan en tot Mij bidden, en Ik zal naar u horen; dan zult gij Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij vraagt met uw ganse hart. (Jer. 29: 11-13)

Getikt in de blogosphere

Vorige maand ben ik door Paul Abspoel getikt... Het gaat om een soort doorgeefspelletje waarbij de ene blogger de andere de beurt doorgeeft om iets over zichzelf te vertellen. Bedankt Paul, ik kwam er achter wat een raar figuur ik eigenlijk ben...

Het idee is om acht willekeurige feiten over jezelf te vertellen. Hier zijn allereerst de regels.
1. Ik moet deze regels eerst noemen voordat ik de feiten geef.
2. Elke speler begint met acht willekeurige feiten/gewoonten over zichzelf.
3. Mensen die zijn gelabeld moeten eerst op hun eigen blog schrijven over deze acht dingen en deze regels noemen.
4. Aan het eind van je blog moet je de mensen die jij gelabeld hebt noemen.
5. Vergeet niet om hen in te lichten dat ze gelabeld zijn en jouw blog moeten lezen.

Feit 1
Ik heb een hekel aan de zomer. Ik vind het vreselijk als het zo warm is. Dat past absoluut niet bij mijn tempo. Bij de zomer horen ook allerlei beestjes. Er wordt verwacht dat je buiten gaat zitten op die oncomfortabele stoelen. Liever trek ik een dikke trui aan, sluit de gordijnen, doe wat kaarsjes aan en ga lekker met een boek op de bank zitten.

Feit 2
Ik heb een grote kist vol dagboeken en agenda's. Al vanaf mijn tiende houd ik een dagboek bij. Ik schrijf er niet alleen mijn diepste geheimen in, maar ook gewoon feiten, mooie uitspraken en doelen. Als ik het niet opschrijf, vergeet ik het.

Feit 3
Mijn grootste droom was om ooit een boek te schrijven. Een jaar lang vertelde een vrouw haar levensverhaal en schreef ik alles op. Ze had een bijzonder leven achter de rug. Toen alles klaar was en een uitgever bereid was om er een boek van te maken, trok de vrouw zich terug. Ik ben verbaasd dat ik er niet meer moeite mee heb, dat het niet door ging. God zal wel weten waarom het zo moest lopen.

Feit 4
Het loslaten van mijn kinderen is de moeilijkste opgave in mijn leven. Ik heb twee schatten van dochters. Ik houd enorm veel van ze. Maar mijn angstgevoelens en bezorgdheid om hun leven en welzijn waren zo extreem dat ik daar professionele hulp voor gevraagd heb. Ik wilde niet dat ik hen belemmerde bij het opgroeien. Ik leerde om mijn gedachten bij God te brengen en te toetsen aan mijn omgeving.

Feit 5
Ooit las ik een boek over de totale controle die in de eindtijd voor problemen voor christenen zou zorgen, daardoor wilde ik niets van internet weten. Na een vergadering moesten ze speciaal voor mij uitdraaien maken, terwijl iedereen de notulen via de e-mail kreeg. We waren ouderwets en mensen noemden ons zelfs gehandicapt. Ik was er zo tegen. Nu doe ik alles met e-mail, heb ik een eigen startpagina en zelfs een weblog, waarop ik deze persoonlijk gegevens de wereld in gooi.

Feit 6
Ik ben zo kritisch, dat ik me afvraag waarom God me deze eigenschap heeft gegeven. Het is een hele strijd. Meestal vind ik dat iets verbeterd kan worden en mijn gedachten stoppen niet met nieuwe dingen bedenken.

Feit 7
Na de middelbare school ging ik met mijn vriendinnen naar een christelijke koffiebar. Deze jongeren hadden iets wat ik niet had, een persoonlijk geloof in God. Ze vertelden me over Jezus en ik kwam tot bekering. Ik leerde er ook Sjoerd kennen. Hij was 22 jaar en had gezegd dat hij nooit wat zou beginnen met een meisje van 16. Maar God had andere plannen. Na een jaar vriendschap kregen we verkering, daarna volgde een verloving in Frankrijk en vanaf 22 mei 1989 zijn we nog steeds gelukkig getrouwd.

