Laura heeft vanmiddag een blokbeugel en een buitenboordbeugel gekregen. Tjonge, dat is niet mis. Ze is bijna niet verstaanbaar en slikken lukt amper. Het zal wel weer wennen en er zijn haar veel kinderen voor gegaan, maar ik zal blij zijn als we dit hoofdstuk weer mogen afsluiten.Voor Maaike is dat over een maand. Na bijna drie jaar de tandartspraktijk platgelopen te hebben, mogen de slotjes eruit. Nog eenmaal een laatste kleurtje kiezen.
Ik weet nog in mijn jeugd dat iedereen om me heen een beugel kreeg. Ik wilde er ook graag een, maar ik hoefde niet. Ik was daar zo jaloers op, dat ik met een paperclip een beugel fabriceerde. Toen viel ik op een ijzeren hekje en was ik mijn voortand kwijt. Ik dacht dat dat een straf van God was, omdat ik ermee gespot had. Vreemde kronkel natuurlijk, want zo is God helemaal niet. Toch betrap ik me erop dat ik nog steeds dat soort aparte conclusies kan trekken. We proberen met ons beperkte menselijke verstand God begrijpelijk te maken, maar dat is onbegonnen werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten