Afscheid

Fiebel is er niet meer. Onze poes is dood. Gisterenochtend kwam ik beneden en in plaats dat ze me miauwend tegemoet kwam lopen, lag ze in haar mandje te slapen. Ik wist meteen dat het niet goed was. Ze is dus in haar slaap overleden. Ze was al oud, maar gezond, dus het kwam toch nog onverwachts. Achttien en een half jaar heeft ze bij ons gewoond, zolang als wij getrouwd zijn. Ze maakte deel uit van ons gezin. Sjoerd en ik vonden haar toen we op zoek waren naar grenen meubels. In een klein winkeltje in Utrecht lag haar moeder omringt door schattige bolletjes wol en wij waren verkocht. Na zestien weken mochten we haar ophalen. Doordat ze zolang in het nest gebleven was, was het een sociaal en aanhankelijk katje. Sjoerd lag in het ziekenhuis toen ik haar ging halen. Hij heeft haar naam bedacht: Fiebeltje. Ze had een prachtige vacht en zo'n lief karakter. Eigenlijk was het ons eerste kind. Ze vierde zelfs Sinterklaas mee en hoorde er helemaal bij. Totdat onze dochter geboren werd en de poes huisdier werd. Natuurlijk bleef ze heel belangrijk voor ons. Toen we verhuisden, is ze teruggelopen naar het oude huis. Dagenlang hebben we lopen zoeken, posters uitgedeeld, asiels gebeld. Uiteindelijk stond ze gewond mauwend bij de nieuwe bewoners voor de deur. We hebben haar gauw opgehaald en na een operatie was ze al snel weer de oude. Onze tijger. We hebben met z'n allen gehuild om het verlies. De kinderen hebben een tekening en gedichtje gemaakt en de doos versierd waar we haar ingelegd hebben. Nu rust ze in de tuin, waar ze altijd zo graag zat en wij kunnen haar nog een beetje dichtbij ons houden.