Feit 8
Ik vind verjaardagen erg belangrijk. In mijn familie worden verjaardagen en trouwdagen niet overgeslagen. En vier je het op een andere dag, dan krijg je een kaartje of een belletje. Het is een dag waarop je kunt laten merken dat je om iemand geeft. Vooral het bedenken van een persoonlijk kado kan mijn gedachten wekenlang bezighouden. De beloning is dan dat de ontvanger het waardeert. (P.S. Ik ben op 2 december jarig.)

Op deze manier hebben jullie me een beetje beter leren kennen. Ik wil graag Rianne Hogervorst, Mirjam de Warm en Ronald Kremer labellen. Succes ermee!

Overzeese beleefdheid

"Gaat u maar hoor." "Nee, ga uw gang."
"Na u." "Nee, na u."
"Oke, excuse me."

Waar wij ons als eerste naar binnen persen, laten de Engelsen iedereen netjes voor gaan. Waar wij geirriteerd reageren als iemand tegen ons aan loopt, haasten de Engelsen zich om excuus te maken. In de Fish and Chips slingert een keurige rij naar de kassa. Bij de rotonde nemen ze geen enkel risico. De Engelsen laten ons beschaamd achter. Terug in Nederland word ik bijna van de weg gereden door een automobilist die nog gauw door het rood moet en brutaal toegesproken door een gehaaide medewerker bij de supermarkt. Ik voel de agressie alweer opborrelen.

Thuiskomst

De tuin is weer op orde, het huis aan kant en de was weer in de kast. Het is tijd om achter de computer te kruipen en wat te vertellen over onze vakantie.

We vertrokken op vrijdag de 13e - nee we zijn niet bijgelovig - vanuit Rotterdam naar Hull. Het begon prima met een buffet vol heerlijke gerechten waar we van genoten. Maar toen het schip eenmaal op zee was, schommelde het zo vervaarlijk dat ik niet wist hoe snel ik in mijn bed moest komen. Dankbaar kwamen we de volgende ochtend aan in Engeland. Na het ontbijtbuffet vertrokken we naar York, een prachtige stad met gezellige winkeltjes. Onze eerste week zouden we doorbrengen in het Lake District. We overnachtten in een luxe stacaravan. De bedden waren niet zo super. Sjoerd stak zo'n twintig centimeter uit, als hij zijn hoofd scheef hield en de harde veren bezorgden ons blauwe plekken. We bezochten vooral plaatsen die te maken hadden met Beatrix Potter. De vrouw die de ondeugende Peter Rabitt en Benjamin Bunny bekend maakte. Ik heb een prachtig dagboek van haar gekocht.
Verder zijn we naar een Laurel en Hardy museum geweest, kneuterig maar liefdevol ingericht door een fan. We hebben natuurlijk een reisje gemaakt met een stoomtrein langs Lake Windermere. We zijn een dag bij Hadrians Wall geweest met vechtende Jacobieten. En er was een soort kleine uitvoering van Madurodam, met huisjes van leisteen gemaakt door een man met MS. Heel knap gedaan, maar ze hadden er meer van kunnen maken. Mijn handen jeukten om iets met zoveel potentie niet aan te kunnen pakken.

Het weer was erg wisselend. De kinderen hebben buiten gezwommen, maar we waren ook blij met de verwarming in de caravan. Op een nacht regende het zo hard, dat ik mezelf al aan een helikopter zag hangen om ons uit de caravan te halen. Sjoerd lachte mijn angst weg. (Ik sla wel vaker door.) Maar toen we de volgende dag weg wilden gaan, bleek er een weg afgesloten te zijn en het park in het dorp stond onder water. 's Avonds hoorden we op het nieuws dat er in het zuiden van Engeland overstromingen waren en mensen door een heli van een vakantiepark waren gered...

De tweede week zaten we in de buurt van Edinburgh. Vanuit de caravan hadden we uitzicht op de zee. Natuurlijk bezochten we het kasteel dat de oude stad domineert. Ook zagen we een kiltweverij in werking. We luisterden naar doedelzakken en bezochten een whiskey distilleerderij, waar Sjoerd graag wat wilde proeven. Helaas kregen we deze week een dringend sms-je of we met spoed naar huis wilden bellen. Mijn opa was overleden. Op zaterdagavond vertrokken we met de boot naar huis. Het stormde bijna, dus ik zag erg tegen de zeereis op, maar wellicht viel het daardoor wel mee. Maandag was de begrafenis, een trieste dag voor onze familie.