Op zoek naar persoonsbewijzen van overgrootouders voor een werkstuk stonden we ineens oog in oog met ons verleden. Uit de dozen die we van het zoldertje haalden, kwamen vergeten brieven, foto's en prullaria. Bijbelteksten van een christelijke club waar ik als kind ooit op gezeten heb voordat ik wist hoe belangrijk mijn geloof zou worden, foto's van een vriendje dat ik had ontmoet in Frankrijk, correspondentie met buitenlandse penvrienden en andere tastbare herinneringen aan gebeurtenissen uit mijn jeugd. Leuk om alles weer eens door mijn handen en mijn hoofd te laten gaan. Het lijkt een leven geleden nu de dagelijkse gang van zaken tijd en aandacht opslokt.Elke week help ik een oudere dame van in de tachtig met het opschrijven van haar veelbewogen leven met God. Herinneringen uit het verleden en verhalen van vroeger die ze graag aan het papier toevertrouwt om het niet te vergeten, om het door te geven en om te getuigen.
Misschien zouden alle ouderen aan het eind van hun leven hun levensverhaal moeten opschrijven. Wie neemt er de tijd om te luisteren naar de verhalen van onze opa's en oma's? Hun verleden nemen ze mee in het graf. Verhalen over de oorlog, over hoe ze hun partners leerden kennen, over de normen en waarden die toen golden. De tijd is zo veranderd. Maar ja, wie zou de tijd nemen om hun verhalen te lezen?
1 opmerking:
Het lijkt mij wel leuk om die verhalen te lezen.Ik werk met ouderen( in de wijkverpleging ) en er zijn er velen die heel veel meegemaakt hebben. Ik heb 1 dementerende cliënt in de wijk en zij heeft vroeger een dagboek bijgehouden. Ze laat er af en toe een stukje van lezen en dat is echt heel leuk!
Een reactie posten