Gisternacht was er een maansverduistering. Ik wilde het spektakel graag zien, maar helaas was het te bewolkt. De maan is een bijzonder hemellichaam. Het produceert van zichzelf geen licht. 'De maan weerspiegelt het grote licht', schreef Max Lucado in zijn boekje Het gaat niet om mij. Zonder de zon is de maan een pokdalig gesteente, maar als ze in de juiste stand staat, dan straalt ze. Als ze doet waarvoor ze gemaakt is, dan wordt ze een bron van inspiratie, ja, zelfs een bron van romantiek. De maan hoeft alleen maar te reflecteren. Wat zou er gebeuren als wij onze plaats als Zoon-reflectoren gingen innemen? vraagt Max Lucado zich af.
Vandaag waren er twee jonge mensen die besloten het Grote Licht te gaan weerspiegelen. Allebei waren ze gelovig opgevoed, maar het was zeker niet vanzelfsprekend dat ze de weg van hun ouders zouden gaan. Een emotioneel moment als ze dan tegenover hun ongelovige vrienden en familieleden door de doop laten zien dat ze God willen volgen. Ze hadden liederen uitgekozen die precies bij hun levenspad pasten. Dan schiet ik vol. 'Nu mag ik wonen in Uw huisgezin..' Welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten